Novel-novel oleh โอชิม่อน

ตอนพิเศษ4 ปีผ่านไปหลังจากที่ไปร์ขอนิชาแต่งงานในวันนั้น งานแต่งก็ถูกจัดขึ้นภายในสามเดือนต่อมา เพราะนิชาตั้งท้องลูกอีกคนจริงๆ ตามที่ไปร์ เคยบอกไว้และตอนนี้ลูกคนเล็กของเธอได้สามขวบแล้ว เป็นเด็กผู้ชาย โดยมีชื่อว่า ปุยเมฆ เด็กชายณัฐวิชญ์ อัครโยธินนารัตน์ อายุห่างกับ ปุยนุ่น หนึ่งปีพอดี เป็นความโชคดีของทั้งคู่ที่ลูกทั้งสองคนเลี้ยงง่าย ไม่งอแงเลย และเขาทั้งคู่ก็เลี้ยงกันเองมาตั้งแต่เล็กๆ จะมีพ่อของนิชาที่มาคอยช่วยเลี้ยงบ้าง เพราะพวกเขาย้ายถิ่นฐานกันมาอยู่ที่นี้ทั้งหมดอาศัยอยู่ที่บ้านสวน ที่ปลูกสร้างขึ้นมาใหม่ ติดที่ดินที่ไปร์ซื้อไว้ กับบ้านของพ่อนิชา"พ่อจ๋า...นุ่นอยากไปกรุงเทพ" ปุยนุ่นเอ่ยเรียกพ่อขึ้น"จ๋า...ว่าไงค่ะ คนเก่งของป่ะป๊า" ไปร์ขานรับลูกสาว"ปะป๊าอีหยัง!...นุ่นสิเอิ้นอีพ่อ"(ปะป๊าอะไร!...นุ่นจะเรียกพ่อ) ปุยนุ่นเอ่ยบอก"อะไรกัน!...เขามาอยู่อีสานตั้งสี่ปี...ได้แต่ฟังออก แต่พูดไม่ได้ แต่ลูกสาวตัวแสบของเขาดันพูดแจ้วๆ ชัดแจ๋ว ชัดกว่าภาษาไทยบ้านเกิดของพ่อเสียอีก""ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะของนิรุตติ์ดังขึ้นที่ิเดินเข้ามาในบ้าน"แสบมาก...ไม่ต้องสืบเลยว่าลูกใคร" ไปร์ได้แต่ก้นด่าตัวเอง

ครอบครัวสุขสันต์(The End)รุ่งเช้าชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง...พร้อมกับสำรวจรอบรอบร่างกายของตัวเอง ที่ตอนนี้ นอนอยู่บนพื้นกับพ่อตา แถมยังนอนกอดกันอีก...ทั้งคู่รีบดีดตัวลุกขึ้นทันที พร้อมกับสายตาทุกสายตาจับจ้องมองมาทั้งคู่"ฟื้นกันสักทีนะค่ะ!" นิชาเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องโทษทั้งสองคน"เอ่อ..." ไปร์ไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่เอามือเกาท้ายทอย เพราะอาย และมองไปทางอื่น กลับพบว่ามีแขกมาเยือนอีก"คุณพ่อ! คุณแม่! มาได้ยังไงครับ?" ไปร์ร้องเสียงหลง และรีบดีดตัวขึ้นทันที"รีบขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" นิชาเอ่ยบอกชายหนุ่ม แล้วหันหน้าไปทางบิดาของเธอ "พ่อนำ...ฟ้าวไปอาบน้ำเลย"(พ่อด้วย...รีบไปอาบน้ำเลย)ทั้งสองจึงรีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ที่นิชาเอ่ยบอก"หนูขอโทษแทนพ่อของหนูด้วยน่ะค่ะ คุณพ่อ คุณแม่" นิชาเอ่ยขอโทษท่านทั้งสองพร้อมกับยกมือไหว้"ไม่ต้องขอโทษหรอกจ่ะ...เพราะพ่อกับแม่เองก็มาแบบไม่ได้แจ้งล่วงหน้าด้วย"นฤมลพูดกับนิชาแบบไม่ให้เธอคิดมาก"แถมยังได้เห็นลูกชายแม่ในมุมแบบนี้อีก" พร้อมส่งยิ้มให้อย่างนึกเอ็นดูลูกชายกับพ่อของหญิงสาว"คุณพ่อ คุณแม่ ไปนั่งรอก่อนค่ะ รอให้พวกเขาอาบน้ำลงมาก่อน...เดี

