12 โทษใครไม่ได้
หนึ่งวันก็แล้ว สองวันก็แล้ว สามวันก็แล้ว จนกระทั่งเข้าวันที่สี่แล้วที่ลลิตาไม่ได้เจอหน้าหรือพูดคุยกับอธิติ นับตั้งแต่วันที่เขาด่าว่าเธอใจง่าย เขาก็เงียบหายไปเลย ส่วนเธอก็ไม่คิดจะโทรหาหรือแม้แต่ส่งข้อความ ถ้าหากจะจบกันแบบนี้เธอก็พร้อมยอมรับและทำใจ มันคงจะเจ็บหน่อย เธออาจร้องไห้หากได้เห็นว่าเขามีคู่นอนคนใหม่ อาจต้องหนีหน้าเขาสักพัก รอให้ทำใจได้ก่อนถึงจะพร้อมเจอหน้าได้
ลลิตาคิดเรื่องพวกนี้วนไปวนมาเป็นสิบรอบต่อวัน คิดมาสี่วันแล้ว เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ คิดถึงเขา…คิดถึงสัมผัสและกลิ่นตัวของเขา อดคิดไม่ได้ว่าอธิติไม่คิดจะง้อเธอหน่อยหรือยังไง จะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แบบนี้จริง ๆ น่ะหรือ?
“เหม่ออะไรของแกวะไอ้หลิน?” ซาร่าเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ โต๊ะทำงานของลลิตา “อย่าบอกนะว่าเหม่อลอยคิดถึงไอ้พอยท์มันอะ?”
“หืม?” คำแซวของเพื่อนเรียกให้ลลิตาได้สติขึ้นมา ตอนนี้ซาร่าเอาแต่แซวเรื่องของเธอกับพิชญะในทุกครั้งที่อ้าปาก ที่จริงลลิตานั้นไม่ได้รู้สึกอึดอัดที่ถูกแซว แต่แค่ไม่อยากให้คิดกันไปไกล เธอกับพิชญะยังเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ถึงเขาจะบอกว่าชอบหรืออยากจีบเธอ มันก็ใช่ว่าสุดท้ายจะได้ลงเอยกันเสียหน่อ
