Chapter 122
“ฉันเองก็มีส่วนผิดที่ปกปิดเรื่องนี้ แต่อย่างที่คุณจักรบอกไปว่า ช้างอยากดูแลกล้วยไม้ให้อาการดีขึ้น ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะทำได้เพราะกลัวว่ากล้วยไม้ไม่ให้เข้าใกล้ แต่พอเข้าใกล้ได้ ช้างเลยตั้งใจดูแลกล้วยไม้ค่ะ” บัวรินกล่าวเสียงเบา
“ขวัญผิดด้วยค่ะ ผิดไม่ต่างกับแม่ รู้ทั้งรู้ว่าคุณกัลป์ตามหาพี่ช้าง แต่ก็ไม่บอกความจริง แล้วยังให้พี่ช้างเข้าใกล้พี่กล้วยไม่อีก ขวัญกราบขอโทษคุณแม่ค่ะ”
คนสำนึกผิดพูดครบทุกคน ทว่ากลับไม่มีคำใดเอ่ยจากปากวชิราภรณ์ นางนิ่งเฉยจนทั้งสี่อดหวั่นใจและวิตกกังวลไม่ได้ว่า ภายใต้ความสงบอาจมีพายุลูกใหญ่ซ่อนอยู่ รอเวลาก่อตัว
วชิราภรณ์มองหน้าคนสารภาพผิดทีละคน ความรู้สึกตอนนี้มีหลากหลาย ตกใจกับความจริงที่ว่า ต้นกับคชาคือคนเดียวกัน เป็นคนย่ำยีลูกสาวตนอย่างไร้ความปรานี คชาเป็นคนชั่วช้าเกินกว่าจะให้อภัยได้ แต่ในความเลวทรามคชายังมีความดีอยู่บ้าง เรื่องนั้นคือ คชาไม่ทำตามคำสั่งวิรงรองว่า ให้รุมโทรมพรรณพฤกษา คชาแค่สร้างสถานการณ์ให้ผู้จ้างวานเข้าใจว่า ทำเช่นนั้นจริง แม้ว่าคชามีส่วนดีทว่าก็หักลบความระยำของเขาไม่ได้...ไม่ได้สักนิดเดียว
