เหยาซื่อ ฮูหยินบ้านใหญ่สกุลซ่งเดินนำอยู่ด้านหน้าสุด น้องสะใภ้สองคนและผู้เยาว์เดินตามมาข้างกาย
เมื่อเห็นกู้หรูเยียน ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มสนิทสนมออกมา พร่ำพูดว่าพวกตนเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ควรไปมาหาสู่กันให้มากไว้
พวกซ่งรั่วเจินมองตาอย่างรู้ใจกัน ดูจากท่าทีนี้ก็คาดเดาได้ว่าวันนี้พวกเขามีเรื่องมาขอร้อง มิฉะนั้นหลายปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์สองฝ่ายชืดชามาโดยตลอด อยู่ดีๆ จะมากระตือรือร้นปานนี้ได้อย่างไร?
ขณะที่ซ่งปี้อวิ๋นยืนเด่นอยู่ท่ามกลางผู้เยาว์ฝั่งบ้านใหญ่สกุลซ่ง
ไม่เจอกันพักเดียว ซ่งปี้อวิ๋นผอมลงจากตอนแรกไม่น้อย ความอมทุกข์ปกคลุมอยู่ตรงหว่างคิ้ว ไม่สดใสมีชีวิตชีวาเหมือนกาลก่อน ตรงกันข้าม กลับแฝงไว้ซึ่งความหดหู่หม่นหมอง
ซ่งปี้อวิ๋นก็สังเกตเห็นซ่งรั่วเจินแล้วเช่นกัน สีหน้าจึงแข็งทื่อไปชั่วขณะ
นางไม่อยากมาจวนสกุลซ่งเลย แต่มารดาบอกว่าซ่งรั่วเจินออกเรือนแล้ว ถึงมาจวนสกุลซ่งก็คงไม่ได้เจอ นางจึงได้ตามมาด้วย
ใครเลยจะคาดว่าวันนี้ซ่งรั่วเจินก็อยู่ด้วยพอดี ทั้งยังมาเจอกันโดยบังเอิญ ในใจพลันรู้สึกอับอายขายหน้า
ตอนนี้คนที่นางไม่อยากเจอมากที่สุดก็คือซ่งรั่วเจิน
“พี่สะใภ้ วันนี้ท่านกับน้องสะใภ้มาด