หมดมาดซุปตาร์"พ่อ!!!"นิชาเอ่ยเรียกคนตรงหน้า...พลันรีบเข้าสวมกอดทันที พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง"พ่อขอโทษ!...อีหล่าเด้อลูก"(พ่อขอโทษ...หนูนะลูก) นิรุตติ์ เอ่ยขึ้นเมื่อได้สวมกอดลูกสาวเพียงคนเดียว"พ่อบ่ผิดดอก...นิผิดเอง! นิเฮ็ดให้พ่อผิดหวัง...นิขอโทษ!!"(พ่อไม่ผิดเลย...นิผิดเอง นิทำให้พ่อผิดหวัง...นิขอโทษ) นิชาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเทา"รีบเขาไปข้างในกันเถอะครับ...ปุยนุ่นร้อน...สวัสดีครับคุณพ่อตา" ไปร์เอ่ยทักทาย"ครับ...เชิญเข้าไปนั่งด้านในก่อน...ขอพ่ออุ้มหลานหน่อยครับ"นิรุตติ์ เอ่ยชวนลูกสาวและลูกเขย พร้อมกับเอื้อมมือไปอุ้มหลานสาวตัวน้อย"นี่!!...พี่กับพ่อ ทำไมดูเหมือนสนิทกันมากเลย มีอะไรจะบอกหนูไหมค่ะ หนูงงไปหมดแล้ว" นิชาเริ่มทำหน้างงใส่พ่อของเธอสามีของตัวเอง"เข้าไปนั่งข้างในก่อนครับ...เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง" ไปร์พานิชาเดินเข้าไปด้านใน...โดยยังทำหน้าเรียบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"หมายความว่า! พี่ให้คนคอยตามดูพ่อของหนูมาตลอด?""ครับ!...พี่เริ่มตามติดชีวิตครอบครัวนิชาตั้งแต่ที่นิชาออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้วล่ะ""แล้วบ้านหลังล่ะค่ะ คือ?""เป็นของนิชากับพ่อครับ...พี่สร้างให้เอง เมื่อไ

เซอร์ไพรชุดใหญ่ NCบ้านอัครโยธินนารัตน์"เหนื่อยไหมครับวันนี้" ไปร์เอ่ยถามเมื่อทั้งคู่อยู่กันตามลำพังเพราะเอาลูกหลับแล้ว"ไม่เหนื่อยเลยค่ะ" นิชาเอ่ยตอบออกไป"นิชา..." เสียงแหบเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวที่ข้างหู"..." นิชาได้แต่ขมวดคิ้วผูกโบว์"พี่อยาก...""แต่..." เธอกำลังจะเอ่ย แต่ไปร์เอ่ยขึ้นก่อน"ไม่มีแต่ครับ...พี่อดทนรอมานานมากแล้ว...""อื้อ..." เสียงอู้อี้ถูกกลืนลงคอไป เมื่อชายหนุ่มไม่อาจรอได้ ก้มลงประทับปากบางนั้นทันที อย่างไม่รีรอ และคอยประคองนิชาไปที่เตียงและทิ้งตัวลงนอน พร้อมขึ้นคร่อมหญิงสาวเอาไว้มือหนาเลื่อนมาเลิกเสื้อของนิชาขึ้น..เอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นออกมาอย่างง่ายดาย ปากหยักก้มลงขบเม้มเบาเบาที่ข้างหนูของนิชา เลื่อนลงมาตามรอยคอระหง มือหนาเอื้อมบีบเค้นหน้าอกของนิชา ที่ตอนนี้เต็มไม้เต็มมือไปหมด ปากเลื่อนลงมากำลังจะดูดชิมดอกบัวหวานทว่า"แอ้...แอ้" เสียงลูกสาวร้องขึ้นมา ปากหยักละออกจากยอดบัวตูมอยากหัวเสียเล็กน้อย ที่ลูกสาวตัวแสบขัดจังหวะความสุขของคนเป็นพ่อ"มานี้เลยค่ะ!...ตัวแสบของปะป๊า ทำปะป๊าค้างน่ะ.." ไปร์ลุกขึ้นไปอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมา พร้อมกับหยิบเอาขวดนมแล้วพาเดินไปนอกนั้นท

ตอนที่ 29 แถลงข่าวบริษัทเอ็กซ์แอลอินเตอร์เนชั่นแนลจำกัดวันนี้ชายหนุ่มเดินทางมาที่บริษัทแต่เช้า...เพื่อจะได้เคลียร์เรื่องสัญญา และการแถลงข่าว"สวัสดีครับ...คุณเอนก!" ไปร์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกล่าวทักทาย"ครับ...ผมคงไม่ต้องถามใช่ไหมว่าคุณมาหาผมเรื่องอะไร? ผมเคารพในการตัดสินใจของคุณนะ!""ขอบคุณครับ!...เรื่องค่าสัญญา คุณจะเรียกเท่าไหร่ ผมยอมชดใช้ให้เต็มที่เท่าที่คุณจะเรียกมาได้เลยครับ...แต่จะให้ผมยอมทิ้งพวกเขาสองคนผมคงทำไม่ได้""เรื่องค่าชดใช้อะไรผมไม่ต้องการหรอก!...ผมเข้าใจความรู้สึกคุณตอนนี้ดีน่ะ คุณไปร์""ขอบคุณครับ!...ที่เข้าใจผม ผมเกือบเสียพวกเขาไปแล้วครั้งหนึ่ง...ผมจะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบนี้อีกอย่างแน่นอนครับ""แล้วเรื่องแถลงข่าวล่ะ...คุณพร้อมเมื่อไหร่? ผมพร้อมเชิญนักข่าวให้""ผมขอให้ภรรยาผมแข็งแรงกว่านี้ก่อนครับ...เพราะผมอยากจะเปิดตัวพวกเขาด้วย""เรื่องนี้...แล้วแต่คุณน่ะ แล้วเรื่องที่คุณเกริ่นไว้ว่าหมดสัญญาแล้วจะไม่ต่อล่ะ...คุณจะออกจากวงการไปเลยเหรอ?""ครับ...ผมคิดว่า ผมถึงจุดที่อิ่มตัวพอสมควรแล้ว ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลือนี้ อยู่กับคนรอบข้าง และครอบครัวของผม และผมอยากให้คนรุ่นให

