๑๔
หวงมีนัยยะมากกว่าห่วง (๑)
หลังจากรับข้าวเช้ากับท่านเจ้าคุณพร้อม ๆ ความอึดอัดในสายตาเย้ายวนของแม่พุดตานที่ลอบมองตนเองตลอดช่วงที่กินข้าวด้วยกัน ถึงแม้ว่าในใจอยากตะโกนออกมาดัง ๆ ว่ารังเกียจมากขนาดไหน แต่เป็นเพราะไม่ได้ต้องการที่จะก่อปัญหาซ้ำให้เสียบรรยากาศ พ่อรักษ์จึงจำต้องนั่งกินข้าวร่วมกับเจ้าของสายตาอันน่ารังเกียจนี้ต่อไป
และถึงแม้จะมีกระไรมาทำให้ขุ่นข้องหมองใจ แต่พ่อรักษ์ก็อดไม่ได้ที่จะมาลอบ ๆ มอง ๆ แถวเรือนบ่าว ร่างสูงชะเง้อมองเข้าไปในเรือนหวังเพียงว่าจะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของคนที่ตนเองนั้นห่วงใยเพียงครู่เดียวก็จะกลับเรือน แต่เฝ้ามองแล้วเฝ้ามองอีกก็ไม่เห็นแม้แต่เพียงเงา
“ คุณรักษ์กลับเรือนไปเถิดขอรับ ไอ้กลิ่นมันกินยานอนไปแล้วขอรับ คุณรักษ์มาก็ช่วยกระไรมันไม่ได้หรอกขอรับ ”
น้ำเสียงยียวนกวนโทสะของไอ้จอมดังขึ้นด้านหลัง พ่อรักษ์หันไปมองตามเสียงก่อนยืดตัวตรงเต็มความสูงของตนเอง
“ กูเป็นเจ้าของเรือนกูจะไปจะมาไม่เห็นจำเป็นต้องให้ขี้ข้าอย่างมึงมาสั่งกูไอ้จอม ”
“ ใช่ขอรับ เพราะคนอย่างพวกข้ามันก็เป็นได้แค่ขี้ข้า
