บทที่ 8 ขายตัว
"อึก..ฮือ~ ขะ..ขอร้อง" พะพายร่ำไห้จวนจะขาดใจ เขากลายเป็นผู้ชายคนแรกของเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ ใบหน้าสวยเปียกปอนด้วยน้ำตาผสมเหงื่อเม็ดเล็กๆ ความเจ็บปวดตรงใจกลางความเป็นสาวไม่ได้ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย
"หึหึ.." มือหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ และบีบเคล้นหน้าอกอวบใหญ่เต็มแรงทำเอาพะพายสะดุดลมหายใจตัวเองด้วยความเจ็บ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"นายครับ นายใหญ่กับคุณผู้หญิงมาครับ" ภารันขบกรามแน่นเมื่อถูกขัดจังหวะ เขาหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วถอดแก่นกายออกจากช่องทางรักคับแคบที่เขาเพิ่งพรากสิ่งที่เธอหวงแหนมาทั้งชีวิต ส่งผลให้มีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย ก่อนที่เขาจะเดินอาดๆ ไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับแล้วเดินออกไป
"เฝ้าไว้ อย่าให้ใครเข้าไปด้านใน นายใหญ่ก็ห้ามแม่ก็ห้าม!" เขาสั่งเดวิดเสียงเรียบแล้วเดินไปสวมใส่เสื้อผ้าอีกห้อง ก่อนที่จะเดินลงไปหาพ่อกับแม่
"อึก..ฮือ~" พะพายปล่อยโฮออกอย่างหนักเมื่อไร่ร่างหนาแล้ว นึกสมเพชตัวเองที่นอนพลีกายให้กับคนชั่วร้ายอย่างภารันโดนไม่มีทางสู้ "พะ..พายขอโทษที่ทำแบบนี้" เธอกล่ำกลืนความเจ็บปวดไว้ภายใต้ใบหน้าเปียกปอนด้วยน้ำ
