Novels by Tiwa

สองปีต่อมาฉันเป็นคุณแม่ลูกสอง ลูกชายคนเล็กชื่ออินทัช ตอนนี้อายุขวบกว่า ใกล้จะสองขวบในอีกสองเดือนข้างหน้า ลูกชายอยู่ในวัยน่ารักน่าชัง ฉันเป็นคุณแม่อย่างเต็มที่ งานของฉันคือหน้าที่แม่ ฉันและพี่เซ้นต์เห็นตรงกันว่าไม่อยากให้ลูกรู้สึกขาดเหมือนที่เรารู้สึก เขาก็เลยเสนอให้ฉันเลี้ยงลูกไปก่อน เมื่อลูกโตเข้าโรงเรียนแล้วหากฉันอยากจะทำงานเขาก็ไม่ขัดฉันเห็นด้วยกับความเห็นของเขา เพราะฉันก็อยากมีเวลาให้ลูกมาก ๆ เหมือนกัน ในเมื่อครอบครัวของเราไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ฉันก็ควรเป็นคุณแม่ฟูลไทม์ ดูแลเอาใจใส่ลูกและก็ไม่ลืมที่จะเอาใจใส่สามีสุดที่รัก ที่แทบจะทำงานที่บ้านเพื่อช่วยฉันเลี้ยงลูก นาน ๆ เขาจะเข้าบริษัทสักครั้งขณะที่ฉันเลี้ยงลูกอยู่บ้านก็ไม่ได้อยู่นิ่ง ฉันใช้เงินลงทุนกับเพื่อนในธุรกิจต่าง ๆ และยังลงทุนทำร้านกับพี่ต่อที่ตอนนี้มีสาขาเพิ่มอีกที่ มีแววไปได้สวยด้วย“วันนี้มีขนมมาฝากอินทัชอีกแล้วน้า” ยัยหนูอินเลิฟขึ้นมานั่งบนรถได้ก็รีบเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบขนมออกมาให้น้องชายที่นั่งคาร์ซีลอยู่เบาะข้างกัน “นี่จ้า เอริคฝากมาให้อินทัช ชอบเปล่า”“เอริคนี่ขยันฝากขนมจริง ๆ เลยนะ” พี่เซ้นต์ที่เป็นคนขับทำหน้าไ

“เซ้นต์ขา เซ้นต์ขามาดูน้องดิ้นเร็วค่า น้องในท้องเพ้นท์ขาดิ้นใหญ่เลยค่า” ลูกสาวคนโตของผมกำลังเอาหน้าแนบที่หน้าท้องกลมนูนของเพ้นท์ภรรยาของผมเพ้นท์ท้องได้เจ็ดเดือนแล้วครับ เป็นโชคดีของเธอที่ไม่แพ้ท้องหนัก ช่วงนี้เธอชอบกินของเปรี้ยวมาก มะม่วงน้ำดอกไม้เปรี้ยว ๆ เธอเอาเข้าปากเหมือนมันเป็นแค่มะม่วงมัน เธอกินอย่างเอร็ดอร่อยทำให้ผมอยากกินตาม แน่นอนว่าพอเอาเข้าปากรสชาติมันไม่น่ากินเลยจริง ๆคงมีแต่เพ้นท์ที่กินได้แบบนั้น“เซ้นต์ขาเร็วค่า เดี๋ยวน้องหนีน้า” น้องอินเลิฟตะโกนเรียกผมอีกครั้ง“มาแล้วครับเซ้นต์มาแล้ว” ผมเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับผลไม้ที่เพิ่งปอกเสร็จ ใบหน้าของอินเลิฟยังคงแนบที่หน้าท้องของเพ้นท์“เร็วค่าเดี๋ยวไม่ทัน” มือเล็ก ๆ ของลูกสาวคนโตรีบกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหาและอยู่ในท่าเดียวกับเธอผมทำตามที่อินเลิฟต้องการ แนบใบหน้าที่หน้าท้องกลมนูนของเพ้นท์ “ไหนครับ ดิ้นให้พ่อดูหน่อย”เหมือนว่าลูกในท้องของผมจะได้ยินที่ผมพูดหรือไม่ก็อาจจะรำคาญถึงได้ขยับตัว นั่นทำให้ท้องเพ้นท์ขยับสิ่งที่ผมสัมผัสได้ผมรู้สึกว่ามันมหัศจรรย์มาก ๆ เพ้นท์ที่ตัวเล็กนิดเดียวกำลังอุ้มท้องลูกของผมอีกคน ข้างในตัวเพ้นท์