เพื่อนรักNamfon.>>Send Messages"สวัสดีค่ะ พี่ไปร์""พวกเราคือเพื่อนนิชาค่ะ""คือพวกเราไม่รู้ว่าติดต่อนิชาจากทางไหนแล้วคะ""พอดีพวกเราเห็นที่พี่โพสต์""พวกรู้ว่าเป็นนิชาค่ะ""ถ้าพี่อ่านข้อความนี้""ช่วยติดต่อกลับพวกเราด้วยน่ะคะ""จากคนที่เป็นแฟนคลับพี่...เพื่อนนิชา ตังเม น้ำฝน""เพิ่นจะอ่านบ่ว่ะ...อิเม"(เขาจะอ่านไหมล่ะ...อิเม)น้ำฝนเอ่ยกับตังเม เพราะได้ส่งข้อความทิ้งไว้ เผื่อว่าซุปตาร์หนุ่มจะเปิดอ่านโรงพยาบาลเอกชนxxxวันนี้เป็นวันที่นิชาได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ ทุกคนจึงเดินทางมารับกัน โดยนิชาจะต้องเข้าไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ เพราะนฤมลไม่อนุญาตให้ทั้งสองกลับไปอยู่คอนโด เพราะเหตุการณ์วันนั้นทั้งคู่เดินเคียงข้างกัน โดยที่ชายหนุ่มจะคอยประคองนิชาไว้ตลอดไม่ห่างติ๊ง!เสียงประตูลิฟต์เปิดออก เมื่อลงมาถึงชั้นทางเดิน"ไม่ต้องกลัวครับ...มีพี่อยู่ พี่จะปกป้องนิชากับลูกเอง" เอ่ยเสียงนุ่มกับนิชาเสร็จ...ก็หันไปพยักหน้าเชิงส่งสัญญาณให้กับคนของพ่อเขา ที่วันนี้ส่งมาคอยไว้กันนักข่าว แล้วทั้งหมดก็พากันเดินไปยังประตูทางออก ที่มีรถตู้ที่บ้านมาจอดรอรับอยู่"ฟู่ว์..." เสียงเป่าลมของชายหนุ่ม"ลูกต้องรีบไปให

บทส่งท้าย(The End)มือหนาจับแก่นกายยักษ์ชักรูดสองสามครั้ง แล้วทำมาจ่อยังรูทางรักของหญิงสาว ที่ยังนอนหอบหายใจเหนื่อยสวบ!ร่างหนาดันแก่นกายลงทีเดียวจนมิดลำ"อื้อ..../อ่าห์..."เอวหนากดสะโพกแช่ไว้อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเริ่มเอ่ยปากถามคนร่างบาง"เป็นยังไงบ้างครับ...อ่าห์แน่นเหมือนเดิมเลย""พี่หมอขยับเถอะค่ะ...ปิ่นอึดอัด" เสียงหวานเอ่ยบอกออกไป"ได้เลยครับ...เมียจ๋า"ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!เอวหนาขยับสะโพกทันที จากเริ่มต้นจังหวะที่เนิบนาบ และเเรงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางโยกคลอนไปตามจังหวะ"พี่หมอ...บะ เบาหน่อยค่ะ ปิ่นจุก" ปิ่นลดาเอ่ยบอกคนบนร่าง ที่ตอนนี้ซอยสะโพกไม่ยอมผ่อนแรง"ใกล้แล้วครับที่รัก...จะแตกแล้ว" เอ่ยบอก พร้อมกับรีบเร่งจังหวะขึ้นอีกตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!"อ้ายยย/อ้าสสส" สองเสียงประสานกันอย่างสุขสมอารมณ์หมายสามเดือนต่อมาตอนนี้ปิ่นลดาท้องโตได้หกเดือนแล้ว และวันนี้ยังเป็นวันเกิดของปิ่นลดา และเป็นวันครบรอบ ที่หมอโปรดเคยบอกไว้กับปิ่นลดา"สุขสันต์วันเกิด อายุครบ 21 ปี และเป็นวันครบรอบสามปีของเราด้วยนะครับ" เสียงเอ่ยกระซิบที่ข้างหู ของเช้าวันใหม่ที่ปิ่นลดาลืมตาขึ้นมา"ขอบคุณนะค่ะ...อวยพรปิ่นเป็นคนแรกเ

