”อย่าแตะตัวผม!” เสี่ยวหานตะโกนเสียงดัง!
เขาสวมหมวกกลับเข้าไปใหม่
แม่บ้านจางตกตะลึงกับเสียงตวาด
ฟู่สือถิงและฟู่สืออิ๋นมองเสี่ยวหานตาไม่กระพริบ
ฟู่สืออิ๋นตกใจกลัวกับเสียงที่แผดก้องของเขา
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่สือถิงได้เห็นใบหน้าของเสี่ยวหาน ยิ่งไปกว่านั้นยังเห็นเงาของตัวเองบนใบหน้าของเด็กชายด้วย…
“ถ้าอย่างนั้นหนูเช็ดเอง ตกลงไหมจ๊ะ?” แม่บ้านจางบิดผ้าเช็ดตัวแล้วยื่นให้เขา “หน้าของหนูมีเหงื่อออก ล้างหน้าแล้วจะได้สบายขึ้น”
เสี่ยวหานรับผ้าหนูมา จากนั้นก็โยนลงไปในอ่าง!
เมื่องแม่บ้านจางเห็นว่าเด็กคนนี้อารมณ์ไม่ดี ก็ยกอ่างน้ำออกไปทันที
“ถ้านายไม่บอกว่านายกับอิ๋นอิ๋นรู้จักกันตอนไหน ทำไมถึงทะเลาะกัน คืนนี้อย่าคิดว่าจะได้กลับบ้าน” ฟู่สือถิงที่กลับมาสงบสติอารมณ์ได้แล้ว พูดขู่เขา
เสี่ยวหานทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินไปทางประตู
ด้านนอกประตู บอดี้การ์ดสองคนปรากฏตัวขึ้น ขวางทางเขาเอาไว้
เสี่ยวหานเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองพวกเขา!
บอดี้การ์ดจ้องไปที่ใบหน้าของเสี่ยวหาน ยิ่งมองยิ่งรู้สึกผิดในใจ…
‘ทำไมดวงตาของเด็กคนนี้ ถึงได้…ดุร้ายขนาดนี้?’
‘เขาไม่เหมือนเด็กคนอื่น เด็กคนอื่นเวลาโมโหก
