“ฉันเข็ดไปจนวันเรียนจบแล้วพวกแก” เบลคำครวญหลังจากทำความสะอาดห้องน้ำห้องสุดท้ายเสร็จ พวกเราสามคนถึงกับนอนลงกับพื้นโดยที่ไม่รังเกียจว่ามันจะสกปรกเลย รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ร่างกายมันเหนื่อยจนลุกไม่ไหวมันเป็นแบบนี้นี่เอง พวกหนูเข็ดแล้วจะไม่ทำอีกแล้วอะไรที่ผิดกฎของโรงเรียน
“จริงไม่กล้าแล้วค่า” นัทตี้พูดขึ้นอีกคน ส่วนฉันทำเพียงพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนๆ อย่างคนที่เหนื่อยจนพูดไม่ออก
“ว่าแต่แกจะเดินกลับบ้านไหวไหมใบตองติดรถกับฉันกลับเดี๋ยวให้คนขับรถแวะไปส่งนะ” ปกติฉันจะเลือกปฏิเสธเพื่อนสนิททั้งสองเสมอ เมื่อพวกมันสองคนอาสาจะไปส่งที่บ้านเพราะด้วยความเกรงใจเพื่อนๆ แต่ตอนนี้คงต้องพยักหน้าตอบตกลงแล้วเพราะคงเดินกลับไม่ไหวแน่ๆ เย็นนี้
“อื่อตกลง” จากนั้นเราทั้งสามก็ลุกขึ้นไปเอากระเป๋านักเรียนบนห้องเรียนแล้วกลับบ้าน โชคดีที่วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกไม่มีการบ้านอะไรที่ครูสั่งเพราะถือว่ายังไม่ได้เริ่มเรียนแต่เป็นวันที่ครูเล่าแจกแจงเนื้อหารายวิชาที่จะต้องเรียนในเทอมนี้ ไม่อย่างนั้นพวกเราทั้งสามคนคงไม่มีการบ้านส่งแน่ๆ กลับถึงบ้านหัวถึงหมอนคงนอนหลับยาวถึงเช้าเหนื่อยขนาดนี้
หน้าบ้านใบตอง
“ขอบใจที่มาส่งนะเบล