ของจริงแล้วนะ (NC นิดหน่อย)"ไอ้หมอ!...มันก็มีลูกไปแล้ว เมื่อไหร่?มึงจะมีเหมือนมันว่ะไอ้ธัน" คิมหันต์เอ่ยถามธันวาขึ้น เมื่อทั้งสองนั่งดื่มอยู่ในผับของคิมหันต์"กูก็อยากมีน่ะ...อยากสร้างครอบครัวด้วย...แต่ปริมขอเวลาว่ะ บอกว่า อยากจะขอใช้ชีวิตวัยรุ่นก่อนให้คุ้มก่อนสักปีสองปี...แล้วอีกอย่างเธอก็ให้เกียรติพี่ชายของเธอทั้งสองมีครอบครัวก่อน ปริมจึงค่อยมี กูเลยไม่รู้ต้องทำยังไง ก็ต้องตามใจเมียไหมว่ะ" ธันวาเอ่ยตอบถึงเหตุผล"แหว่ะ!!!...กูล่ะเบื่ิอพวกมีเมีย...ทำไมมึงไม่ลองใช้วิธีแบบไอ้หมอดูว่ะ...มัดมือชกไปเลย ถ้าน้องปริมท้องกูว่าทุกอย่างก็คงจะง่ายขึ้น" คิมหันต์เอ่ยบอกออกไป"จะใช้ยังไงได้ว่ะ เธอดันมารู้ทันแผนกูทุกอย่าง แถมตอนนี้ยังแอบไปฉีดยาคุมมาอีกแล้วด้วย" ธันวาบอกถึงเหตุผลที่แฟนสาวทำ"มึงเจองานหยาบเข้าแล้วล่ะไอ้ธัน...ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คิมหันต์ขำหัวเราะเยาะทันที"มึงก็หัวเราะเยาะว่าแต่กู...ว่าแต่มึงเถอะ! เมื่อไหร่?จะมีแฟนสักทีล่ะ ไอ้คุณคิม..." ธันวาสวนกลับคิมหันต์ทันที"ไม่อ่ะ...กูก็อยากใช้ชีวิต...แบบอิสระเหมือนที่เมียมึงพูดนั้นแหล่ะ!!...จะเอากับใครก็ได้ ไม่ต้องไปแคร์ความรู้สึกใครด้วย" คิมหันต์เอ่ยบ

ซ้อมฮันนีมูน"พี่หมอค่ะ!" เสียงหวานเอ่ยเรียกสามีของเธอ ที่ตอนนี้สวมกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง ไม่ยอมปล่อยเลย เมื่อทั้งคู่เข้ามาถึงที่บ้านพักริมทะเล"ครับ...ว่าไงที่รัก" เสียงนุ่มของหมอโปรดขานรับ"พี่หมอคิดยังไง!...ถึงพาปิ่นมาเที่ยวที่นี่ล่ะคะ""พี่พามาซ้อมฮันนีมูนไว้ก่อนครับ...แล้วก็อยากพาปิ่นกับลูกมาพักผ่อนด้วย""ซ้อมฮันนีมูน?" ปิ่นลดาเลิกคิ้ว"ครับ!...ก็ในเมื่อปิ่นยืนยันว่าจะไม่จัดงานแต่ง พี่ก็เลยต้องพามาซ้อมฮันนีมูนไว้ครับ""ไม่ต้องซ้อมก็ได้มั้งค่ะ มาถึงขนาดนี้แล้ว" ปิ่นลดาเอ่ยแซวขึ้นมา พร้อมกับจับมือของหมอโปรดลูบที่ท้องของเธอ"ครับ...วันนี้ปิ่นอยากออกไปที่ไหนทำอะไร พี่ตามใจเลยครับ ถือว่าฉลองวันเรียนจบ แล้วก็ฉลองแด่ครอบครัวของเรา" หมอโปรดเอ่ยขึ้น เมื่อหลังจากที่กลับมาจากมหาวิทยาลัย ก็พาปิ่นลดามาเที่ยวพักผ่อนทันทีตอนแรกปิ่นลดากับหมอโปรดตั้งใจจะพาน้องทีมมาด้วย แต่รายนั้นเมื่อรู้ว่าปิ่นลดากำลังท้อง ก็ไม่ยอมเข้าใกล้เธออีกเลย"แค่นี้...ปิ่นก็ดีใจมากแล้วค่ะ" ปิ่นลดาเอ่ยตอบ "ปิ่นขอบคุณพี่หมอมากๆเลยนะค่ะ...ที่ทำให้ปิ่นรู้สึกว่า...ปิ่นเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเลย""พี่ก็ต้องขอบคุณปิ่นเหมือนก

