บทที่ 3 ลำบาก
"อึก..ป้า นะ..หนูไม่มีเงินจ้างนะคะ" หลายนาทีที่พะพายนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เธอหันมาบอกป้าชุ่มเสียงสั่นพลางเธอนึกขึ้นได้ว่ามีเงินที่มิลินให้มาในกระเป๋ากระโปรง เธอควักเงินนั้นออกมายัดใส่มือแม่บ้าน "ป้าเอาเงินนี้ไปนะคะ หนูขอโทษด้วย..อึก หนูให้ป้ามาลำบากกับหนูไม่ได้"
"ไม่เอา..เราลำบากไปด้วยกัน คุณหนูเก็บเงินนี้ไว้ใช้ตอนไปโรงเรียนนะคะ ป้าพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง" คำพูดของป้าชุ่มทำเอาพะพายปล่อยโฮออกมาอีกครั้งด้วยความซึ้งใจ พะพายโผเข้ากอดป้าชุ่มแนบแน่น รับไออุ่นจากอ้อมกอดของเธอพานทำให้น้ำตาเหือดแห้งไป
"คุณพ่อเป็นคนฉลาด หนูว่าคุณพ่อต้องซ่อนของบางอย่างไว้ให้เราแน่นอนค่ะ" ว่าจบเธอก็ลุกขึ้น เดินไปรื้อของในห้องทำงานพ่อเพื่อหาของบางอย่าง จนกระทั่งเธอเดินมาถึงกรอบรูปขนาดใหญ่หลังโต๊ะทำงาน พะพายปาดน้ำตาแล้วยื่นมือไปลูบไล้เบาๆ
กึก!
พรึบ!
"..!!!" พะพายก้มมองของบางอย่างที่หล่นลงพื้น ใบหน้าสวยเปื้อนรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเงินจำนวนหนึ่งซึ่งถูกห่อไว้อย่างดี "เรามีเงินจ่ายค่าเช่าห้องแล้วค่ะ" เด็กสาววิ่งเข้าไปกอดป้าแม่บ้านด้วยความดีใจและยื่นเงินให้เธอ
"คุณหนูเก็บไว้นะคะ"
"ไม่เอา พายให้ป้าเก็บไว้ค่ะ เอาไว้ใช้จ่ายนะ"
"แต่เงินนี้มันเงินคุณหนูนะคะ"
"ตอนนี้เราเหมือนลงเรือลำเดียวกันแล้ว หนูเชื่อใจป้าชุ่มค่ะ" ว่าจบเธอก็สวมกอดป้าชุ่มอีกครั้ง "เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ พายไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" พะพายดึงมือป้าชุ่มออกไปจากห้องทำงานพ่อ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเก็บเสื้อผ้าและของที่จำเป็นต้องใช้
"อึก.." เสียงสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้ม แค่คิดว่าจะต้องทิ้งบ้านที่เธอเคยวิ่งเล่นตอนเด็กๆ ก็ทำให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด มือเรียวลูบไล้เตียงนอนและเสื้อผ้าบางส่วนที่เคยสวมใส่ เธอรักและผูกพันกับที่นี่..แต่ก็ต้องจำใจออกไปเพราะอยู่ที่นี่มีแต่อันตราย ไม่รู้ว่าจะเจอกับใครอีก "คุณพ่อใจร้าย..." เด็กสาวล้มตัวนอนลงบนเตียงนอนเป็นครั้งสุดท้าย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"คุณหนูคะ ป้าเก็บของเสร็จแล้วค่ะ"
"ค่า พายก็เสร็จแล้ว" พะพายพยายามประคองเสียงให้ปกติแล้วตอบกลับไป เธอเดินไปเปิดประตูพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางออกมา "พายพร้อมแล้วค่ะ" เธอหันมาปิดประตูห้องนอนอย่างเชื่องช้า รู้สึกหวิวๆที่หัวใจดวงน้อย แล้วหันหลังเดินออกมาพร้อมกับป้าชุ่ม
