บทที่ 8 เขิน
บดินทร์ใช้เสียงเชิงตกใจทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมาสนใจเขา ขณะที่แป้งปั้นยืนก้มหน้าด้วยความเขิน ก่อนจะถือโอกาสที่บดินทร์หันไปมองคนอื่นวิ่งเข้ามาในโรงเรียน เธอยืนพิงเสาพลางยกมือขึ้นมาตีปากตัวเองเป็นการลงโทษอีกต่างหาก
"แป้งปั้น เธอมันบ้าไปแล้ว ไปหอมแก้มพี่เขาแบบนั้นได้ยังไงกัน ยัยบ้าๆๆ" เด็กสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วแอบมองบดินทร์ที่ยังไม่ทันได้ไปไหน ไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถออกไป เธอเห็นสีหน้าตอนที่เขาตกใจอยู่และก็กลัวว่าบดินทร์จะไม่พอใจ
หลายนาทีต่อมา
บดินทร์เดินอาดๆ เข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้าบึ้งตึงจนเป็นที่สังเกตของเพื่อน โอโซนที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้าขึ้นมามองแล้วเอ่ยถามตรงๆ เป็นการหยอกล้อ
"ทำหน้าบึ้งมาแต่ไกลแบบนี้โดนสาวที่ไหนจับไข่มาเหรอครับ"
"ไข่พ่อมึงสิ"
"เอ้าไอ้นี่ แล้วไปทำอะไรมา หน้ายับมาแต่เช้าเลย" คำถามของโอโซนทำให้บดินทร์เงียบไป หากตอบไปว่าถูกแป้งปั้นหอมแก้มมาเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ เขาจึงปรายตามองเพื่อนแล้วนั่งลงข้างๆ ขุนเขาที่กำลังจดงานอยู่
"ไม่ตอบ แสดงว่าไม่เป็นไร" ปกป้องเปลี่ยนเรื่องคุย "เออ พรุ่งนี้เขามีค่ายอาสานะ อาจารย์บอกว่าให้พวกเราไปกันทุกคนเลย
