บ่ายของวัน… รามิลเดินถือถาดรองอาหารขึ้นมาบนชั้นสองของเพนท์เฮาส์ เป็นอาหารอ่อนๆสำหรับคนป่วย วางถาดรองอาหารไว้โต๊ะข้างเตียงนอน สายตาคมเข้มพิศมองใบหน้าสวยหวานของอันดาที่นอนหลับอยู่
เขาใช้นิ้วมือสัมผัสแก้มนวลใส พลันได้ยินเสียงในลำคอที่ดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ เธอเริ่มขยับตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นมาในอาการสะลึมสะลือ
“อื้อ~ กี่โมงแล้วคะ”
“บ่ายโมงครึ่ง”
“ฮะ? บ่ายโมงครึ่งแล้วเหรอคะ”
“ใช่ ลุกขึ้นมากินข้าว จะได้กินยาต่อ”
เธอปวดร้าวตามร่างกายจนอยากร้องไห้ เป็นการป่วยที่ทรมานมาก ทั้งปวดตัว เจ็บแปลบตรงกลางกาย ศีรษะบีบรัดจนแทบระเบิดอยู่รอมร่อ
เซ็กซ์เมื่อคืนทำเธอไข้จับเลย ถ้าสามารถมองเห็นสภาพตัวเองในอนาคต จะไม่มีวันท้าทายรามิลเด็ดขาด ไม่ใช่แค่ลุกจากเตียงไม่ไหว ยังล้มป่วยด้วย…
รามิลช่วยประคองอันดา หยิบหมอนขึ้นมาช่วยรองแผ่นหลังให้
“มันร้อน เป่าก่อนค่อยกิน” เขาบอกอันดา
เธอตักน้ำซุปแกงจืดร้อนๆขึ้นมาเป่าแล้วนำเข้าปาก ได้ซดน้ำร้อนๆแบบนี้ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย นอกจากนี้รสชาติยังอร่อยอีกต่างหาก
“คุณซื้อมาจากไหน”
“ทำไม”
“มันอร่อย”
“ฉันมีแม่ครัวส่วนตัว บอกเขาทำมาให้”
“อร่อยมาก ฝากชมแม่ครัวคนนั้นด้วยนะคะ”
“อืม”
เธอตักน
