บทที่ 1 คำต้องห้าม
@วันต่อมา โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง
"พาย!" มิลินเพื่อนสนิทของพะพายเอ่ยเรียกเพื่อนอยู่ไม่ไกลนัก เธอรีบวิ่งเข้ามาหาและสวมกอดพะพายไว้แน่นเพราะเธอเพิ่งรู้ข่าวที่บ้านของพะพายล้มละลาย "ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้อยู่กับแกตลอดนะพาย"
"ลินรู้เรื่องแล้วเหรอ.." พะพายเอ่ยถามเพื่อนเสียงสั่น อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องถามแบบนั้น เพราะข่าวคงดังและทุกคนคงรู้หมดแล้วว่าบ้านเธอล้มละลายแล้วยังเป็นหนี้อีกหลายล้านบาท พะพายบีบมือตัวเองแน่นหวังจะให้กำลังใจตัวเองแต่ก็ยากที่จะทำ ตอนนี้ทั้งจิตใจและร่างกายเธออ่อนแอ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทันและไม่ทันได้เตรียมใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"แกเอาเงินนี้ไป ไม่ต้องคืนฉัน" มิลินยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือของพะพายพานทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้หยดลงบนหลังมือของเพื่อนรัก สิ่งที่เห็นทำให้มิลินสะเทือนใจเอามากๆ
"ฉันรับไว้ไม่ได้.."
"ไม่! แกต้องรับไว้นะ ฉันเป็นเพื่อนแกเพื่อนลำบากฉันก็ต้องช่วย ฉันไม่ได้สนใจคำพูดพวกนั้นหรอกนะ"
"ฉันเกลียดสายตาของคนพวกนั้น..ฉันไม่อยากฟังสิ่งที่คนพวกนั้นพูด มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง บ้านล้มละลายงั้นเหรอ..พ่อเป็นหนี้ก้อนโตงั้นเหรอ..ฉันไม่อยากได้ยิน" มิลินบีบมือเพื่อนเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าเธออยู่ตรงนี้และจะไม่ไปไหน ก่อนจะรั้งตัวพะพายมากอดให้กำลัง
"ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้"
"พ่อฉันเป็นหนี้ไอ้พวกมาเฟียเลือดเย็นนั่น..พวกมันโหดร้าย"
"มาเฟียงั้นเหรอ หรือว่า.." มิลินทำหน้าตกใจสุดขีดเมื่อนึกถึงบุคคลอันตรายคนหนึ่งซึ่งใครๆก็ขนานนามเขาว่าปีศาจร้าย
"มันชื่อ..ภารัน"
"แก! ห้ามเอ่ยถึงชื่อผู้ชายคนนี้นะ"
"ทำไมเหรอ" พะพายผละออกจากอ้อมกอดของมิลินเธอมองหน้าเพื่อนด้วยความอยากรู้ ขณะที่มิลินทำหน้าลำบากใจที่ต้องพูดชื่อผู้ชายอันตรายคนนั้น พะพายเม้มริมฝีปากแน่นเก็บซ่อนความอยากรู้ไว้ภายใต้ใบหน้าแดงซ่านจากการร้องไห้แล้วยื่นมือไปจับมือเพื่อนรักไว้
"มันเป็นผู้ชายโหดเหี้ยม! ร้ายกาจ ถ้าใครพูดถึงชื่อมัน...จะได้เจอมันทุกคนและเคยได้ยินมาว่า คนที่ได้เจอภารัน ไม่เคยรอดสักคน"
"ขะ..เขาโหดขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วพ่อพายจะเป็นอะไรไหม พ่อพายเป็นหนี้เขาอยู่" เกิดความกังวลใจขึ้นในทันทีเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากเพื่อนรัก
"เคยได้ยินมาแบบนั้นนะ ภารัน ผู้ชายอันตราย" มิลินตอบคำถามเพื่อนพลางยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มให้พะพายอย่างอ่อนโยน "เพราะฉะนั้นเขาถึงห้ามเรียกหาไอ้มาเฟียบ้านั่น เพราะไม่มีใครอยากเจอมันไง"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ" พะพายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง "พะ..พายกลัวมันมาทำร้ายพ่อ"
"แกต้องหนีนะพาย หนีไปไหนก็ได้ พาพ่อแกไปด้วย"
"พายเป็นห่วงพ่อ พ่ออยู่บ้านคนเดียว" เธอรู้สึกร้อนใจเอามากๆ ด้วยกลัวว่ามาเฟียคนนั้นจะมาทำร้ายพ่อของเธอเรื่องหนี้สินที่ติดค้างไว้ "แจ้งตำรวจได้ไหม พายเป็นห่วงพ่อจัง" เหงื่อเม็ดเล็กๆ เหงื่อเริ่มผุดออกจากกรอบหน้าสวยด้วยความกังวลและขณะเดียวกันเสียงออดหมดเวลาพักก็ดังขึ้น เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ทำตัวให้ผ่อนคลายก่อนเข้าห้องสอบอีกรอบ