รูปครอบครัวหนึ่งเดือนต่อมาวันนี้เป็นวันที่ปิ่นลดาจบการศึกษาอย่างเป็นทางการแล้ว หญิงสาวสวมชุดนักศึกษา ที่ตอนนี้เริ่มฟิตกับร่างกายที่เธอเริ่มอวบขึ้น พร้อมกับสวมชุดครุยทับ"ทำไมชุดนักศึกษารัดจัง พี่ถอดทิ้งดีไหมน่ะ...อึดอัดไหมครับ...พี่บอกให้ซื้อไซส์ใหม่ก็ไม่ยอม" หมอโปรดเอ่ยถามขึ้น เมื่อช่วยปิ่นลดาแต่งตัว แล้วตอนนี้ท้องเธอก็เริ่มออกมานิดหน่อยบ้างแล้ว"ซื้อทำไมค่ะ เปลืองเฉยๆ ใส่แค่วันนี้เดียวเดียวก็ถอดแล้วค่ะ""ครับ...พี่ตามใจปิ่นนะ ว่าแต่เดินให้ระมัดระวังหน่อยน่ะ ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว รองเท้าใส่คู่นี้ไปก่อนครับ" เอ่ยบอกพร้อมกับก้มหยิบรองเท้าแตะมาวางไว้ให้ปิ่นลดาสวมใส่ก่อน"ค่า...ขอบคุณนะค่ะ""ไปครับ...พี่จะไปส่ง แล้วจะได้รีบไปรับน้องทีมไปถ่ายรูปด้วยกันอีก"ทั้งคู่ออกจากคอนโดแต่เช้า โดยที่หมอโปรดแวะไปส่งปิ่นลดาที่มหาวิทยาลัยก่อน จึงค่อยกลับไปรับน้องทีมที่บ้านใหญ่"ปิ่น...ยินดีด้วยน่ะ วันนี้จบอย่างเป็นทางการแล้ว" รดา เพื่อนสมัยเรียนมัธยมเพียงคนเดียวของเธอ พร้อมกับช่อดอกไม้มาร่วมยินดีกับเธอด้วย"ขอบคุณน่ะรดา""แล้ว...หมอโปรดล่ะ ยังไม่มาเหรอ" รดาถามขึ้นเมื่อเธอมาหาปิ่นลดาแล้วไม่เจอหมอโปรด"ม

ทักทายลูก NC"พี่หมอ!!!..." ปิ่นลดาเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้า ที่ตอนนี้ มือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เรื่อยตามตัวของเธอไปทั่ว"ครับ..." เสียงเอ่ยขานรับกระเส่าที่ข้างใบหูของเธอ พร้อมกับลมหายใจที่เป่ารดต้นคอเธอ"พี่จะ...ทำอะไร...ค่ะ?" เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น"พี่อยาก!...ขอพี่เข้าไปทักทายลูกหน่อยนะครับ...""แต่..." ปิ่นลดามีสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที"ทำได้ครับ...พี่เป็นหมอ พี่รู้ว่าควรทำแบบไหน นะครับพี่ไม่ไหวแล้ว!"เมื่อหมอโปรดบอกออกไปดังนั้น ปิ่นลดาได้แต่พยักหน้ารับเชิงเป็นคำตอบว่าอนุญาต เพราะเธอก็ต้องการเขาเหมือนกัน แล้วหมอโปรด จึงอุ้มหญิงสาวพาไปยังเตียงนอนทันที วางหญิงสาวลงบนที่นอนนุ่มนั้นอย่างเบามือ"ไม่ต้องกลัวนะครับ...พี่จะทำเบาๆน่ะ" เสียงเอ่ยออกบอกไป เพราะเริ่มเห็นสีหน้ากังวลของปิ่นลดาอีกครั้ง พร้อมก้มลงมาจูบปากบางนั้นทันทีปากหยักดูดชิมความหวานจากปากบาง อย่างละเมียดละมัย อ่อนโยนอย่างดูดดื่มโหยหา เพราะห่างหายไปนานนับ เกือบเดือนแล้วมือหนาเลื่อนขึ้นมากอบกุมเต้าอวบนั้นทั้งสองข้างสลับไปมา อย่างเบามือ ที่ตอนนี้เริ่มขยายมาล้นฝามือ"นมใหญ่ขึ้นหรือเปล่าเนี่ย""พี่จะพูดทำไมค่ะ...ปิ่นอายน่ะ" ปิ่นลดาตอน

