“คุณยายคะ...พินว่าเราออกไปรอใส่บาตรที่หน้าบ้านกันดีกว่า ใกล้ ได้เวลาที่พระท่านจะมาถึงแถวบ้านเราแล้วค่ะ” พินอินเอ่ยแทรกขั้นอย่างพยายามจะยุติบทสนทนาของคุณยายกับคีแรน
“ใกล้เวลาแล้วจริง ๆ ด้วย ยายก็มัวแต่คุยเพลินไปหน่อย” หญิงชราเอ่ยแล้วเตรียมจะหยิบโถข้าวมาช่วยถือ
“มาค่ะ เดี๋ยวพินถือเอง คุณยายจะได้เดินสบาย ๆ” เธอเอ่ยอย่างอ่อนโยนพร้อมกับดึงโถใส่ข้าวในมือผู้สูงวัยมาถือไว้เอง
“แค่โถข้าวเบา ๆ ยายถือได้ เราไปยกสำรับอาหารเถอะไป”
“เดี๋ยวผมถือสำรับอาหารไปเองครับ” คีแรนยกถาดใส่อาหารที่พินอินนั่งจัดเมื่อครู่มาถือไว้พร้อมกับเอ่ยและเดินตามหลังพินอินที่ประคับประคอง ผู้สูงวัยอย่างอ่อนโยน
ขณะที่รอใส่บาตร พินอินมีโอกาสได้พบกับอาจารย์นิพนธ์ซึ่งออกมารอใส่บาตรด้วยเช่นกัน เธอจึงถือโอกาสลาท่านพร้อมกับฝากฝังให้ท่านช่วยดูแลคุณยายแทนอีกระยะจนกว่าเธอจะทำงานของคีแรนเรียบร้อย ซึ่งเธอคาดว่าไม่น่าจะเกินครึ่งเดือน และจากการสนทนากับอาจารย์นิพนธ์ เธอจึงทราบว่าพลวัตน์มีกำหนดจะเดินทางกลับเมืองไทยในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า
“กว่าพ่อพลจะกลับมา แม่พินเขาก็คงทำงานของเขาเสร็จแล้วเหมือนกัน”
“เมื่อวานโทรไลน์มาคุยกับผมยังฝาก