"เราจะไปพักที่ไหนดีคะ"
"ป้ารู้จักเจ๊ห้องเช่าใกล้ๆตลอด เดี๋ยวเราไปถามแกดูนะ คุณหนูไหวใช่ไหม"
"ไหวค่ะ"
"งั้นไปกัน" ชุ่มจับมือเด็กสาวไว้แน่นแล้วพาเธอเดินออกมาจากบ้าน พะพายเอี้ยวหน้ากลับไปมองบ้านครั้งสุดท้าย น้ำตาพร่าพรายจนภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน
"อ๊ะ!" เธอหยุดชะงักเท้ากะทันหันเพราะเดินชนกับใครสักคน เด็กสาววางกระเป๋าลงแล้วรีบยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากปอยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า "คะ..คุณอา"
"อาขอโทษที่มาช้าไป"
"คุณอา~" เด็กน้อยโผเข้ากอดผู้เป็นอาด้วยความดีใจ ความรู้สึกผสมปนเปกันไปหมด ทั้งดีใจและเสียใจในคราวเดียวกัน
"ไม่ต้องร้องนะลูก อาอยู่นี่แล้ว" ภูผาลูบผมหลานสาวเบาๆเป็นการปลอบโยน "ไม่ต้องไปไหนแล้ว ไปอยู่กับอานะ"
"แต่.."
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวอาเคลียร์กับนาตยาเอง"
"..ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ" เด็กสาวยกมือไหว้แล้วหันไปจับมือป้าชุ่ม เดินตามภูผาไปขึ้นรถ เธอมองบ้านตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายอีกครั้งพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
@บ้านภูผา
"สวัสดีค่ะ" พะพายยกมือไหว้นาตยาที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสอง แต่หญิงสาวกลับไม่หันมอง เธอรับไหว้ส่งๆแล้วเดินเข้ามาควงแขนสามี
"พะพายกับป้าชุ่มจะมาอยู่กับเราที่นี่"
"อยู่ที่นี่!" หญิงสาวทำหน้าตื่นแล้วหันไปมองพะพายกับแม่บ้านของเธอ ก่อนดึงสายตากลับมาถลึงตาใส่สามีแล้วลากแขนภูผาเดินออกไปคุยกัน
"คุณจะให้ยัยเด็กนี่เข้ามาพักบ้านเราได้ยังไง ไหนจะค่าใช้จ่าย ค่าอาหารค่าไฟมันต้องเพิ่มขึ้นแน่ๆ นาไม่ยอมหรอกนะคะ"
"แต่นั่นคือหลานฉัน ลูกพี่ชายฉัน"
"แล้วยังไงคะ พอเดือดร้อนก็วิ่งแจ้นมาหาเหรอ เหอะ!" นาตยาแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะพูดต่อ "นายอมให้อยู่ก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ชั้นสองเพราะลูกอิงฟ้าคงไม่ยอมให้ใครนอนด้วย" เธอปรายตามองหน้าสามีเพียงนิดแล้วจึงเดินตึงตังขึ้นไปชั้นสองอย่างไม่สบอารมณ์
"ถ้าคุณอาลำบากใจ พายกับป้าไปเช่าห้องอยู่ข้างนอกก็ได้นะคะ" พะพายเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าลำบากใจของภูผา
"ไม่ต้อง แต่หนูนอนห้องแม่บ้านได้ใช่ไหม"
"ได้ค่ะ" ถึงไม่เคยเจอความลำบากมาก่อน แต่มาถึงตอนนี้ โอกาสที่ทุกคนหยิบยื่นให้เธอจำเป็นต้องรีบรับไว้ก่อน และได้เพียงคิดในใจว่าเดี๋ยวคงชินเอง
