๑
กลิ่นกรุ่น
“ นังจวง ๆ เอ็งรีบไปตามยายกล่ำมาประเดี๋ยวนี้ คุณหญิงท่านใกล้จะคลอดเต็มทีแล้ว ”
เสียงโหวกเหวกดังไปทั่วอาณาบริเวณเรือนไม้ใหญ่ บ่าวไพร่วิ่งวุ่นกันไปทั่ว บ้างก็วิ่งเข้าครัวเพื่อตระเตรียมหม้อดินมาต้มน้ำรอยายกล่ำ ผู้ซึ่งเป็นหมอตำแยผู้มีประสบการณ์มาอย่างยาวนาน
“ แล้วนี่มีผู้ใดไปแจ้งท่านเจ้าคุณแล้วหรือไม่ ไอ้แจ้ง ข้าให้เอ็งไปบอก แล้วนี่เอ็งไปมาแล้วหรืออย่างไร ”
“ ข้าให้คนไปแจ้งแล้วจ้ะพี่ น่าจะอีกสักประเดี๋ยวท่านเจ้าคุณน่าจะถึงจ้ะ ”
“ อย่าให้พลาดเชียวนะไอ้แจ้ง ”
ไอ้มาด หัวหน้าบ่าวในเรือนกำชับให้แน่ใจ ก่อนจะรีบเดินออกไปดูตรงส่วนอื่นต่อระหว่างที่รอหมอตำแยที่ส่งคนไปตามที่บ้านที่อยู่ไม่ไกลจากเรือนเท่าใดนัก
“ พี่มาด ยายกล่ำมาหรือยังพี่ คุณหญิงเจ็บท้องมานานแล้วนะพี่ ”
“ กูรู้แล้ว กูก็ร้อนใจไม่ต่างจากมึงหรอก ”
“ พี่จะมัวแต่ร้อนใจไม่ได้นะพี่มาด คนเจ็บท้องคือคุณหญิงท่าน รีบให้ใครไปเร่งประเดี๋ยวนี้เลย ”
“ เออๆ กูรู้แล้ว มึงรีบเข้าไปดูคุณหญิงท่านซะ ทางนี้กูจัดการเอง ไอ้แจ้งๆ มึงรีบไปฉุดยายกล่ำมาประเดี๋ยวนี้ ถ้าเดินไม่ไหว มึงก็อุ้มยายกล่ำวิ่งมาให้ทัน ไป!! ”
บ่าวหนุ่มรูปร่างกำยำ กุลีกุจอวิ่งไปยังทางบ้านหมอตำแย แต่ไม่ทันไรบ่าวที่ส่งไปตามก็แบกยายกล่ำขึ้นหลังวิ่งตาลีตาเหลือกมาถึงพอดี
“ ปล่อยข้าลงตรงนี้แหละ ไม่ต้องแบกข้าขึ้นกะได เดี๋ยวข้าก็ร่วงลงมาตายก่อนได้ทำคลอดพอดี แล้วนี่ให้ใครต้มน้ำร้อนไว้แล้วรึยัง ”
เสียงผู้อาวุโสกล่าวก่อนจะรีบก้าวอาด ๆ ขึ้นไปบนเรือน หลังจากยายกล่ำขึ้นไปบนเรือนได้ครู่ใหญ่ เจ้าคุณวรจิตร ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ รูปร่างองอาจสมส่วน ก็ก้าวขึ้นไปบนเรือนที่ตอนนี้สถานการณ์เริ่มกลับมาเงียบสงบเช่นเดิม มีก็เพียงแต่บ่าวรับใช้บนเรือนใหญ่เท่านั้นที่ยังเดินเข้าออกห้องของคุณหญิงท่าน
“ คุณท่านเจ้าขา คุณท่านได้ลูกชายเจ้าค่ะ ”
บ่าวคนสนิทของคุณหญิงรีบบอก ก่อนที่รอยยิ้มดีใจจะเผยให้เห็น ส่วนผู้เป็นนายก็รีบเดินข้ามธรณีประตูเข้าไปทันที