หนึ่งเดือนต่อมาในงานแต่งงานของเรา เป็นงานแต่งที่จัดขึ้นอย่างใหญ่โต สมฐานะของสองตระกูล ยัยหนูอินเลิฟยิ้มกว้างแจกจ่ายรอยยิ้มให้แขกที่มาร่วมงาน ผู้คนต่างหลงรักในความน่ารักของลูกสาวฉัน“ยินดีด้วยนะครับพี่” ทรีเอ่ยด้วยสีหน้าเหมือนจะยินดี แต่ก็ไม่เต็มที่ จากนั้นเขาพูดอีกว่า “ถึงเวลาที่ต้องปล่อยเมียหลวงไปแล้วสินะ”“เพ้นท์เคยเป็นเมียหลวงทรี?” เจ้าบ่าวขี้หึงของฉันรีบหันมาถาม“เป็นแค่คำเรียกที่เรียกแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนค่ะ”“ต่อไปก็จะเรียกเหรอ พี่ไม่ชอบเลย”“ต่อไปเรียกไม่ได้แล้วครับ คนที่มีสามีแล้วผมไม่นิยม”“ยังจะมีหน้ามาพูด” ทรีนี่จริง ๆ เลย“แซวเฉย ๆ ครับพี่เซ้นต์ ต่อไปไม่มีแล้วครับ” ทรีพูดอีกครั้งก่อนจะหันมาพูดกับฉัน “ดีใจด้วยนะ ต่อไปขอให้มีความสุขมาก ๆ ก่อนจะลงมือทำอะไรก็คิดให้เยอะ ๆ”“ขอบใจมากนะมึง”“มึงจะอวยพรคนเดียวเลยเหรอ หลบเลย” ทูเดินเข้ามาแทรก“อยากมีบทขึ้นมาเลยนะมึง” ทรีโวยวายแต่ก็ยอมหลบทางให้“มีความสุขมาก ๆ เพื่อนรัก ถ้าอีก 15 ปีข้างหน้ากูไม่มีเมียก็ขอฝากตัวเป็นลูกเขยมึงเลยก็แล้วกันเพื่อน”“ไอ้เหี้ย ทำไมกูถึงคิดเรื่องนี้ไม่ได้วะ แม่งเอ๊ย โดนไอ้ทูตัดหน้าว่ะ”“พวกมึงไม่ใครแตะต้อง

“ผมอยากแต่งงานกับน้องครับ” ฉันไม่น่าตามพี่เซ้นต์มาบ้านย่าเขาเลย แล้วนี่ย่าฉันก็ขยันมาเที่ยวเล่นบ้านย่าพี่เซ้นต์เหลือเกิน คนที่อายุมากแล้วทั้งยังมีเงินนี่วัน ๆ เขานั่งคุยกันเรื่องจับคู่ให้หลานให้ลูกสินะสองย่าถึงได้มานั่งวางแผนกันอยู่แบบนี้เหมือนว่ารายต่อไปจะเป็นอาทั้งสองของฉัน ก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีคนแรกโทษฐานที่ทิ้งฉันไว้กลางทางฉันจะทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้อาโตแล้วเรื่องนี้เด็กอย่างฉันยุ่งไม่ได้“เพ้นท์ เพ้นท์ เพ้นท์ครับ”“คะ” แรงสะกิดที่แขนจากพี่เซ้นต์ทำให้ฉันรู้สึกตัว ย่าทั้งสองและพี่เซ้นต์กำลังมองหน้าฉันคล้ายต้องการคำตอบ “มีอะไรกันเหรอคะ”“ย่าถามว่าเราสองคนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่”“ก็เพ้นท์เคยตอบไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงถามอีกรอบ” จู่ ๆ ทำไมถามล่ะ ก่อนหน้านี้ที่ฉันมัวแต่เหม่อทั้งสามพูดอะไรกันนะ“เซ้นต์บอกย่าว่าเซ้นต์เป็นพ่อแท้ ๆ ของอินเลิฟ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไหม” ย่าของฉันถาม ย่าเอ่ยเสียงเรียบไม่ได้มีท่าทีโกรธเคือง ดูจะดีใจด้วยซ้ำที่รู้เรื่องนี้“จริงค่ะ เพ้นท์กับพี่เซ้นต์เคยคบกันค่ะ”“ไม่เห็นบอกย่าเลย ย่าก็เชียร์ซะออกนอกหน้า นี่ถ้ารู้ว่าเป็นคนรักเก่าก็ไม่จำเป็นต้องดันแรง

