EPISODE 10 : รับผิดชอบ
“ฉันเจอฮาญาแอบมาร้องไห้อยู่คนเดียวฉันจึงเข้าไปคุยกับเธอ คุณรู้ไหมว่าวันนั้นฮาญาบอกกับฉันว่าอะไร...”
“...” ฮันเตอร์ยังคงมองไปที่ร่างบางตรงหน้านิ่งๆ พร้อมกับคิ้วหนาของเขาขมวดผูกกันเป็นปม แววตาที่เต็มไปด้วยความดุดันคู่นั้นยากเหลือเกินที่จะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ฮาญาบอกกับฉันว่า ‘ไม่มีใครเป็นห่วงเธอหรอก ขนาดคุณแม่ยังไม่มาหาเธอเลย’ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธออาจจะไม่ได้อยู่กับคุณแม่”
“...”
“แต่ประโยคต่อมาเธอทำให้ฉันเข้าใจว่าคุณแม่ของเธอได้จากโลกใบนี้ไปแล้ว ฉันถึงได้รู้สึกว่าฮาญากับฉันเราสองคนเหมือนกัน”
“...” ฮันเตอร์หันหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดอยู่ที่รูปถ่ายของฮาญาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา แววตาที่เขาแสดงออกมานั้นมันเจ็บปวดไม่ต่างจากร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ เท่าไหร่นัก
“ชีวิตที่ไม่มีแม่อยู่ด้วยมันไม่ง่ายเลยนะคะ…”
“...”
“แล้วจากนั้นฮาญาก็ขอให้ฉันเป็นแม่ของเธอ”
“...”
“ฉันไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอกนะคะคุณ แต่พอฉันเห็นรอยยิ้มของเธอฉันก็ไม่กล้าปฏิเสธจริงๆ ค่ะ ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ” ตะวันเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อน ก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษเขาอย่า
