“เฮียก็รู้นี่ว่าหลินงอน! แล้วทำไมไม่ง้อ?”
“ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไร จะให้ง้อยังไง? จะให้ทำไปงั้น ๆ ง้อไปส่ง ๆ เหรอ? แบบนั้นเธอโอเคหรือไง?” เขารู้ว่าลลิตาคงไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร มันอาจเป็นเรื่องหนังแอ็คชั่นที่เขายืนยันว่าต้องดูให้ได้ทั้งที่เธอไม่ชอบดู หรืออาจเป็นเรื่องที่เขาบังคับให้เธอกินปิ้งย่างทั้งที่เธอบอกว่าอิ่มจนแทบกลืนไม่ลง คิดวนไปวนมามันก็น่าจะมีแค่สองเรื่องนี้
“ช่างเหอะ หลินจะมาคาดหวังอะไรจากคนอย่างเฮียได้ล่ะ?”
“…” คาดหวัง…สิ่งที่อธิติเกลียดที่สุด เขาเกลียดการถูกคาดหวังมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ แล้วเขาก็เคยบอกเธอไปแล้วว่าอย่ามาคาดหวังอะไรจากเขา เพราะตัวเขาก็เองก็ไม่เคยคาดหวังอะไรจากใคร แม้แต่กับเธอก็ด้วย
“เฮีย…” ลลิตาเพิ่งรู้ตัวว่าหลุดปากพูดสิ่งที่เขาเกลียดออกมา เห็นเขานิ่งไปเธอก็รู้ทันทีว่าเขากำลังไม่พอใจ
“เฮียจะไปส่งที่บ้าน”
“เฮีย…หลินไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น หลินหมายถึง…หลินไม่น่างอนให้เฮียง้อ ทั้งที่หลินก็ควรต้องรู้อยู่แล้วว่าเฮียง้อใครไม่เป็น”
“ไม่ใช่ง้อไม่เป็น แต่ไม่รู้ว่าจะง้อยังไง ก็เฮียไม่รู้ว่าเธองอนเรื่องอะไร” ว่าแล้วเขาก็สตาร์ทเครื่องรถย