ภายในห้องบางส่วนก็ถูกทำความสะอาดไปบ้างแล้ว แต่ในสายตาของเจ้าคุณก็ยังมีสภาพไม่ต่างจากสนามรบสักเท่าใดนัก ร่างสูงปรี่เข้าไปหาหญิงสาวที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงนอน โดยมีบ่าวและยายกล่ำคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
“ แข็งแรงแล้วก็ปลอดภัยทั้งแม่ ทั้งลูกเจ้าค่ะท่านเจ้าคุณ แต่คุณหญิงท่านจะอ่อนเพลียเล็กน้อย พักสักสองสามวันเรี่ยวแรงก็จะดีขึ้นตามเวลาเจ้าค่ะ ”
“ ขอบใจเอ็งมากยายกล่ำ ข้าจ่ายให้เอ็งอย่างงามทีเดียว เดี๋ยวเอ็งไปหาไอ้มาด มันจะจัดการให้เอ็งเอง ”
“ ขอบพระคุณเจ้าค่ะ หลังจากนี้ก็แค่ให้คุณหญิงอยู่ไฟให้ครบนะเจ้าคะ ฉันบอกนังจวงไว้แล้วเจ้าค่ะ ”
“ ได้ ขอบใจเอ็งมาก ”
ยายกล่ำยกมือไหว้ลาเจ้าบ้าน ก่อนจะเดินตามบ่าวในบ้านเพื่อไปรับค่าเหนื่อยที่ไอ้มาด เจ้าคุณวรจิตรนั่งมองคุณหญิงกลอยที่นอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน มือกร้านค่อยๆ กอบกุมมือเล็กอย่างแผ่วเบา นิ้วโป้งบรรจงเกลี่ยหลังมือด้วยความทะนุถนอม
“ คุณพี่... ”
เสียงเรียกแผ่วเบา ดึงสายตาของชายที่นั่งข้างเตียงให้มองไปที่ใบหน้ามน ดวงตาดำขลับที่มองชายผู้เป็นที่รัก ก่อนที่น้ำใสจะเอ่อคลอ
“ เป็นเช่นไรบ้างแม่กลอย เจ็บตรงไหนหรือไม่ ”
“ เจ็บกาย...แต่น้องดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะคุณพี่ น้องมีลูกชายให้คุณพี่ได้ ”
“ ลูกของพี่กับแม่กลอย ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงพี่ก็ดีใจทั้งสิ้น เสียดายก็แต่พี่ไม่ได้อยู่ข้างแม่กลอยในเพลาสำคัญเช่นนี้ ”
“ เรื่องนี้น้องไม่โกรธคุณพี่เลยเจ้าค่ะ แค่น้องตื่นมาได้เห็นหน้าคุณพี่กับลูกชายของเรา น้องก็ดีใจเหลือประมาณแล้วเจ้าค่ะ ”
คุณหญิงกลอยค่อย ๆ ประคองบุตรชายที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด เขย่าตัวเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงลูกน้อย ท่านเจ้าคุณโน้มตัวเข้าไปมองหน้าบุตรชายคนแรกของตนเองพร้อมหัวใจที่พองโต
“ คุณพี่จะให้ชื่อลูกว่ากระไรดีเจ้าคะ ”
“ พี่ไปขอให้หลวงพ่อที่วัดบวรวรรณท่านตั้งให้แล้ว หลวงพ่อท่านว่าลูกเราคนนี้เกิดจากความรักของแม่กลอยกับพี่ ท่านให้ชื่อว่า ‘รักษ์’ แม่กลอยชอบหรือไม่ ”
“ ชอบเจ้าค่ะคุณพี่ ชื่อก็เพราะความหมายก็ดีเจ้าค่ะ แล้วลูกล่ะเจ้าชอบหรือไม่ ‘พ่อรักษ์’ ของแม่ ”
