บทที่ 4 กังวล
@เช้าวันต่อมา
พะพายรีบมัดผมและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเพราะวันนี้สอบครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมใหญ่ เท้าเรียวเล็กเดินวนไปวนมาอยู่หน้ากระจกบานเล็กๆ และเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมารอภูผาอยู่หน้าบ้านซึ่งเขาบอกเธอว่าจะไปส่งที่โรงเรียน
"จะไปด้วยเหรอ" อิงฟ้าที่เพิ่งเดินออกมาเอ่ยถามคนเป็นพี่ พะพายหันมาพยักหน้าให้เป็นคำตอบแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น "นั่งหลังนะ" อิงฟ้าพูดขึ้นลอยๆ แล้วรีบเดินไปที่โรงจอดรถ เธอเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับด้วยกลัวว่าจะถูกพะพายแย่งที่นั่ง
"ไปกัน" ภูผาเดินเข้ามากอดคอหลานสาวเดินมาขึ้นรถ ท่าทางสนิทของทั้งสองทำอิงฟ้าและนาตยาไม่พอใจ "เดี๋ยวตอนเย็นอาไปรับที่โรงเรียนนะ" ผู้เป็นอาเอ่ยบอกในตอนที่พะพายก้าวเข้ามาในรถ เธอนั่งเบาะหลัง
"ไม่ได้ค่ะ! ตอนเย็นอิงมีเรียนพิเศษ คุณพ่อต้องไปรับอิงก่อน...ส่วนคนมาขออาศัยรอไปก่อน" อิงฟ้าหันมาเบ้ปากใส่พะพายแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วยิ้มน้อยให้อาด้วยความเกรงใจ
"พายกลับเองได้ค่ะ อาไม่ต้องเป็นห่วง"
"ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวหนูเข้าเรียนไม่ทัน" อิงฟ้าพูดแทรกขึ้นอย่างเสียมารยาท พะพายได้แต่ยิ้มน้อยๆให้อาแล้วจึงหันไปมองทางอื่น หากแต่มือเรียวกลับบีบเข้าหากันแน่น กล่ำกลืนความเจ็บปวดไว้ข้างในแม้จะถูกมองด้วยสายตาน่าสมเพชแบบนั้นก็ตาม เธอนั่งเงียบจนถึงหน้าโรงเรียน
"เอาไปซื้อขนมนะ" ภูผายื่นเงินจำนวนหนึ่งให้พะพายแต่เด็กสาวกลับดันมือหนากลับพลางส่ายหน้าปฏิเสธ ทำเอาอิงฟ้ารู้สึกไม่พอใจเอามากๆ ที่พ่อให้เงินพะพายใช้
"พายพอมีเงินอยู่บ้าง คุณอาเอาให้น้องเถอะ ดูท่าน้องคงไม่มีเงินเก็บเหมือนพาย" เด็กสาวมองเลยใบหน้าคมคายของอาไปยิ้มหวานให้อิงฟ้าแล้วหันหลังเดินเข้าไปในโรงเรียน อิงฟ้าได้แต่กำหมัดแน่นที่ถูกเหน็บแนมแบบนั้น
"พาย! ทางนี้ๆ" มิลินยืนโบกมือให้พะพายอยู่ใต้อาคารเรียน เธอเอียงคอมองหน้าพะพายอย่างมึนงงเพราะวันนี้พะพายสวมเสื้อคลุมทับและยังติดรูดซิปจนถึงคอ "ไม่สบาย?" เธอรีบยกมือขึ้นมาอังหน้าผากเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"เปล่า.." เด็กสาวปฏิเสธเพื่อนเสียงเบาแล้วรีบก้มหน้าหลบสายตาจับผิดของมิลิน แต่ในตอนที่เธอจะเดินออกไปมิลินก็ใช้โอกาสนั้นรูดซิปเสื้อคลุมเธอลงทำให้เห็นรอยช้ำตรงคอเป็นรอยฝ่ามือขนาดใหญ่ และเธอแน่ใจว่านั้นเป็นรอยฝ่ามือของผู้ชายซึ่งมันคงออกแรงบีบแรงมากๆ ถึงได้เป็นรอยแบบนี้
"คอแกไปโดนอะไรมา" มิลินถามเพื่อนเสียงตื่น และรีบดึงแขนพะพายไปคุยในที่ที่นักเรียนคนอื่นไม่พลุกพล่านมากนัก พะพายกัดปากแน่นและหลบสายตา เธอไม่กลัาพูดชื่อผู้ชายคนนั้นอีกด้วยกลัวว่าจะเจอเขา "ตอบฉันมาสิ ใครทำอะไรแกทำไมเป็นแบบนี้!"