แพ้ท้องแทนเมีย"พี่หมอ!...ไหวไหมค่ะ" ปิ่นลดาเอ่ยถามหมอโปรดอย่างเป็นห่วง"ครับ..." หมอโปรดพยักหน้ารับ"ไปนั่งพักก่อนนะค่ะ...มาค่ะปิ่นช่วย" ปิ่นลดาเข้าไปช่วยพยุงร่างสูง ที่หน้าซีดเผือกตอนนี้ ไปนั่งพักที่เก้าอี้"คุณหมอ...นี้ค่ะ ยาดม ยาหอม" เพียรพักตร์ ถือออกมาให้หมอโปรด"ขอบคุณมากครับป้า" หมอโปรดเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่วเบา"คุณหมอ...เอามะม่วงไหมครับ...ตอนเมียผมท้อง เธอชอบทานของเปรี้ยวๆ เผื่อคุณหมอจะอยากทานเหมือนกัน" คนงานชายคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น พร้อมยื่นถาดมะม่วงเปรี้ยวให้"ครับ...ขอบคุณนะครับ" หมอโปรดเอ่ยขอบคุณพร้อมกับรับถาดมะม่วงมาทาน"พี่หมอ!...ไม่เปรี้ยวเหรอค่ะ ปิ่นเห็นแล้วเสียวฟันแทนเลย" ปิ่นลดาถามหมอโปรดขึ้น เมื่อเห็นหมอโปรดทานมะม่วงเปรี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย"พอทานได้ครับ...ค่อยยังชั่วขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ" หมอโปรดเอ่ยตอบปิ่นลดาเสียงแผ่ว>>>สายโทรเข้า ธันวา"อืม...ว่าไง?" หมอโปรดกดรับสาย[ลูกชายมึงคิดถึง เปิดกล้องหน่อยสิ!] ธันวาเอ่ยบอก[นี้มึงทำอะไรอยู่ว่ะ...]"กินมะม่วงไง...ไม่เห็นเหรอ"[กินไปได้ไง...ปกติมึงก็ไม่ชอบของพวกนี้หนิ่]"คลื่นไส้...จะอ้วกเลยต้องหาของเปรี้ยวมาใส่ปากอ่ะ"[กินยังกับมึงเ

10 ปีต่อมาตอนนี้ลูกๆของทุกคนโตกันหมดแล้ว ทีม ทินกร หนุ่มมหาลัย ในวัย 19 ปี สูงหล่อ นิสัยถอดแบบคุณพ่อหมอของเขามาแป๊ะ จนทุกคนที่ไม่รู้จัก จะคิดว่าทั้งคู่นั้นเป็นพ่อลูกกันจริงๆ"ไอ้ทีม! วันนี้เลิกคลาสเร็ว ไปยืดเส้นยืดสายที่สนามกันหน่อยไหมเพื่อน" คามิน เพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งมัธยม เอ่ยถามขึ้น ทั้งคู่ชอบเล่นฟุตบอล และเป็นตัวแทนนักกีฬาของโรงเรียน แต่ตอนนี้พวกเขาหันกลับมาชอบกับความเร็ว หลังเลิกเรียนจะแวะไปแข่งรถที่สนามของพ่อเพื่อนอยู่เป็นประจำ"ไม่อ่ะ...วันนี้แม่ปิ่นโทรมาบอก ให้แวะไปรับน้องๆ ไปส่งไว้ที่บ้านปู่เหมกับย่านิจให้หน่อย เพราะอาคิมกับอาพายติดธุระ" ทีมเอ่ยบอกเพื่อนไป"น้องพิพิมกับภาคินลูกเพื่อนพ่อมึงอ่ะน่ะ" คามินเอ่ยถาม เพราะรู้จัก และเรียนโรงเรียนเดียวกัน เพราะเขาสนิทกับทีม"อื้ม" ทีมพยักหน้ารับ"ถามจริงเถอะไอ้ทีม...มึงไม่คิดอะไรกับน้องมันจริงๆหรือว่ะ" คามินถามขึ้นมา"มึงจะพูดอะไรไอ้มิน...น้องยังเด็ก นั้นมันคุกเลยน่ะเว้ย" ทีมต่อว่าคามินทันที"กูเห็นมึงดูแลน้องเขามาตั้งแต่เล็กๆ ตอนนี้น้องพิพิมก็...." คามินกำลังจะเอ่ยต่อ แต่ถูกทีมสวนขึ้นมาก่อน"มึงหยุดคิดอะไรเลยน่ะเว้ย นั้นมั

