๑๒
แสนห่วงใย
“ พ่อหมอๆ !!! ”
เสียงตะโกนลั่นโรงหมอตั้งแต่ก่อนที่ร่างกำยำจะอุ้มร่างอันไร้สติของเจ้ากลิ่นเข้ามาถึงด้านในโรงหมอเสียอีก
“ ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ เอ็งไปตามหมอยามาประเดี๋ยวนี้ ”
สาวใหญ่ร่างท้วมเอ่ยบอกกับบ่าวที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่ตนเองจะรีบพาพ่อรักษ์ให้อุ้มเจ้ากลิ่นมาวางที่เตียงไม้ มืออวบจับพลิกเนื้อตัวดูทันทีที่พ่อรักษ์วางเจ้ากลิ่นลง
“ มิเป็นกระไรมากดอกเจ้าค่ะ อย่าได้เป็นกังวลใจนะเจ้าคะ ”
“ หากมิเป็นกระไร เหตุใดพ่อกลิ่นถึงไม่ได้ตื่นขึ้นมาเล่า เอ็งรีบไปตามท่านหมอมาประเดี๋ยวนี้ ”
“ ข้าให้บ่าวไปตามให้แล้วเจ้าค่ะ อีกประเดี๋ยวก็น่าจะถึงแล้วเจ้าค่ะ ขอคุณท่านโปรดสงบจิตสงบใจด้วยเจ้าค่ะ โรงหมอยังมีผู้ป่วยไข้อื่นอยู่ด้วยนะเจ้าคะ ”
ถึงแม้จะดูต่ำศักดิ์กว่าพ่อรักษ์ แต่เพราะหญิงตรงหน้ามีแววตาและท่าทางน่าไว้ใจ พ่อรักษ์จึงได้แต่เก็บกลั้นความกังวลใจเอาไว้เพราะไม่อยากให้ไปกระทบถึงผู้อื่น
รออยู่ครู่ใหญ่ท่านหมอก็มาตรวจเจ้ากลิ่นที่ยังไม่ได้สติ ก่อนจะหันไปสั่งให้บ่าวในเรือนต้มยาตามที่ตนเองสั่ง แล
