เวลาล่วงเลยผ่านไป ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม แสงสาดส่งเข้ามาผ่านทางหน้าต่างของห้องทำงาน จรีภรณ์หรี่ตาและขยับตัวปิดคลายกล้ามเนื้อก่อนจะเก็บรวมเอกสารตรงหน้าที่ทำเสร็จแล้วไว้ข้างมุมโต๊ะ หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นปิดจอคอมพิวเตอร์หันหยิบกระเป๋าและเดินไปเอื้อมมือเปิดประตู เธอหยุดชะงักในทันทีเมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมองแล้วถอยออกเว้นระยะห่าง
กตตน์มองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “กลับบ้านกันเถอะ”เขาพูดจบก็หมุนตัวเดินนำไป จรีภรณ์ส่งสายตามองเบ้ปากใส่ให้กับท่าทางนิ่งขี้เก๊กของชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ แล้วจึงเดินตามไปติดๆจรีภรณ์ส่งสายตามองชายหนุ่มเปิดประตูรถและขึ้นไปนั่ง ครั้นจะก้าวไปก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นวิญญาณของ พริมมาปรากฏขึ้นเลื่อนรางแวบหนึ่งก่อนจะหายไป หญิงสาวส่ายหน้ายกมือขยี้ตาทั้งสองข้างและมองใหม่อีกครั้งหนึ่ง...หายไปแล้ว เธอตาฝาดไปหรือเนี่ย ?ส่ายหน้าสลัดภาพที่เห็นเมื่อครู่ออกก่อนจะเดินขึ้นรถไปในทันที“เป็นอะไรหรือเปล่า ?”กตตน์เอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของเธอดูไม่ดีนัก“เปล่า...ไม่มีอะไร&rd