3 ปีผ่านไปพระพายได้ให้กำเนิดลูกชาย โดยมีนามว่า "ภาคิน ฤทธิไพศาล" ซึ่งสมใจคิมหันต์ เพราะเจ้าตัวอยากได้ลูกชาย และตอนนี้ มีอายุ 2 ขวบกว่าๆแล้ว"ว่าไง...คุณพ่อลูกสอง" หมอโปรดเดินเข้ามาทักทาย คิมหันต์"เป็นไงวันนี้ หอบลูกหอบหลานมาเยอะเชียว พ่อแม่เขาไปไหนกันเหรอ" คิมหันต์ถามหมอโปรดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามากับหลานทั้งสามคน และลูกสาว กับลูกชายของเขาอีก"อ๋อ...พอดีไอ้ไปร์ พาเมียขึ้นมาทำธุระที่กรุงเทพฯ เลยฝากลูกไว้ ส่วนไอ้ธันกับยัยปริม ก็หนีไปฮันนีมูนกัน""พ่อโปรดครับ น้องทีมไปหาพิพิมน่ะครับ" น้องทีมตอนนี้ วัย 9 ขวบ ลูกบุญธรรมของหมอโปรดและปิ่นลดาเอ่ยบอกพ่อ"พิพิมเล่นอยู่ที่บ้านคุณย่าครับน้องทีม" คิมหันต์เอ่ยบอกหลาน"ขอบคุณมากครับอาคิม น้องทีมไปหาพิพิมน่ะครับ" เสียงเล็กเอ่ยบอกพร้อมกับวิ่งไปที่บ้านหลังใหญ่ทันที"ไอ้หมอ!...กูว่าลูกชายมึงคิดอะไรกับลูกสาวกูหรือเปล่าว่ะ" คิมหันต์เอ่ยถามอย่างหยอกล้อ"พี่คิมค่ะ ลูกยังเด็กน่ะค่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้" พระพายต่อว่าทัน ที่เดินนำน้ำมาเสริฟให้แก่หมอโปรดและปิ่นลดา"เด็กๆ สวัสดีคุณอากันก่อนสิครับ" หมอโปรดเอ่ยบอกหลานๆ และลูกสาว"สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ" เสียงเล็กเ

แต่งงานหนึ่งเดือนต่อมางานแต่งของคิมหันต์และพระพายถูกจัดขึ้นในเวลาอันเร่งด่วน ตามความต้องการของชายหนุ่ม"เป็นยังไงไอ้เจ้าบ่าว ไหวไหมว่ะ" หมอโปรดเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเดินมาหาชายหนุ่มที่ห้องแต่งตัว เเละทราบถึงอาการแพ้ท้องแทนเมียของคิมหันต์ดี "แทนที่จะรอให้อาการของตัวเองดีขึ้นก่อนค่อยจัดงานแต่งก็ไม่ช้าไปหรอก""ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเมียกูใส่ชุดไม่สวย" คิมหันต์เอ่ยบอก พร้อมกับจัดแจงชุดให้เรียบร้อย"เป็นไงล่ะอาการหลังมีเมียเด็กรู้สึกยังไงบ้างครับเพื่อน" ธันวาถามขึ้นเมื่อเข้ามาภายในห้อง"แมร่งเอ้ย...เล่นกูเข่าอ่อนทุกคืนเลยหว่ะ ปกติกูก็ว่ากูหื่นอยู่น่ะ แต่พอเมียกูท้อง เล่นเอากูสะขาสั่นหมดแรงทุกคืน" คิมหันต์เอ่ยบอกแถมติดตลกไปด้วย"โอ้....ไอ้นี้ กูว่ามันเจอของจริงแล้วหว่ะไอ้หมอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ธันวาเอ๋ยแซว"สมน้ำหน้า...ใครหว่าที่บอกว่าไม่ชอบกินเด็ก มึงจำได้ไหมไอ้ธัน" หมอโปรดเเซวขึ้นบ้าง"เออ...กูนี้แหล่ะ สุดท้ายเหมือนกูโดนเด็กกินเสียเอง""หรือไม่ชอบ?" ธันวาเลิกคิ้วถาม"ใครบอกว่ะ โคตรถูกใจกูเลย ถ้ารู้ว่ามีเมียเด็ก แถมเด็ดขนาดนี้ กูจะไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานขนาดนี้เลย" คิมหันต์ตอบออกมาอย่างสายตาเจ

แพ้ท้องแทนเมีย"คุณค่ะ!...ทำไมตาคิมกับหนูพายถึงยังไม่ลงมาทานข้าวกันอีกล่ะค่ะ ทะเลาะกันหรือเปล่า เมื่อตอนกลางวันเห็นงอนๆกันด้วย" คนึงนิจเอ่ยถามสามีเมื่อนั่งรอทานข้าวที่โต๊ะอาหาร โดยมีพิมนั่งอยู่ใกล้ๆ"ป่ะป๊า ม่ะม๊า..." เสียงเล็กของพิพิมเอ่ยเรียกเมื่อเห็นพระพาย และคิมหันต์เดินเข้ามา"ทำไมลงมาช้ากันจังเลยลูก" คนึงนิจเอ่ยถามเมื่อพึ่งเห็นคนทั้งคู่ลงมา"อ่อ...พอดีหลับเพลินกันไปหน่อยครับ" คิมหันต์เอ่ยตอบ พร้อมกับลูบศรีษะทุยเบาไปของลูกสาวอย่างเอ็นดู"หนูพายเห็นตาคิมบอกว่าหนูกำลังจะ... ข่าวดีใช่ไหมลูก" คนึงนิจเอ่ยถามพระพาย เมื่อทั้งสองมานั่งลงที่เก้าอี้"ค่ะคุณแม่" พระพายตอบกลับ พร้อมกับพยักหน้ารับอีกที"จริงเหรอลูก! เเม่ดีใจสุดๆเลย" คนึงนิจเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจ พร้อมกับรอยยิ้มยินดีผุดขึ้นมา"คราวนี้ ก็สมใจคุณแม่แล้วสิน่ะครับ" คิมหันต์เอ่ยถามมารดา"รู้ทันแม่ตลอดเลย ลูกคนนี้ แล้วนี่ตาคิมทำอะไรน้องหรือเปล่า" คนึงนิจถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของพระพายไม่ค่อยจะสู้ดีนัก"โถ่วคุณแม่ครับ...ผมจะทำอะไรล่ะครับ มีแต่ลูกสาวของคุณแม่นี้แหล่ะครับที่จัดการผม" คิมหันต์เอ่ยตอบมารดา แล้วหันหน้าไปยักคิ้วใส่พระพาย"นี้

