บทที่ 2 โหดเหี้ยม
"รู้จักฉัน?" น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยถามเด็กสาวที่เพิ่งเห็นหน้ากันเป็นครั้งแรก พานทำเอาหัวใจดวงน้อยของพะพายหล่นไปอยู่ตาตุ่มด้วยความหวาดกลัว แววตาคู่นั้นชั่งแข็งกร้าวไม่มีแม้ความอ่อนโยนแอบแฝงพอให้เธอต่อรองอะไรกับเขาได้
"คุณหนู!"
ปึก!
"ป้า!" พะพายรีบเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วคลานเข่าไปหาป้าชุ่มที่ถูกผลักล้มลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานีใดๆ
"..." ภารันย่อเข่านั่งลงตรงหน้าพะพายก่อนจะยื่นมือเย็นเฉียบไปเชยปลายคางมนขึ้นเล็กน้อย "ไอ้ดิเรกอยู่ไหน!" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงถามอย่างเหลืออด และลูบไล้พวงแก้มนวลเบาๆ
หมับ!
"อึก! อื้อ!! ปะ..ปล่อยฉันนะ อะ..ไอ้คนสารเลว"
"หึหึ..สารเลว?"
"อ๊ะ!" ภารันออกแรงบีบลำคอระหงแรงขึ้นจนพะพายตัวลอย ปลายเท้าเธอสัมผัสกับพื้นเพียงนิด ร่างบอบบางกระตุกเล็กน้อยเพราะเริ่มหายใจไม่ออก
"คุณหนู..ปล่อยคุณหนูเถอะค่ะ ป้าขอร้อง..ถือว่าเห็นแก่คนแก่ใกล้ตายคนนี้" แม่บ้านวัยกลางคนรีบกอดขาภารันไว้แน่น ขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นแต่ภารันก็ไม่ได้สนใจ
"พะ..พายไม่รู้" พะพายพูดขึ้นพลางแกะมือหนาออกจากลำคอตัวเองด้วยเรี่ยวแรงที่มีทำให้ภารันหันกลับมามองเธอแล้วยอมคลายมือออกไป
เฮือก!
ทันทีที่ได้รับอิสระเธอก็รีบโกยอาการเข้าปอดเฮือกใหญ่ มือน้อยๆรีบกุมลำคอตัวเองไว้แล้วถอยออกห่างจากมาเฟียหนุ่มด้วยความกลัว ความรู้สึกเธอตอนนี้มันตีกันวุ่น สติสัมปชัญญะกระเจิดกระเจิงกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่
"อย่าทำอะไรคุณหนูเลยนะคะป้าขอร้อง พวกเราไม่รู้หรอกว่าคุณดิเรกหายไปไหน" แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยความจริง เพราะเธอไม่เห็นเจ้านายตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วและไม่รู้ด้วยว่าดิเรกไปไหน
"หึ!" เสียงหัวเราะเยือกเย็นดังขึ้นท่ามกลางความมืดสลัว เดวิดก้าวเข้ามาประชิดตัวเจ้านายแล้วยื่นซองจดหมายเปื้อนเลือดให้เขา ภารันรับมาแล้วย่อเข่าลง กวักมือเรียกพะพาย แต่เธอกลับซบหน้าลงกับอกของป้าชุ่มด้วยความกลัว เธอเหมือนคนสติแตกไปแล้วตอนนี้ เมื่อเธอไม่ยอมมาเขาจึงเปิดซองจดหมายแล้วหยิบกระดาษสีขาวซึ่งมีข้อความสั้นๆทิ้งไว้ยื่นให้เธอด้วยท่าทางเย็นชาสุดๆ
"คะ..คุณพ่อ!" พะพายที่เห็นลายมือของพ่อก็รีบคว้าจดหมายมาอ่าน น้ำตาที่กำลังเหือดแห้งไปกลับมาคลอเบ้าอีกครั้งเมื่อได้อ่านจดหมายที่พ่อทิ้งไว้ "ไม่จริง! คุณพ่อไม่ได้ทิ้งพายไป คุณพ่อไม่ใช่คนแบบนี้..อึก! ฮือ~" เธอกอดจดหมายไว้แนบอกแล้วปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ
"แค่คนๆเดียว ฉันหาได้ไม่ยาก.." ภารันหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง เท้าเรียวยาวก้าวเดินไปรอบห้องทำงานของดิเรกพลางหยิบหนังสือออกมาเปิดแล้วโยนทิ้ง การกระทำของเขายิ่งสร้างความโกรธแค้นให้เด็กสาว
"อย่าทำอะไรพ่อฉัน"
"..." มาเฟียหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันมาแสยะยิ้มมุมปาก ไม่เคยมีใครกล้าต่อกลอนกับเขา ภารันเดินไปหย่อนสะโพกพิงขอบโต๊ะทำงานแล้วจ้องมองหน้าเด็กสาวด้วยสายตาว่างเปล่าจนคนถูกมองรู้สึกเสียวสันหลังวาบกับดวงตาคมกริบคู่นั้น "เธอพูดเหมือนมีอะไรมาแลกเปลี่ยนฉันนะ.."