พ่อรักษ์เติบโตมาจวบจนอายุครบสามขวบปี ถูกฟูมฟักเลี้ยงดูด้วยความรักเต็มเปี่ยม เจ้าคุณวรจิตรเองหลังเสร็จจากการทำงานก็ตรงกลับเรือนไม่เคยต้องให้เมียและลูกชายต้องรอเลยสักครั้ง คุณหญิงกลอยก็ทำหน้าที่เมียได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่พักหลัง ๆ มานี้คุณหญิงเริ่มเจ็บออดออดแอดแอด มีบางครั้งก็นอนซมเพราะฤทธิ์ไข้อยู่หลายวัน แต่เพราะลูกชายก็อยู่ในวัยที่กำลังซุกซน ทำให้บางครั้งต้องฝืนตนเองมาดูแลลูก และในเช้าวันนี้ก็เช่นกันคุณหญิงนอนพักผ่อนอยู่ที่แคร่บนเรือนใหญ่ โดยมีบ่าวรับใช้คอยพัดวีให้อยู่ข้าง ๆ ไม่ไกลออกไปก็มีบ่าวบนเรือนคอยดูแลบุตรชายของตนเองอีกที
“ คุณหญิงเจ้าขา ”
เสียงบ่าวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งวิ่งตาตื่นขึ้นมาบนเรือน ส่งผลให้คนที่เพิ่งได้งีบหลับไปครู่หนึ่งลืมตาขึ้นมองไปยังคนต้นเสียง
“ มีกระไรแม่จวง วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว ”
“ นังปรุงมันเจ็บท้องจะคลอดเจ้าค่ะคุณหญิง ”
“ อย่างนั้นเอ็งก็ไปตามยายกล่ำมาอย่าช้าที เห็นว่าท้องแรกนี่ ข้ารู้ดีเจ็บเจียนตายเทียว ”
“ เจ้าค่ะคุณหญิง ”
คุณหญิงสั่งบ่าวเสร็จก็ทำทีจะลุกขึ้น แต่ก็โดนบ่าวข้างกายพูดดักไว้เสียก่อน
“ พักเถิดเจ้าค่ะคุณหญิง เรื่องของบ่าวก็ให้พวกบ่าว ๆ จัดการกันเองเถิดเจ้าค่ะ แค่คุณหญิงเมตตาให้ยายกล่ำมาทำคลอดให้ก็เป็นบุญโขแล้วเจ้าค่ะ ”
“ แต่พวกเอ็งเป็นบ่าวในเรือน ก็เหมือนเป็นญาติพี่น้องของข้า การดูแลพวกเอ็งก็เหมือนเป็นการทดแทนที่พวกเอ็งดูแลข้ากับลูก ”
“ คุณหญิงเจ้าขา พวกบ่าวก็แค่บ่าวรับใช้ ไม่อยากยกตนเสมอนายหรอกเจ้าค่ะ เหาจะกินหัวเอานะเจ้าคะ ”
“ ดูพูดเข้า ถ้าอย่างนั้นพวกเอ็งก็ไปดูให้เรียบร้อยแทนข้าที มีสิ่งใดขาดเหลือก็จัดหาให้ครบ อย่าให้แม่กับลูกลำบากเชียว ”
“ เจ้าค่ะ พักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ ช่วงนี้คุณหญิงยิ่งเจ็บไข้บ่อยจนท่านเจ้าคุณแทบไม่เป็นอันทำงานแล้วเจ้าค่ะ ”
“ พวกเอ็งก็พูดเกินไป ข้านอนพักก็ได้ ”
คุณหญิงค่อย ๆ เอนหลังลงไปตามเดิม สายตาก็มองไปยังลูกชาย รอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นลูกชายกำลังเล่นอยู่กับบ่าว