"ฉะ..ฉันเจอ..จะ..เจอภารัน"
"..!!!" มิลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดแต่ก็รีบรวบรวมสติแล้วสวมกอดเพื่อนรักไว้ "กะ..แกโอเคไหม ไปอยู่กับฉันไหม การ์ดบ้านฉันเยอะ ไม่มีใครทำอะไรแกได้แน่"
"ตอนนี้ฉันอยู่กับคุณอาภูผาน่ะ"
"ปลอดภัยไหม แกมาอยู่กับฉันเถอะพาย จริงๆนะฉันพูดจริงๆ" มิลินย้ำคำพูดอีกครั้งเพราะเห็นหน้าพะพายเหมือนไม่เชื่อเธอ
"ฉันเกรงใจคุณอา..แต่ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแก" แววตาพะพายเปลี่ยนเป็นจริงจังภายในเสี้ยววินาที หากแต่สะท้อนออกมาด้วยความกังวลจนเห็นได้ชัด
"ว่ามาเลย ฉันช่วยเต็มที่"
"คือ..คือภารันให้ฉันหาตัวพ่อมาให้ภายในอาทิตย์หน้านี้ ถ้าไม่เห็นพ่อเขาจะตามไปทำร้ายพ่อฉัน"
"เดี๋ยวๆ พ่อแกก็อยู่กับแกไม่ใช่เหรอยัยพาย"
"พ่อ...พ่อหายตัวไปไหนไม่รู้" พะพายตอบคำถามจี้ใจดำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรต่อเสียงออดเข้าแถวก็ดังขึ้น มิลินจับมือเพื่อนรักเป็นเชิงให้กำลังใจแล้วเดินไปเข้าแถวพร้อมกัน
16:00
เด็กสาวเจ้าของดวงตากลมโตนั่งจ้องโทรศัพท์มือถือกับนามบัตรที่เดวิดทิ้งไว้ให้ด้วยความหวาดหวั่น หากเธอบอกกับภารันว่าไม่เจอพ่อเขาคงสั่งคนไปทำร้ายพ่อเธอแน่ๆ ยิ่งคิดสมองยิ่งตันไม่มีทางออก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปหาพ่อได้ที่ไหน
"พาย!"
"อ๊ะ!" พะพายสะดุ้งตกใจจนเผลอปล่อยนามบัตรร่วงลงพื้นทำให้มิลินเห็น เด็กสาวก้มลงไปเก็บนามบัตรขึ้นมาอ่านในใจ
"ใครเหรอ?"
