เช้าวันต่อมา...
แชะ แชะ...
เสียงกดชัตเตอร์ดังรัว ๆ พร้อมกับที่นอนยวบยาบเหมือนมีคนเดินข้ามไปมา และเสียงหัวเราะคิกคัก เป็นการปลุกฉันได้ดีทีเดียว
และคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลูกสาวของฉัน
“หัวเราะอะไรคนเดียวคะคนเก่ง” ฉันโอบรั้งจัสมินลงมานอนกอด เป็นจังหวะที่นางเดินมาทางฉันพอดีค่ะ
“ก็ดีใจไงจ๊ะ พ่อกับแม่นอนกอดกัน จัสถ่ายรูปเก็บไว้ด้วย” แล้วจัสมินก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดให้ฉันดู นางกดเข้าคลังรูปภาพและโชว์ฉันค่ะ
เป็นรูปถ่ายที่ยิมมันนอนกอดฉัน หลายรูปมากค่ะ ทั้งที่อยู่ในอิริยาบถท่าเดียวล้วน ๆ
“จัสมีความสุขที่สุดเลย” จัสมินวางมือถือแล้วพลิกตัวมากอดฉัน จากนั้นก็ย้ายตัวเองมานอนลงตรงกลางระหว่างฉันและยิม จัดแจงท่วงท่าให้ฉันโอบกอดนางและให้ยิมโอบกอดนางเช่นกัน คุณจัสเขาน่ารักนักล่ะ
“ทำไมน่ารักแบบนี้ครับ” เวลาคุยกับลูกนี่พูดเพราะนักเชียว แต่ก็ดีแล้วค่ะ ถ้าพูดหยาบลูกคงตกใจ ฉันก็แค่อยากให้พูดกับฉันเพราะ ๆ บ้าง
“น่ารักก็ต้องรักจัสเยอะ ๆ นะจ๊ะ” จ๊ะจ๋านี่มาตลอด ไม่มีเลิก
“อยากให้รักเยอะ ๆ ก็ลุกไปแต่งชุดนักเรียนนะคะ วันนี้วันพุธใส่ชุดอะไรเอ่ย”
“วันนี้ชุดพละ วันนี้เรียนพละจ้ะ”
“เรียนพละแต่ห้ามใช้กำลังรุนแรงนะจ๊ะ” ฉัน
