บทที่ 9 เจ็บปวด
"อื้อ~" พะพายรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเย็น เธอมองเพดานห้องนอนที่คุ้นเคยด้วยความเมื่อยล้า ปวดตามเนื้อตามตัวจนขยับไปไหนลำบาก ก่อนที่ความเย็นจากผ้าเปียกจะวางลงบนหน้าผากเธอ
"นอนพักเลย แกเป็นไข้เดี๋ยวกินข้าวกินยาเสร็จก็นอนกับฉันที่นี่เลย ไม่ต้องกลับแล้ว" มิลินเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง พะพายพยักหน้าเข้าใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นสะเทื่ออยู่ในกระเป๋าสะพายก็ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
"เดี๋ยวฉันรับให้"
"อือ.." มิลินล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายของเพื่อนเมื่อได้รับอนุญาตแล้ว เธอกดรับสายแล้วกดเปิดลำโพงเพื่อให้พะพายได้ยินด้วย
(อีพาย! แกกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ! แกทำอะไรไว้มารับผิดชอบเดี๋ยวนี้!) เสียงแหลมๆ ของนาตยาดังขึ้นจนมิลินเอียงหน้าหนี
"ไม่กลับ เพื่อนฉันไม่สบาย"
(มีคนมาทวงหนี้แก! อย่าทำให้อาแกต้องเดือดร้อน) นาตยาวางสายใส่ทำเอาพะพายต้องรีบลุกขึ้น เธอเหวี่ยงขาลงจากเตียงแต่ในตอนที่จะลุกขึ้นกลับถูกมิลินจับไหล่ไว้
"แกไม่สบายอยู่นะพาย"
"ฉันต้องกลับไป พวกนั้นมันโหดร้ายเดี๋ยวมันจะทำร้ายอาฉัน"
"งั้นฉันพาไปเอง" มิลินช่วยพยุงร่างบางขึ้นมาพร้อมกับตวัดแขนโอบเอว