"อาขอโทษนะ.." สีหน้าเคร่งเครียดของอาทำให้พะพายรู้สึกเห็นใจเขาอย่างมาก เธอเองก็รู้มานานแล้วว่านาตยาไม่ชอบเธอกับพ่อของเธอ เพราะเรื่องราวในอดีตที่ทั้งสองบ้านไม่ลงรอยกัน "เดี๋ยวอาพาไปห้องพัก" ว่าจบภูผาก็พาเดินไปที่ห้องนอนแม่บ้านซึ่งอยู่ใกล้ๆกับห้องครัว
"หนูนอนได้ใช่ไหม"
"ได้ค่ะ สบายมาก" เธอยิ้มหวานให้แล้วลากกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้อง ยืนมองห้องนอนแคบๆ ด้วยรอยยิ้ม ถึงจะไม่สุขสบายเหมือนที่เคยอยู่แต่มันก็ทำให้เธอไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม "เดี๋ยวคงชินเอง" สายตาเธอหยุดไว้ที่พัดลมเก่าๆตัวหนึ่งแล้วหันกลับไปยกมือไหว้ขอบคุณภูผา
"หนูโอเคใช่ไหม"
"สบายมากค่ะ"
"งั้นอาขอตัวนะ เดี๋ยวจะให้แม่บ้านมาตามไปกินข้าว" ภูผาเดินออกไปเมื่อพูดจบ ทำเอาพะพายพ่นลมหายใจออกอย่างหนัก เธอใช้มือเรียวปัดที่นอนเบาๆแล้วเดินไปยกกระเป๋าป้าชุ่มเข้ามาในห้องด้วย
"คืนนี้พายคงได้นอนเต็มตื่น"
"โธ่..คุณหนูของป้า คงไม่เคยลำบากแบบนี้สินะ" ชุ่มยื่นมือไปเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าสวยให้พะพายด้วยความเอ็นดู เธอเป็นเด็กที่น่าสงสารเอามากๆ แม้จะเดาความคิดและอารมณ์เธอไม่ได้แต่ทุกอย่างก็แสดงออกทางแววตาเธอหมดแล้ว
"พายรักป้านะ.." พะพายยกมือไหว้แม่บ้านวัยกลางคนก่อนทั้งสองจะช่วยกันจัดห้องพัก เมื่อเสร็จแล้วก็เดินมารอภูผาที่ห้องรับประทานอาหาร เธอกับชุ่มยืนรออยู่หลังเก้าอี้ ไม่กล้าถือวิสาสะนั่งก่อน
"คุณแม่~" เสียงใสๆ มีจริตดังขึ้น พะพายรีบหันหน้าไปมองตามเสียงนั้นแต่ก็ถูกเจ้าของเสียงเบ้ปากใส่แถมยังเชิดหน้าใส่เธออีก เธอไม่ชอบท่าทางเย่อหยิ่งของลูกพี่ลูกน้องอย่างอิงฟ้าเลย "หนูไม่ให้นั่งนะ เก้าอี้พวกนี้มีเจ้าของ อยากกินก็ไปกินในห้องครัว!" อิงฟ้าลูกสาวภูผาพูดขึ้นในตอนที่อยู่กับแม่ เธอค่อนข้างเป็นเด็กเอาแต่ใจและขี้อิจฉา แต่เธอก็กลัวพ่อมากเช่นกัน
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพายกับป้าไปนั่งกินในห้องก็ได้" พะพายก้มศีรษะให้นาตยาแล้วเดินเข้าไปตักข้าวแล้วเดินเข้าห้องพักไป ทั้งสองนั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆ โดยไม่มีใครปริปากพูดสักคำ เมื่ออิ่มแล้วพะพายก็อาสาเก็บจานไปล้างเพื่อให้ป้าชุ่มพักผ่อน
23:00
"อื้อ~" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเปล่งเสียงครางเบาๆ เธอนอนไม่หลับและไม่สบายตัว ภายในห้องร้อนอบอ้าวจนเหงื่อเปียกชุ่มเต็มตัว เมื่อได้ยินแบบนั้นชุ่มเลยลุกขึ้นมาหันพัดลมเก่าๆ มาจ่อให้พะพายคนเดียว
"โธ่..คุณหนูของป้า คงไม่เคยนอนห้องพัดลมมาก่อนสินะ ทนลำบากหน่อยนะคะ สักวันต้องเป็นวันของเรา" มือเรียวลูบไล้ผมออกจากใบหน้าสวยเบาๆ ด้วยความสงสาร