"ฉะ..ฉันไม่มีอะไร" พะพายรีบตวัดแขนขึ้นมากอดป้าชุ่มไว้แน่นเมื่อภารันเดินเข้ามา
"..." ภารันแบมือขอปืนจากเดวิดก่อนที่จะถอดซองกระสุนออกแล้วกดปลายกระบอกปืนลงบนหน้าผากของพะพาย "สองอาทิตย์"
"อื้อ!!" พะพายกลัวจนตัวสั่นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเอาปืนจ่อหน้าผากเธอ
"ฉันต้องได้ตัวไอ้ดิเรก!" พูดจบภารันก็เก็บปืนแต่คำพูดถัดมาของพะพายมันช่างไม่ลื่นหูเขาเอาเสียเลย
"คนสารเลว!"
"ก็เพราะมีพวกเลวๆ แบบพ่อเธอไง! เคยรู้จักพ่อตัวเองจริงๆบ้างไหมฮะ!" เขาตวาดเสียงดังลั่นจนทั้งสองสะดุ้งตกใจ "หนึ่งอาทิตย์! เธอน่าจะหาตัวพ่อเธอได้ทันเวลาเหมือนที่ปากดีกับฉัน"
"ไม่! ฉันไม่ยอมให้พ่อกลับมาถูกแกทำร้ายหรอก"
หมับ!
มือหนายื่นไปบีบปากพะพายจนศีรษะเธอสั่นระริกด้วยความโกรธเกรี้ยว ภารันขบกรามแน่นเพราะรู้สึกไม่ชอบที่มีคนมาต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้
"อึก!" เด็กสาวดิ้นพราดด้วยความเจ็บ เหมือนกรามของเธอจะแตกละเอียดคามือเขา มือหนาใหญ่ทรงพลังไม่มีแววว่าจะเบาแรงบีบเลย จนกระทั่งลูกน้องเขาเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้เขา ภารันปรายตามองโทรศัพท์มือถือที่เดวิดยื่นมาให้เพียงนิดแล้วปล่อยมือจากปากของพะพาย ทันทีที่หลุดพ้นจากความป่าเถื่อนเธอก็ฟุบตัวลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
"ฉะ..ฉันจะใช้หนี้แทนพ่อเอง!" พะพายฮึดขึ้นสู้อีกครั้งทำให้ภารันหันมามอง เขามองความน่าสมเพชด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วจึงเดินออกไป เดวิดเดินเข้ามายืนตรงหน้าพะพายกับป้าชุ่ม
"พ่อที่รักลูกจริงๆ เขาไม่ทิ้งให้ลูกต้องเจออันตรายคนเดียวหรอกครับ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพอๆกับเจ้านายของเขา แต่ก่อนจะเดินออกไปเขาก็ยื่นนามบัตรส่วนตัวให้พะพาย "ถือว่านายยังให้โอกาสคุณ ผมหวังว่าจะเห็นเบอร์คุณโทรมานะครับคุณพลอยขวัญ" ว่าจบเดวิดก็เดินออกไปทันที
"ให้ผมจัดการไหมครับ" เดวิดเหลือบมองกระจกมองหลังเพียงนิดเมื่อก้าวเข้ามาในรถยนต์แล้ว
"ยังก่อน..ค่อยเก็บกวาดทีเดียว" มาเฟียหนุ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบสบายใจเฉิบ ขณะเดียวกันโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อสูทก็สั่นสะเทือนด้วย ภารันพ่นควันบุหรี่ออกแล้วจึงกดรับสาย
(เจอตัวไอ้ดิเรกแล้วครับนาย)
"หึ! จับตาดูมันไว้ก่อน"
(ครับ)
"ทำไมนายไม่จัดการเลยครับ" เดวิดเอ่ยแทรกขึ้นอย่างเสียมารยาท
"...อยากเห็นความสื่อสัตย์ของยัยเด็กนั่น ว่ามันจะกล้าตุกติกกับฉันไหม"
"มันจะเสียเวลาเปล่าไหมครับนาย"
"..." มาเฟียหนุ่มปรายตามองเจ้าของคำถามด้วยแววตาดุดันบ่งบอกว่าเขาเริ่มไม่พอใจที่เดวิดเริ่มถามมาก เมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำให้เจ้านายไม่พอใจเขาจึงรีบโน้มศีรษะให้
"คงคิดว่าจะหนีพ้นมือกูสินะ..หึ!"
"อึก..คุณป้า~ ทำไมคุณพ่อทิ้งเราไว้แบบนี้คะ ทำไมคุณพ่อทำแบบนี้" พะพายปล่อยโฮออกมาจนตัวสั่น เธอไม่คิดว่าพ่อของเธอจะกล้าทิ้งเธอไปแบบนี้ ความรู้สึกเหมือนกับหัวใจดวงน้อยจะแตกสลายเมื่อได้อ่านจดหมายที่พ่อทิ้งไว้ เธอกำมันจนยับยู่ยี่
"ไม่ร้องนะคะคุณหนู"
"อึก.." พะพายพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้แต่ก็ยาก น้ำตาไหลมาเป็นทางเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อครู่
"อึก~อะ..ไอ้สารเลว"
