คำพูดนี้เมื่อเข้าหูมหาเสนาบดีเซี่ย เขาก็พูดรุนแรงออกไปไม่ได้
พระสนมเหมยเมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร ก็พูดต่อ "เจ้าเพิ่งพูดว่าเกิดเรื่องไม่คาดคิด มันคือเรื่องอะไร?"
จื่ออานหันกลับไปมองที่พระสนมเหมย "ตอนจื่ออานไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว ก็ได้ผ่านพระตำหนักของพระสนมอี๋ ได้เห็นเรื่องบางอย่าง พระนางอยากทราบหรือไม่ว่าเรื่องอะไร?"
ใบหน้าของพระสนมเหมยนิ่งเฉย หายใจลำบากเล็กน้อย "เรื่องอะไรกัน?"
จื่ออานยิ้ม รอยยิ้มของนางดูแปลกมาก "พระสนมเพคะ จื่ออานบอกพระนางได้เพียงคนเดียวเท่านั้น"
พระสนมเหมยหยุดคิดไปครู่นึง "เจ้ามานี่ซิ!"
จื่ออานก้าวขึ้นไปทีละขั้นทีละขั้นจนถึงตรงหน้าพระพักตร์ของพระสนมเหมย จากนั้นโน้มลงไปที่ข้างหูนาง "ตอนที่หม่อมฉันอยู่ที่พระตำหนักอี๋หลานได้เห็นองค์รัชทายาทออกมาจากห้องบรรทมของพระสนมอี๋ จากนั้นหม่อมฉันก็บอกพระสนมอี๋ว่า พระสนมเหมยให้หม่อมฉันไปที่นั่นเพคะ”
สีหน้าของพระสนมเหมยเปลี่ยนไปทันที "เจ้าว่าอย่างไรนะ?"
จื่ออานแสยะยิ้ม รอยยิ้มนางช่างดูมืดมนและน่าขนลุก "หม่อมฉันบอกว่า พระสนมเหมยเจาะจงให้หม่อมฉันมาในยามนี้โดยเฉพาะเพคะ"
พระสนมเหมยกัดฟันพูด "เจ้า..."
ทั่วทั้งวังมีแต่นางผู้เดียวที่ร
