บทนำ
ปัง! ปัง! ปัง!
ทันทีที่เป้าล่อกระสุนเลื่อนมา เสียงปืนก็ดังขึ้นหลายนัดติดกัน ในเวลาต่อมาเสียงปืนเงียบลงเหลือเพียงควันปืนลอยคลุ้งออกจากส่วนปลายกระบอก กลิ่นเขม่าดินปืนลอยคละคลุ้งในอากาศ ท่ามกลางปลอกกระสุนเกลื่อนพื้น
"คุณศิลาหนีออกจากประเทศแล้วครับนาย" เดวิดมือขวาคนสนิทมาเฟียหนุ่มเดินเข้ามารายงานผู้เป็นนาย ขณะที่ภารันเปลี่ยนซองใส่กระสุนใหม่
"..." มาเฟียหนุ่มปรายตามองลูกน้องเพียงนิดแล้วเล็งปืนไปที่เป้าล่อ ทว่ามุมปากหนากลับยกยิ้มอย่างยากจะคาดเดาอะไรก่อนที่เขาจะหันมาลั่นไกปืนใส่เดวิด
ปัง!
กระสุนเฉียดใบหูเดวิดไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตรเท่านั้น ส่งผลให้มีเลือดไหลออกจากรูหูเขา แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เดวิดแสดงอาการตกใจหรือหวาดกลัว
"ลากคอมันมาให้กู พรุ่งนี้กูต้องเห็นมันอยู่ในห้องมืด!" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันสั่งลูกน้อง แล้วหันไปยิงปืนจนกระสุนหมดอีกครั้ง
"ครับนาย" เดวิดรับคำสั่งแล้วจึงเดินออกไปจากห้องซ้อมยิงปืน ภารันแสยะยิ้มมุมปากแล้วหมุนตัวเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงที่พักแขนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันสีขาวลอยคละคลุ้งก่อนที่จะหยิบซองเอกสารที่เดวิดนำมาให้เปิดออกดู มันเป็นรายชื่อคนที่กล้าท้าทายอำนาจเขา มือหนาหยิบรูปถ่ายใบหน้าบุคคลที่ขึ้นบันชีดำไปแปะไว้กับเป้าล่อ เขายิงเป้าล่อกระจุยกระจายจนมาถึงบุคคลสุดท้าย
"..ดิเรก!"
@วันต่อมา
"คุณพ่อ.." เด็กสาวในชุดนักเรียนถูกระเบียบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้านด้วยความดีใจ เธอมองกระดาษในมือที่จะนำมาให้พ่อดูด้วยแววตาแห่งความหวัง ด้วยเธอเพิ่งเข้าไปเซ็กในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งเธอไปสอบมาแล้ว และวันนี้ทางมหาวิทยาลัยได้ประกาศรายชื่อคนที่สอบผ่าน และหนึ่งในนั้นคือเธอ
กึก!
ทว่าเท้าเรียวเล็กต้องหยุดชะงักตรงหน้าประตูห้องทำงานที่ถูกเปิดอ้าไว้เพียงเล็กน้อย พะพายหุบยิ้มแล้วค่อยๆเปิดประตูออก หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับภาพตรงหน้า พ่อเธอนั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้ทำงานและมีขวดเหล้าและก้นบุหรี่เกลื่อนพื้น เธอทำจมูกฟุดฟิดเพราะได้กลิ่นเหล้าเมื่อเดินเข้ามาใกล้พ่อมากขึ้น
"คือพายมีอะไรให้พ่อดูค่ะ" พะพายยิ้มสู้แล้วยื่นเอกสารที่เธอเตรียมมาให้พ่อดู
"เราล้มละลายแล้วนะลูก"
"..." กระดาษผลสอบในมือล่วงหล่นลงต่อหน้าทันทีที่ได้ฟังประโยคนั้น
"พ่อเป็นหนี้กว่าร้อยล้าน พ่อไม่มีปัญญาส่งลูกเรียนหรอก.."
