ตอนที่ 12.
ธาราเขตหรี่ตาแคบ มองเขม็ง “แน่ใจนะว่าเธอไม่มีแผนร้าย ๆ อะไรซ่อนไว้ในใจ”
พลอยไพลินรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่มีนี่คะ เอาอย่างนี้ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะลักหลับคุณ ฉันนอนที่โซฟานี่เอง คุณนอนบนเตียง โอเคหรือเปล่า” หญิงสาวออกความคิดเห็น แต่ธาราเขตกลับส่ายหน้ามีเลศนัย ขณะเดินตรงเข้ามาหา
“ไม่โอเค หากเธอจะนอนในห้องนี้กับฉัน ก็ต้องนอนด้วยกันบนเตียงนั้น”
เขาชี้ไปที่เตียงกว้างที่แทบจะนอนเรียงหน้ากระดานได้สิบกว่าคน ก่อนจะหันมาหลิ่วตาเจ้าเล่ห์ให้หล่อน
หญิงสาวส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “อย่าเลย... ฉันอยู่ตรงนี้ดีกว่า กลางคืนฉันนอนดิ้นนะ เดี๋ยวถีบคุณตกเตียงเอาจะว่ายังไง”
คนตัวโตก้มตัวลงมาในระดับเดียวกับที่หล่อนนั่งอยู่ ก่อนจะใช้สองแขนเท้ากับพนักโซฟาเอาไว้ หญิงสาวไม่มีทางหนี จำต้องนั่งตัวลีบอยู่ในกรงแขนกำยำนั้น
“ฉันคิดว่าเหตุการณ์นั้นคงไม่เกิดขึ้นแน่ เพราะฉันคิดว่าคงไม่ได้นอนกันสักเท่าไหร่หรอก เวลาที่เธออยู่บนเตียงของฉันน่ะ” เขาพูดยิ้ม ก้มลงมาจูบกระหม่อมหล่อนอย่างหยอกเย้า
หญิงสาวขนลุกซู่ซ่า ทั้งคำพูดและการกระทำของพ่อคนตัวโต ช่างเรียกความอึดอัด รุ่มร้อนในตัวของหล่อนให้ระเบิดออกมาอีกแล้ว
“ไม่เอานะ อย่าขู่ฉัน