“ ครานี้เจ้าก็จะได้มีเพื่อนวัยใกล้ ๆ กันไว้เล่นด้วยแล้วหนาลูกแม่ ”
เสียงนกร้องจากบนท้องฟ้าที่เจือไปด้วยสีส้ม ลมเย็นพัดเบา ๆ ที่ชานเรือน ร่างกำยำของท่านเจ้าคุณเดินเข้าไปหาร่างอรชรที่ตอนนี้ดูซูบผอมเพราะอาการเจ็บป่วย ค่อย ๆ ทิ้งตัวลงด้านข้างใช้นิ้วกร้านเกลี่ยแก้มนวล
“ คุณพี่... ”
“ เป็นอย่างไรแม่กลอย เห็นบ่าวบอกพี่ว่าวันนี้ก็จับไข้อีกแล้วรึ ”
“ ก็ลมฟ้าลมฝนเจ้าค่ะคุณพี่ บ่าวไพร่ก็หายาให้น้องกินทั้งวันเจ้าค่ะ นี่น้องเองก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ เลยคิดว่าจะชวนคุณพี่ไปที่เรือนบ่าวกับน้องเสียหน่อย คุณพี่ไปกับน้องได้หรือไม่เจ้าคะ ”
“ แม่กลอยจะไปเรือนบ่าวทำไม มีกระไรก็เรียกบ่าวมันขึ้นมาบนเรือนไม่ดีกว่ารึ ”
“ พอดีวันนี้แม่ปรุงคลอดลูกชาย น้องอยากจะไปดูหน้าเด็กเสียหน่อยเจ้าค่ะ คุณพี่ไปกับน้องนะเจ้าคะพาพ่อรักษ์ไปด้วย ”
“ แต่นี้ใกล้จะค่ำแล้วหนา พี่ว่าวันพรุ่งค่อยไปดีหรือไม่ พี่ไม่อยากให้แม่กลอยตากน้ำค้างประเดี๋ยวจะเจ็บไข้เสียเปล่า ๆ ”
“ แต่น้องอยากไปดูเด็กจริง ๆ นะเจ้าคะคุณพี่ ”
“ ก็ได้แม่กลอยพี่พาแม่กลอยไปก็ได้ แต่หาเสื้อหาผ้าใส่ให้หนาหน่อยดีหรือไม่ อากาศเย็นแล้วเดี๋ยวจะเจ็บไข้เอาเสียอีก ”
แม้ใจไม่ได้อยากพาไปเสียเท่าไหร่ แต่เมื่อมองดวงตาที่สุกใสของเมียทีไรเป็นต้องใจอ่อน ขัดไม่ได้เสียทุกครั้ง
“ นังปรุง ๆ ท่านเจ้าคุณกับคุณหญิงมาเยี่ยมเอ็งน่ะ ลุกขึ้นมาเร็วเข้า ”
“ แม่จวงนี่ก็กระไร จะไปเรียกให้แม่ปรุงลุกมาได้อย่างไร คนเพิ่งจะคลอดลูก เดี๋ยวข้าขึ้นไปดูเอง ”
คุณหญิงกลอยท้วงติงบ่าวของตนเอง ก่อนที่จะก้าวเท้าขึ้นไปบนเรือนบ่าวกับผู้เป็นสามี ร่างอวบที่นอนอิดโรยให้รีบลุกขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นนายขึ้นมาบนเรือน นังปรุงรีบลุกขึ้นมาก่อนจะขยับผ้ามาพันปทุมถันให้เรียบร้อยเพราะกำลังให้นมลูกชาย คุณหญิงกลอยอุ้มพ่อรักษ์ไว้ในอ้อมกอด แล้วเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ ฟูกนอนอย่างไม่ถือตัว โดยมีเจ้าคุณวรจิตรมองดูอยู่ไม่ไกล
“ เป็นเช่นไรบ้างแม่ปรุง ”
รอยยิ้มอ่อนโยนส่งไปให้แม่คนใหม่ ก่อนจะมองไปยังเด็กตัวน้อยผิวเหี่ยวย่น ที่นอนอยู่บนเปล