"ละ..ลูกน้องของภารัน เขาให้ไว้น่ะ" พะพายรีบแย่งนามบัตรนั้นมาใส่กระเป๋าสตางค์ไว้พร้อมกับเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากระโปรงนักเรียน เธอก้มหน้าหลบสายตาของมิลินที่จ้องมองมาเป็นเชิงบอกให้เธออธิบายเรื่องนามบัตร
"แกบอกฉันมา แกคิดจะทำอะไร"
"เปล่า ฉันแค่จะโทรไปบอกเขาว่าฉันหาพ่อไม่เจอหรอก"
"แกคิดว่ามันจะใจดีปล่อยพ่อแกไปเหรอ อีกอย่างนะไอ้มาเฟียนั่นมันร้ายกาจจะตาย" มิลินรีบเตือนสติเพื่อนรัก พะพายย่นหัวคิ้วเข้าหากันอย่างเป็นกังวล
"แล้วจะทำยังไงดี"
"..." มิลินทำหน้าครุ่นคิดแต่แล้วเธอก็นั่งลงข้างพะพายเพราะคิดไม่ออก "หรือว่าเราจะลองต่อลองกับมันก่อน ให้เวลาแค่อาทิตย์เดียวใครจะไปหาทัน"
"จะดีเหรอ พายไม่อยากคุยกับเขาไม่อยากเจอด้วย กลัว.."
"ลองคุยกับลูกน้องเขาดูก่อนไหม ดูท่าทางแล้วน่าจะใจดีกว่านะ" พะพายพยักหน้าให้เพื่อนแล้วกดเบอร์เดวิด ก่อนจะกดโทรออก
@เพนท์เฮ้าส์หรูมาเฟียใหญ่
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋ากางเกงเรียกความสนใจจากเดวิด เขาใช้เท้าเหยียบมือของคนทรยศไว้แล้วกดรับสาย
(สะ..สวัสดีค่ะ พะพายนะคะ)
"ครับคุณพลอยขวัญ" เดวิดตอบกลับคนปลายสายอย่างสุภาพพลางหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องอีกคนให้มาจับตัวชายฉกรรจ์ไปมัดกับเสากลางห้อง
(พายอยากคุยกับภารันค่ะ)
"นายไม่ว่างครับ คุยกับผมได้"
(คือเรื่องพ่อ..)
"ครับ ฟังอยู่" เดวิดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนคนปลายสายไปต่อแทบไม่ถูก
(พายสามารถเจอคุณเดวิดได้ที่ไหนคะ)
"..." เดวิดก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วหันไปมองหน้าลูกน้อง ก่อนจะกดปิดเสียงแล้วชักปืนออกมา ลั่นไกใส่ร่างชายหนุ่มจนกระสุนหมดซองแล้วจึงเดินออกมา
(คุณเดวิดได้ยินไหมคะ)
"ครับฟังอยู่" เดวิดตอบกลับไป ก่อนจะบอกสถานที่ที่จะให้เธอมาเจอเมื่อบอกทุกอย่างแล้วก็เป็นฝ่ายตัดสายไปก่อน เขาเดินอาดๆไปหาเจ้าที่ห้องทำงาน "คุณพลอยขวัญโทรมา เธอบอกมีเรื่องจะคุยกับนายครับ เรื่องพ่อของเธอ" เดวิดรายงาน
"..." ยังไม่สนใจกับสิ่งที่เดวิดรายงาน
"ผมนัดให้เธอมาที่นี่" คำพูดถัดมาของลูกน้องทำเอามาเฟียใหญ่หยุดชะงัก ภารันขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ นอกจากมิกิแล้วผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในบ้านหลังนี้
"ดูเหมือนมึงอยากลงไปนอนเล่นในโลงก่อนวัยอันควรนะ" เขาวางปากกาในมือแล้วมองหน้าเดวิด
"ขออภัยที่เสียมารยาทไม่ขออนุญาตนายก่อน"
"..." ภารันหยัดกายลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหาเดวิด "เลือกเอา จะทำโทษตัวเอง หรือจะให้กูเป็นคนทำ" ใบหน้าคมคายปรากฏยิ้มร้ายกาจ เดวิดพยักหน้ารับแล้วหยิบปืนออกมาแล้วยิงฝ่ามือตัวเอง
ปัง!
เสียงปืนดังก้องภายในห้องทำงาน ภารันแสยะยิ้มมุมปากแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน เดวิดยังยืนนิ่งไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดหรือตกใจ เลือดสีแดงสดไหลออกมามากมาย
