“แล้วจะให้พี่ไปสู้รบปรบมือกับคุณส้มเขาหรือไงล่ะปราบ มันจะไปมีประโยชน์อะไร ยังไงเขาก็เป็นพ่อลูกกันนะ จะว่าไปคุณส้มเธอก็พูดถูก เราต่างหากที่เป็นคนอื่น”
ปุริมาถอนหายใจเพื่อระบายความอัดอั้นออกมา ดวงตาหม่นเศร้าหันไปมองผ่านช่องกระจกที่หน้าประตูเพียงหวังจะได้เห็นเงาของคนที่รัก ขอแค่ได้เห็นว่าอีกฝ่ายปลอดภัยดีด้วยตาตัวเองเธอก็พอใจแล้ว กับวิศรานั้นเธอไม่คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะมาญาติดีด้วย เมื่อกำแพงอคตินั้นสูงเกินกว่าที่เธอจะพังทลายเข้าไปถึงหัวใจลูกเลี้ยงสาว ปุริมาได้แต่หวังว่าสักวันความดีและความจริงใจของเธอจะสามารถเอาชนะใจลูกสาวของวิศรุตได้บ้าง อย่างน้อยก็ขอแค่อีกฝ่ายไม่รังเกียจน้องสาวต่างแม่
“เรากลับกันเถอะนะปราบ”
พอเห็นว่าเหตุการณ์สงบลงแล้ว พยาบาลพิเศษที่คอยดูแลอาการวิศรุตจึงเดินเข้าห้องไป ทำให้ปราบดาสบโอกาส นอกจากเขาจะไม่เดินตามพี่สาวไปแล้วยังฉวยมือปุริมา และเอื้อมไปที่ลูกบิดประตูห้องนั้นทันที
“นั่นคุณจะทำอะไร!”
ยังไม่ทันได้เปิดเข้าห้องดังใจ จู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนมาหยุดยั้งเขาไว้เสียก่อน ปราบดาหันขวับไปมองร่างสูงสง่าที่ปราดเข้ามาแทรกทันที
“คุณ!” คิ้วเข้มเลิกขึ้น เพราะจำชายหนุ่มต่างชาติตรงหน้าไ