“ บ่าวไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ พรุ่งนี้บ่าวก็ลงไปทำงานได้เช่นเดิมเจ้าค่ะ ”
“ อย่าเชียวนะแม่ปรุงเพิ่งจะคลอดมาหยก ๆ อู่ยังไม่ทันเข้าที่เข้าทางจะไปทำงานหนัก ๆ ได้อย่างไร พักเสียให้หายดี บ่าวไพร่ในเรือนมีออกมากมายช่วยกันไปก่อนเสียก็ย่อมได้ ”
“ บุญของบ่าวเหลือเกินเจ้าค่ะ ”
แม่ปรุงน้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน ตัวสั่นเทาเพราะแรงสะอื้น
“ ดูเอาสิหยุดร้องได้แล้วแม่ปรุง ไหนขอข้าอุ้มลูกแม่ปรุงเสียหน่อยได้หรือไม่ ”
คุณหญิงพูดพลางวางพ่อรักษ์ลงบนฟูก ก่อนจะเอื้อมไปอุ้มเด็กชายมาไว้ในอ้อมอก เขย่าเด็กน้อยเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู
“ แล้วนี่พ่อเจ้าหนูน้อยนี่ไปไหนเสียล่ะแม่ปรุง ”
“ พ่อมันป่วยตายไปเมื่อสามสี่เดือนก่อนแล้วเจ้าค่ะคุณหญิง ”
“ อย่างนั้นรึ...ช่างอาภัพเสียจริง อย่างนี้แล้วก็ไม่มีผู้ใดตั้งชื่อให้ลูกแม่ปรุงน่ะสิ ”
“ เจ้าค่ะ พ่อมันตายไปเสียก่อนจะได้ตั้งชื่อให้มันเจ้าค่ะ ”
“ เช่นนั้นคุณพี่เจ้าคะ คุณพี่ตั้งชื่อให้เจ้าหนูนี่ได้หรือไม่เจ้าคะ น้องใคร่อยากได้เด็กคนนี้ให้เป็นเพื่อนเล่นกับพ่อรักษ์เจ้าค่ะ ”
“ หากเจ้าเวทนามัน พี่ก็ไม่ขัดเจ้าดอก ”
ท่านเจ้าคุณมองในเรือนบ่าวโดยทั่ว ก่อนจะหันออกมามองนอกเรือนพบต้นดอกซ่อนกลิ่นที่กำลังออกดอกขาวสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมไปทั่วอาณาบริเวณ
“ เช่นนั้นก็เรียกมันว่า ‘ไอ้กลิ่น’ ก็แล้วกัน ยามนี้ข้าออกมาเจอมันพร้อม ๆ กับกลิ่นหอมของดอกซ่อนกลิ่น ชื่อนี้ข้าว่าเหมาะกับมันแล้ว ”
“ ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านเจ้าคุณ เป็นบุญของบ่าวกับลูกเหลือเกินเจ้าค่ะ ”
คุณหญิงมองดูเด็กชายในอ้อมแขน ก่อนพ่อรักษ์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ จะเอื้อมมาจับมือน้อยของ ‘เจ้ากลิ่น’
“ ว่าอย่างไรพ่อรักษ์ จากนี้ไปเจ้าหนูน้อยคนนี้จะเป็นเพื่อนเล่นกับลูกนะจ๊ะ ”
คุณหญิงกลอยมองดูลูกชายของตนจับมือเจ้ากลิ่นด้วยความเอ็นดู พ่อรักษ์เองก็ส่งยิ้มน้อย ๆ ไปให้ ถึงแม้จะยังไม่ได้รู้เรื่องราวกระไรมากนัก แต่พ่อรักษ์น่าจะพอใจกับเพื่อนคนนี้เป็นแน่แท้
