ไม่มีเวลาสนใจอะไรมากเกินไป ในวันศุกร์ที่ฝนตกหนัก ฉันลงมือปฏิบัติการ โดยนำกล้องปะปนเข้าไปในบาร์
ทางเดินมุ่งหน้าไปยังโรงงานแปรรูปใต้ดิน เงียบสงบอย่างน่าประหลาด และราบรื่น
ประตูใหญ่ตรงหน้าขวางกั้นระหว่างโลกสองใบ หนึ่งคือโลกของปุถุชนคนธรรมดา หนึ่งคือโรงฆ่าชำแหละที่ไม่รู้จัก
กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นโชยออกมาจากช่องประตู เข้ามาในจมูก
ฉันกำกล้องแน่น เพิ่มความกล้าให้ตัวเอง ผลักประตูบานนั้นให้เปิดออก
สิ่งที่ปรากฏสู่ครรลองสายตาคือคนที่ถูกแขวนอยู่บนตะขอเหล็กแต่ละอัน เหมือนหมูและแกะที่ถูกชำแหละ รอการเชือด
เลือดบนพื้นสะสมกลายเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ หลายแอ่ง ทุกฝีก้าวที่เดิน ล้วนกระเซ็นถูกผิวหนังบนน่อง
ฉันอดกลั้นต่ออาการคลื่นไส้และหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่ง เดินเข้าไปข้างในทีละก้าวๆ กล้องในมือก็บันทึกนรกบนดินแห่งนี้เอาไว้ด้วย
ทันใดนั้น เสียงเสียดสีแหลมแสบแก้วหูก็ดังขึ้นในห้องว่างที่ปิดสนิทแห่งนี้
มือขาวซีดข้างหนึ่งก็พาดลงบนช่องอิฐ ปีนออกมาจากด้านหลังม่านทีละเล็ก ทีละน้อย
“อาจารย์หลิน คุณรีบหน่อย หนี”
สัตว์ประหลาดแปลกๆ ที่เหลือเพียงครึ่งท่อน ผมเผ้าสยาย ตะโกนเรียกชื่อฉัน คลานมาทางฉันอย่างยากลำบาก
เมื่อ
