เขารีบวางร่างอรชรลงบนเตียงอย่างเบามือ เขาไม่อยากให้เธอตื่น เวลาเธอหลับเธอน่ารักไม่ดื้อกับเขาไม่ขัดใจเขา เหมือนเด็กน้อยที่ต้องมีเขาคอยดูแล
แมกซ์แวลล์หาผ้ามาชุบน้ำบิดจนแห้งสนิทเช็ดตัวให้หญิงสาว เขาทำอย่างเบามือทะนุถนอม
"ป้าจีน่า มาช้านะครับ"
"ขอโทษค่ะ"
จีน่ายิ้มให้ผู้เป็นนาย นั้นไม่ใช่คำดุแต่เป็นคำพูดแก้เขินของร่างใหญ่ ที่เขาสาละวนอยู่กับแพรพลอยจนลืมมองไปว่าจีน่ามายืนอยู่นานแล้ว
"ฝันดีนะ"
กระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายถูกติดเข้าที่พอดี เขาเอาเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ให้เธอไปก่อน เดี๋ยวค่อยให้ลูกน้องไปขนของของเธอมาให้
ร่างเล็กยังคงหลับลึกเพราะความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดกาย แต่แอบมีความสบายใจบางอย่างให้ไม่ต้องกังวล
"นายจะไปไหนคะ"
"ฉันจะไม่อยู่สองสามวัน มีเรื่องให้ต้องสะสางมีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด"
"แล้วคุณแพรพลอยละคะ"
"เธอต้องอยู่ที่นี้จนกว่าฉันจะกลับ"
"ค่ะ"
คำพูดนั้นหมายถึงกักตัวเธอไว้ ไม่ให้เธอไปไหนลูกน้องนับสิบชีวิตของเขาจะดูแลเธอเอง ร่างใหญ่เดินออกนอกห้องไปทิ้งร่างบางให้นอนขดตัวอยู่บนเตียงใหญ่โดยมีแม่บ้านคอยเฝ้า
เช้าวันใหม่กับสถานที่ที่เกือบจะคุ้นเคยของแพรพลอย หญิงสาวตื่นขึ้นตอนเช้าเป็นปกติของเธอ ที่จ
