คิมหันต์...
ตอนนี้ผมควรเลิกเขินกับคำพูดของตัวเองเมื่อกี้นี้ก่อนตอนนี้ผมต้องลงไปจัดการกับคนที่รออยู่ด้านล่าง ผมเดินลงมาที่ห้องรับแขกก็เจอหญิงวัยกลางคนกับผู้ชายวัยรุ่นนั่งรออยู่ ผมกำลังระงับความโกรธเมื่อเห็นหน้าผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลิล ผู้หญิงคนนี้เหรอวะแม่ของลิลไม่มีอะไรคล้ายกันเลยสักอย่างลิลจะออกผิวขาวแต่แม่ของลิลผิวคล้ำสงสัยลิลจะเหมือนพ่อมากกว่าแม่แต่ช่างมันก่อนเถอะเรื่องนั้น ตอนนี้ผมต้องจัดการกับคนที่ทำร้ายลิลถึงจะเป็นแม่ก็เถอะมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายคนของผม ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูไม่พอยังกล้ามาทำร้ายกันอีกแม่แบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ พอผมเดินเข้าไปก็รีบพากันยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะคุณคิมหันต์ใช่ไหมคะ"
"ใช่มีอะไรถึงมาหาผมถึงที่นี่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมา"
"คือฉันเป็นแม่ของนังลิลมันน่ะค่ะ"
"ผมรู้แล้วเรื่องนั้นแต่เรื่องที่ผมถามก็คือพวกคุณมาทำไมมีอะไรถึงมาขอพบผม"
"คือว่า เอ่อคือช่วงนี้ฉันลำบากมากไม่มีงานทำนังลิลก็ให้เงินฉันไม่พอใช้ ฉันไปหามันที่ทำงานเพื่อจะไปขอเงินมันเพิ่มมันก็ให้ฉันทีละพันสองพันฉันไม่พอใช้จริงๆ ฉันก็เลยอยากจะมาขอพึ่งความเมตตาจากคุณเพราะถึงยังไงคุณก็เป็นผัวนังลิล จะว่าไปฉันก็ได้ชื
