ฟอร์ยู พีรพัฒน์
บ้านเรืองพาณิชยากุล
พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลได้สามวัน หญิงสาวก็ได้รับอนุญาตให้กลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านได้ โดยที่พัฒน์พงษ์ได้จ้างพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลหญิงสาวในระยะนี้ตลอดเวลาหนึ่งเดือน
“มาแล้วหลานชายลุง คงจะตั้งใจปั้นน่าดูสิท่า หน้าถึงได้ออกมาเหมือนพ่อยังกับแกะ ไม่ต้องสืบยากเลยว่าลูกใคร เด็กชายพีรพัฒน์ เรืองพาณิชยากุล น้องฟอร์ยู มีทั้งชื่อพ่อและแม่รวมอยู่ด้วยกันเลย เพราะมากแถมความหมายดีอีกต่างหาก ใครเป็นคนตั้งให้เหรอ ที่แน่ๆ พี่ว่าคงไม่ใช่แกแน่ตาพีท...” พงศกรแซวขึ้นมาทันที ที่ได้เห็นหน้าหลานชายคนแรกของบ้าน แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดและเอกสารต่างๆเกี่ยวกับหลานชายคนแรกของเขา จึงได้ถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู แล้วพูดแซวน้องชายออกมาทันที
“อ้าว ทำไมผมจะตั้งชื่อให้ลูกไม่ได้ละครับ...” พจีพัฒน์กรอกตามองมาที่พี่ชายทันที เมื่อถูกดูเหมิ่นขนาดนี้
“เพราะพี่คิดว่า แกไม่น่าจะใช่คนคิดเรื่องอะไรพวกนี้เป็นแน่นอน...” พงศกรพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ เพราะตั้งแต่ที่พีรดาตั้งท้อง พจีพัฒน์ไม่แม้แต่จะสนใจ หรือเอาใจใส่เสียด้วยซ้ำ
“พี่ก็ดูถูกผมมากเกินไปแล้วพี่เพชร...” พจีพัฒน์พูดขึ้นมาทันที
“หริ่งขออุ้มลูกบ้า