ครั่งรัก"อะไรน่ะค่ะ!" พระพายเอ่ยถามย้ำขึ้นอีกรอบทันที เพื่อความแน่ใจ ในคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า"แต่งงานกันน่ะครับ" คิมหันต์เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งอย่างจริงจัง"ตะ แต่งทำไมล่ะค่ะ เราก็จดทะเบียนสมรส เป็นสามีภรรยากันแล้วหนิ่ค่ะ และอีกอย่าง พายว่าพายอยู่แบบนี้ก็โอเคอยู่แล้วนี้ค่ะพี่คิม ตะจัดให้เปลืองทำไหมค่ะ" พระพายเอ่ยบอกออกไป"แต่พี่อยากจัดงานน่ะครับ พี่อยากประกาศให้โลกรู้ไปเล้ย ว่าพระพายและพิพิม คือภรรยาและลูกของพี่ครับ" คิมหันต์เอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ"อยากประกาศให้คนอื่นรู้ หรืออยากบอกสาวๆ ของพี่คิมกันแน่ค่ะ" พระพายพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ"โถ่ว...เมียจ๋า คิดอะไรอีกแล้วครับ พี่บอกกับเมียจ๋าไปตรงๆ และสัญญาตรงนี้เลยครับว่าตั้งแต่ที่พี่มีเมียจ๋าคนนี้ พี่ก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับใครเลยนะ ทั้งๆที่พี่เคยพยายามจะลืมเมียจ๋า แต่พี่ก็ทำไม่ได้สักครั้งเลย จนพี่ต้องทิ้งงานที่ผับ แล้วมาช่วยทำงานที่บริษัทกับคุณพ่อไงครับ พี่ใช้งานมาอ้าง ทำงานหนักขึ้น เพื่อไม่ให้คิดอะไรพุ่งซ่าน แต่เมื่อพี่กลับมาอยู่กับตัวเองตามลำพัง พี่ก็จะคิดถึงผู้หญิงคนนี้" มือหนาลูบศรีษะทุยเบาๆ พร้อมโยกไปมาเบาๆ "เป็นผู้หญิงธรรมดาที่สามรถโ

ครอบครัวอบอุ่นบ้านฤทธิไพศาล"ไงลูก! กลับมากันแล้วเหรอ!" คนึงนิจเอ่ยถามเมื่อเห็นทั้งคู่เดินเข้ามาในบ้าน "เอ้า...หนูพาย เป็นอะไรไป ตาคิม ทำอะไรน้อง" คนึงนิจหันมาต่อว่าลูกชายทันที เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้างอเดินขึ้นไปชั้นบน"ผมเปล่าน่ะครับคุณแม่" คิมหันต์รีบปฏิเสธทันที"เปล่า...แล้วทำไม น้องทำหน้าแบบนั้นล่ะ""แค่คิดมากนิดหน่อยครับ""คิดมากเรื่องอะไร นี่ลูกแอบไปทำเรื่องอะไรลับหลังหนูพายมาเหรอ...ตาคิม" คนึงนิจต่อว่าลูกชายทันที และฟาดฝามือลงที่แขนของลูกชายอย่างแรง"โอ้ย...คุณแม่ครับ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหล่ะครับ พายเครียดที่จะไม่ได้เรียนต่อน่ะครับ" คิมหันต์บอกมารดาออกไป แต่ยังอธิบายไม่ชัดเจน"ไม่ได้เรียน!...ลูกทำไมถึงไม่ให้น้องเรียน ไหนตอนแรกลูกบอกจะให้น้องมาเรียนเอกชนแถวนี้ไงตาคิม" คนึงนิจเอ่ยถามลูกชายอย่างไม่เข้าใจ ในคำพูดที่คิมหันต์บอก"จะเรียนได้ยังไงล่ะครับ...ก็ในเมื่อพายกำลังจะมีน้อง ผมไม่ยอมให้พายแบกท้องไปเรียนหรอกนะครับคุณแม่""ท้อง!...นี่หมายความว่า..." คนึงนิจเบิกตากว้างขึ้นทันที เมื่อได้ยินคำว่าท้อง"ผมว่าพายท้องแน่นอนครับคุณแม่ เพียงแต่พายยังไม่ยอมรับความจริงก็เท่านั้นเองครับ""แล้วย