๑๓
สายตาอันน่ารังเกียจ
ค่ำคืนอันแสนยาวนานกำลังผ่านเข้ามา พ่อรักษ์นั่งอยู่ข้าง ๆ ร่างบางอันบอบช้ำที่ยังคงนอนไม่ได้สติ หน้าผากมนนั้นมีเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มไปหมดเพราะพิษไข้ ผ้าเนื้อดีที่พ่อรักษ์ให้บ่าวหามาถูกชุบน้ำไม่รู้เป็นคราที่เท่าไหร่แล้ว มันถูกบรรจงซับเอาพิษไข้ออกจากร่างกายของเจ้ากลิ่น
“ รีบตื่นเสียเถิดหนาพ่อกลิ่น พี่เป็นห่วงเจ้าเหลือเกินแล้ว ”
ร่างกำยำในเงามืดที่มีเพียงแสงตะเกียงตกกระทบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย มือกร้านกอบกุมมืออันบอบช้ำไว้เบา ๆ ดั่งว่าหากสัมผัสแรงกว่านี้มือนี้จะมลายหายไปเสียอย่างนั้น
“ อื้อ... ”
เสียงครางเบา ๆ ทำให้พ่อรักษ์รีบยืดตัวขึ้นมาดูเจ้ากลิ่นที่ขยับตัวเพราะความเจ็บปวดไปทั่วกาย
“ พ่อกลิ่นเป็นเช่นไรบ้าง เจ็บกงไหนอีกหรือไม่ ”
พ่อรักรีบถามทันทีที่เปลือกตาของเจ้ากลิ่นเปิดขึ้น เจ้ากลิ่นมองไปที่นายของมันด้วยดวงตาที่ห่วงใย มือเล็กของมันที่เต็มไปด้วยรอยแผลเอื้อมไปสัมผัสมือของนายตนเองพลางละล่ำละลักถาม
“ คุณ...รักษ์เป็นกระไรหรือไม่ขอรับ เจ็บกงไหนมั้ยขอรับ ”
“ พ
