“อีกสามเดือน ไม่เกินนี้หรอกหลิน อีกสามเดือนเธอจะมาบอกเฮียว่าเราต้องจบเรื่องนี้เพราะเธอจะไปคบกับไอ้พอยท์ เพราะงั้นเฮียก็มีเวลาอีกแค่สามเดือนที่จะได้ทำเรื่องพวกนี้กับเธอ เผลอ ๆ ไม่ถึงด้วย ให้โบนัสกันหน่อยไม่ได้หรือไง?”
“เฮียคิดได้แค่นั้นเหรอ? ถ้าเฮียคิดว่าอีกสามเดือนหลินจะไปคบกับพอยท์…สิ่งที่เฮียอยากได้ก็มีแค่เอาหลินจนหนำใจน่ะเหรอ?” เธอมีค่าแค่นั้นใช่ไหม? เขามองเธอเป็นแค่คู่นอนจริง ๆ แบบที่หาข้ออ้างอะไรมาโต้แย้งไม่ได้เลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ แม้จะไม่ได้คาดหวังแต่มันก็ยังเจ็บ “งั้นจบกันตั้งแต่ตอนนี้เลยไหม? จะรอสามเดือนไปเพื่ออะไร? ในเมื่อสุดท้ายก็ต้องจบ หลินปล่อยให้เฮียไปหาคู่นอนคนอื่นดีกว่าไหม? เฮียจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากับหลิน”
“ไม่!” อธิติตอบเสียงดังฟังชัด “ก็เธอยังไม่ได้คบกับใครเลย ทำไมเราต้องรีบจบกันด้วย?”
“แล้วจะยื้อไปทำไมให้เสียเวลา?”
“อยู่กับเฮีย…เธอรู้สึกว่าเสียเวลาเหรอ?”
“ก็มีบ้าง” ไม่ใช่แค่เสียเวลาอย่างเดียว เสียใจด้วย เปลืองตัวสุด ๆ ถ้ารู้ว่าสุดท้ายจะต้องมารักเขาฝ่ายเดียวแบบนี้ เธอไม่เริ่มมันตั้งแต่แรกแน่ “เฮียเคยคิดไหมว่าถ้าให้นับกันจริง ๆ เราสองคนเสียเวลาไปกับการเอากันเยอะแค่ไ