18:00
"ขอให้ผลการสอบออกมาดีอย่างที่คิดไว้ทีเถอะ" มิลินยกมือไหว้พลางหลับตาแน่น พะพายเองก็ยกมือขึ้นมาประสานกันไว้ระดับอก ขอพรพระเจ้าเหมือนกัน "ไป! เดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน"
"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้" เด็กสาวรีบปฏิเสธความช่วยเหลือจากเพื่อน แม้จะยังไม่ชินกับการนั่งรถโดยสารประจำทางกลับบ้านก็ตาม เพราะคนขับรถและแม่บ้านก็ต่างลาออกหมดแล้ว เหลือเพียงป้าชุ่มที่ยังยืนกรานจะอยู่กับเธอ
"ฉันเป็นห่วงแกนะ แกไม่เคยขึ้นรถโดยสารเลยสักครั้งนะพะพาย"
"ไม่เคยขึ้น..ยังไงก็ต้องขึ้นอยู่ดี เดี๋ยวก็คงชินเอง" พะพายบอกเพื่อนเพื่อไม่ให้มิลินเป็นห่วง "งั้นพายกลับก่อนนะ ต้องไปดูแลพ่อก่อน ท่านไม่ค่อยสบาย"
"ฝากบอกคุณพ่อด้วยนะ ฉันเป็นห่วง"
"ได้ เดี๋ยวพายบอกให้" พะพายกับมิลินแยกย้ายกันไป เธอมองตามหลังเพื่อนรักที่เพิ่งก้าวเข้าไปในรถยนต์หรูแต่เธอต้องยืนรอรถโดยสารประจำทาง บอกตรงๆเธอยังไม่ค่อยชิน ภาพความทรงจำเมื่อครั้งที่เธอมีคนขับรถมารับมาส่งที่โรงเรียนฉายเข้ามาซ้ำๆ พานทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ น้ำตาอุ่นๆเริ่มคลอเบ้า แต่ไม่ทันที่จะได้ไหลออกมารถโดยสารก็ขับมาจอดเทียบป้ายเสียก่อน
@บ้านพะพาย
"ทำไมบ้านเงียบจัง..ป้าชุ่มคะ" เด็กสาวเรียกหาแม่บ้านวัยกลางคนท่ามกลางความมืดสลัวก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่ห้องครัว แต่ก็ไม่มีใครอยู่เมื่อเห็นแบบนั้นพะพายจึงเดินออกมาและตรงไปหาพ่อซึ่งคิดว่าเขาอยู่ในห้องทำงาน
กึก!
เท้าทั้งสองข้างหยุดชะงักกะทันหันเมื่อเห็นควันบุหรี่ลอยออกมาจากเก้าอี้ทำงาน พะพายคลี่ยิ้มบางๆแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะทำงานของพ่อ
"พ่อคะ พายซื้อโจ๊กมาฝากค่ะ" พะพายยกถุงโจ๊กขึ้นมาวางบนโต๊ะทำงานแต่คนที่นั่งหันหลังให้อยู่ก็ไม่ได้สนใจ ควันบุหรี่ยังลอยคละคลุ้งเรื่อยๆ และภายในห้องก็ดูแปลกไป มันให้ความรู้สึกวังเวงจนน่าขนลุก เท้าเรียวค่อยๆก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
แกรก...
เสียงหมุนเก้าอี้ดังขึ้นเรียกความสนใจจากพะพายที่กำลังเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศรอบห้องทำงานให้หันกลับมามอง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อได้เห็นใบหน้าคมคายของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของพ่อ เท้าเรียวก้าวถอยหลังอัตโนมัติจนเธอสะดุดพรมล้มลง เธอสะดุดลมหายตัวเองเมื่อเจ้าของใบหน้าคมคายลุกออกมาจากเก้าอี้ทำงาน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงนิ้วเคาะกับโต๊ะทำงานอย่างใจเย็นดังขึ้นภายใต้ความมืดสลัว
เสียงฝีเท้าหนักๆ ของคนตรงหน้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเธอก็ยิ่งขยับถอยหลังไปอีกเรื่อยๆ จนแผ่นหลังชนกับประตูห้องทำงานด้วยความหวาดกลัว และในตอนนั้นก็มีผู้ชายร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากความมืด ในมือเขามีเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนอยู่ น้ำตาแห่งความกลัวเอ่อคลอเบ้าทันที ขณะนั้นคำพูดของมิลินก็ผุดขึ้นมาในสมองเธอ
'เขาโหดเหี้ยม!'
"ภะ..ภารัน!"