"คุณพ่อพูดอะไรคะ หนูไม่เข้าใจ" พะพายขยับเข้าไปเอ่ยถามพ่อใกล้ๆ จนเธอได้กลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่ลอยมาจากตัวพ่อ รอยยิ้มสดใสค่อยๆปรากฏขึ้นมาอีกครั้งเมื่อพ่อยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ แต่แววตาที่เคยฉายแววเด็ดเดี่ยวคู่นั้นซึ่งเธอเคยผูกพันกลับมีแต่ความว่างเปล่า ไหล่กว้างที่เคยสง่างามคู้ลงจนไร้ราศี
"บ้านเราล้มละลาย...พายเข้าใจไหมลูก เราจะไม่มีบ้านอยู่ไม่มีที่ทำงาน ไม่มีบริษัทแล้ว พ่อเป็นหนี้ไอ้พวกมาเฟีย พ่อไม่มีปัญญาหาเงินไปใช้หนี้พวกมัน"
"..." เด็กสาวเจ้าของดวงตากลมโตกะพริบตาปริบๆ เธอพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่พ่อบอก "เราจะไม่มีบ้านอยู่แล้วเหรอคะ" เธอย่นหัวคิ้วถามเมื่อเห็นสีหน้าเป็นทุกข์ของพ่อ พะพายเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าลงข้างเก้าอี้ทำงาน จากที่ตั้งใจเอาผลการสอบมาให้พ่อดูกลับกลายว่าเธอต้องเจอเรื่องไม่คาดคิดก่อน
"บริษัทเราถูกโกง..เราหมดตัวแล้วลูก หนูต้องหนีไปจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะหาหนูเจอ"
"คุณพ่อไปกับหนู เราไปเช่าบ้านอยู่ก็ได้" เธอเว้าวอนพ่อเสียงสั่น หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเห็นน้ำตาพ่อไหลออกมาทำเอาพะพายอึ้งไปชั่วขณะ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยสักครั้ง ในสายตาเธอพ่อคือคนที่เข้มแข็งที่สุดแต่ตอนนี้เวลานี้เธอกลับไม่เห็นความแข็งแกร่งนั้นเลย มีเพียงชายคนหนึ่งที่มีแต่ความหวาดกลัวและอ่อนแอ
"พ่อขอโทษนะ.."
"หนูจะแก้แค้นให้พ่อ หนูจะจัดการกับคนที่มันโกงพ่อ หนูสัญญา"
"ไม่..พ่อจะไม่ให้หนูมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้" ดิเรกหันมาประคองใบหน้าจิ้มลิ้มที่แสนหวงไว้ มือหนาสั่นเทาอย่างหนักที่เห็นน้ำตาของพะพาย ก่อนที่เขาชะใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลเบาๆ
"หนูเป็นลูก..หนูต้องช่วยคุณพ่อ"
"มันอันตรายมากๆ พ่อให้หนูมายุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ หนูไปอยู่กับแม่นะ ทุกอย่างจะปลอดภัยเอง"
"ไม่..คุณแม่ไม่เคยรักหนู" พะพายส่ายหน้าพัลวันไม่ยอมไปอยู่กับแม่ เนื่องจากพ่อกับแม่เธอแยกทางกันตั้งแต่เธอยังเล็ก แต่เธอกลับจำฝังใจในวันที่แม่เลือกจะเดินออกไปจากบ้านโดยที่ไม่หันกลับมามองเธอแม้เธอจะวิ่งตามแค่ไหน ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีแม่มานานหลายปี
"..." ดิเรกมองหน้าลูกสาวด้วยม่านน้ำตาเคลือบจนภาพตรงหน้าเลือนราง "พ่อขอโทษนะลูก..หนูไปพักผ่อนเถอะ พ่อโอเค" พะพายส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเดียว เธอไม่ได้ใสซื่อจนดูไม่ออกว่าคำพูดพวกนั้นไม่เป็นความจริงเลย
"พ่ออยู่กับพายที่นี่นะ"
"...ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ" ในตอนที่ดิเรกยื่นมือมาลูบผมลูกสาวทำให้พะพายเห็นเอกสารสำคัญที่แฉลบออกมาจากซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของพ่อ เธอเห็นรูปถ่ายแผ่นหนึ่งซึ่งมองไม่ค่อยชัดเจนนัก
"คุณพ่อก็พักผ่อนนะคะ หนูจะสู้ไปกับคุณพ่อ หนูสัญญา" เธอสวมกอดพ่อแล้วจึงเดินออกมาจากห้องทำงาน
หลายนาทีที่พะพายนั่งกัดเล็บตัวเองอยู่ในห้องนอนส่วนตัว เธอเงยหน้าขึ้นมามองเวลาแล้วก้าวลงจากเตียงนอนเพราะคิดว่าพ่อคงพักผ่อนแล้ว แล้วค่อยๆเดินลงมาชั้นล่าง แอบเข้าไปในห้องทำงานพ่ออีกครั้ง พะพายค่อยๆ หยิบซองเอกสารนั้นขึ้นมา เธอหยิบรูปถ่ายและเอกสารออกมาอ่าน พานทำให้น้ำตาไหลเมื่อรู้ว่าพ่อตนเองเป็นหนี้เกือบร้อยล้านบาท เธอวางเอกสารลงเป็นจังหวะเดียวกันที่น้ำตาไหลหยดลงถูกรูปถ่าย แล้วค่อยๆหงายรูปถ่ายขึ้นดู ซึ่งในรูปมีข้อความที่เขียนด้วยปากกาไว้ตรงมุม พะพายก็อ่านข้อความนั้นเสียงดัง
"ภารัน"
