ตอนที่ 7.
พลอยไพลินตื่นแต่เช้าตรู่เดินลงไปข้างล่างตั้งใจจะช่วยทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ตนเองพอทำได้ คนอื่นจะได้ไม่หาว่าหล่อนไม่มีประโยชน์ แต่ระหว่างทางก็เจออุปสรรคตัวเอ้ซะก่อน
หญิงสาวพ่นลมออกจากปาก พยายามจะไม่ใส่ใจตาวาว ๆ ที่ทำราวกับเกลียดกันมาตั้งแต่อดีตชาติคู่นั้นของสตรีตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จ
“กำลังเดินสำรวจตรวจตราทางหนีทีไล่ไว้ให้กับพวกของแกอยู่ใช่ไหม อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกนะมันเป็นพวกสายของโจร” ดารารัศมีสาดคำพูดว่าร้ายเข้าใส่ไม่ยั้ง
“คุณจะคิดยังไงก็ช่างฉันไม่สนอยู่แล้ว เพราะคนที่ฉันสนก็คือพี่ชายของคุณต่างหาก” พลอยไพลินโต้กลับไม่ยอมแพ้ ก่อนจะเนรมิตรอยยิ้มกวนประสาทขึ้นมาที่มุมปาก
“ว่าแต่คุณเถอะ ทำไมทำท่าทำทางเหมือนจงอางหวงไข่เลยล่ะคะ อยากบอกนะว่าหลงรักพี่ชายของตัวเอง แต่ถ้าใช่คุณธาราเขตคงดีใจพิลึกเชียวแหละ...”
หญิงสาวหัวเราะร่วน แต่ดารารัศมีกลับแทบลงไปดิ้นกระแด่วอยู่ที่พื้น ด้วยความเจ็บใจ คิดไม่ถึงว่านังเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตรงหน้าจะร้ายกาจไม่ใช่เล่นแบบนี้
“อย่ามาปากดีกับฉันนะนังไพร่ไร้สกุล!” ดารารัศมีตวาดลั่น แ
