“เรื่องที่ควรถามก็ถาม เรื่องทีไม่ควรถามก็ไม่ควรถาม!”
“เอาเป็นว่า คุณทำตามนี้ละกัน!”
ผู้อำนวยการหวงพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ผม…”
สีหน้าของกัวลี่โกรธขึ้น จากนั้นก็กัดฟันตอบ “ผู้อำนวยการหวงขอโทษนะครับ เรื่องนี้ผมคงทำให้คุณไม่ได้!”
ผู้อำนวยการหวงมองอย่างเย็นชา “ไม่ทำงั้นเหรอ?”
“ได้ งั้นคุณก็เก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!”
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้ว!”
“อะไรนะครับ?”
“ได้ไงครับ!”
“ผู้อำนวยการหวง ผมทำงานที่บริษัทนี้ร่วมจะสิบปีแล้วนะครับ ผม…”
กัวลี่ตกใจมาก เขาอยากจะพูดอะไรออกมาบ้าง แต่คำพูดนั้นก็ถูกผู้อำนวยการหวงขัดซะก่อน
“อย่างนั้นคุณก็ทำซะสิ!”
“ไม่อย่างก็ไสหัวออกไปซะ!”
“ควรจะเลือกทางไหน ก็คิดเอาเองละกัน!”
ผู้อำนวยการหวงพูดอย่างเย็นชา
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่!”
“ฝ่ายบุคคลออกประกาศชื่นชมฉินหมิงซะขนาดนั้น คุณคงจะเห็นแล้วใช่ไหมล่ะ?”
“หลายวันมานี้คุณช่วยเหลือเขา แม้ว่าไม่มีบทบาทมากแต่ก็ทำงานอย่างยากลำบากแต่กลับไม่ได้รางวัลสักสตางค์แดงเดียว
“มันคุ้มแล้วเหรอ ที่จะตกงานให้กับคนหน้าหนาแบบนี้!”
ผู้อำนวยการหวงหัวเราะเยาะ
กัวลี่ที่กำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็เก็บไว้ในใจ
เช่นเดียวกับที่ผู้