“ทำไมกด 40 เพ้นท์อยู่ 36 นะ” กลับจากฉลองกับเพื่อนเราก็คุยกันว่าจะนอนที่คอนโดเพราะว่าใกล้ที่สุดแล้วในตอนนี้ ขับกลับบ้านใครบ้านมันไม่ไหวลึก ๆ ในใจก็อยากแนบชิดแหละ ห่างมานานพออยู่ใกล้ใจก็เริ่มไม่เป็นสุข“คืนนี้ค้างห้องพี่นะ” พี่เซ้นต์ทำหน้าจริงจัง“…” ฉันน่ะยังไม่เคยเห็นห้องเขาเลย ถ้าไปด้วยนี่จะเป็นครั้งแรกที่จะเห็นแม้ปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่ก็ต้องยอมรับนะว่ายังเคือง ๆ อยู่อะ คือมันไม่ได้จะหายไปหมดใช่ปะเข้าใจอารมณ์ไหม รักเขา แต่ก็โกรธเขาด้วยแต่ก็อยากรักเขาอยู่ดีความรู้สึกตรงนี้คงต้องใช้เวลารักษาเยียวยา“เบบี๋ไม่อยากไปเหรอ”ในเมื่อเขาถามตรง ๆ ฉันก็จะตอบตรง ๆ เลยเหมือนกัน การพูดตรง ๆ บางครั้งมันก็เจ็บจึก แต่ก็ดีกว่าเก็บไว้แล้วอึดอัด ทั้งยังทำให้เราคิดไปเอง ปล่อยให้เรื่องบานปลายซึ่งฉันเคยได้รับบทเรียนมาแล้ว ไม่อยากเดินซ้ำรอยเดิมอีก“แค่เจ็บจี๊ดนิดหน่อยตอนนึกขึ้นได้ว่าพี่ก็อยู่ที่นี่มาตลอด พี่แนบเนียนมาก” หลอกเก่งมากจ้า ขนาดว่าเลิกกันแล้วยังจับไม่ได้อะ“ต่อไปไม่มีเรื่องปิดบังอีกแล้ว เชื่อพี่อีกสักครั้งนะครับ”“ให้จริงเถอะ ไม่ใช่ว่าแอบมีผู้หญิงแล้วไม่บอกนะ ถ้ามีรีบบอกเลย ก่อนที่เรื่องขอ

“เซ้นต์ขาทำอาราย” ในตอนเช้าอินเลิฟออกมาจากห้องนอนก็รีบวิ่งตรงไปหาพี่เซ้นต์ที่กำลังทำมื้อเช้า“ทำอาหารอร่อย ๆ ให้เลิฟกับเพ้นท์ขาทานครับ”“ว้าว น่าทานจังเลยค่า ต้องอร่อยมากแน่ ๆ เลย”“เดี๋ยวก็ได้ชิมแล้วครับ ใกล้เสร็จแล้ว”“เมนูไรค้า”“เกี๊ยวกุ้งครับ เพ้นท์ขาบอกว่าน้องเลิฟชอบกินกุ้ง เซ้นต์ก็เลยจะทำเกี๊ยวกุ้งให้ทานครับ”“ขอบคุณค่า ใจดีที่สุดเลย”“อ้อนแบบนี้เซ้นต์จะทำให้กินตลอดเลยดีไหมครับ”“ดีค่า ทำให้เพ้นท์ขากินด้วยนะค้า”“ได้เลยครับ”“เซ้นต์ขาใจดีมาก ๆ”“อ้อนเกินไปแล้วนะคะอินเลิฟ”“เซ้นต์ขาเป็นแฟงเพ้นท์ขา ย่าทวดบอกว่าอ้อนได้ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน”“ย่าทวดบอกแบบนั้นเหรอคะ”“ใช่แย้ว” ย่านี่จริง ๆ เลยกลัวฉันขายไม่ออกถึงได้ใช้แผนอินเลิฟมาช่วย เสียงเจื้อยแจ้วของลูกสาวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เราเป็นครอบครัวเดียวกันหรือเปล่าค้า”“เป็นครับ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เพ้นท์ขาเป็นแม่ของน้องอินเลิฟ เซ้นต์ขาเป็นพ่อของน้องอินเลิฟ จากนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปครับ แบบนี้ดีไหมครับ”“ดีค่า แบบนี้ดีมาก เยิฟชอบ” ยัยหนูอินเลิฟของฉันยิ้มแป้นตาปิดหมดแล้ว มีความสุขมากจริง ๆ สินะอินเลิฟเมื่อคืนนี้เราจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ

​“แม่เบลล์ขา” เสียงประตูห้องน้ำดังจากนั้นก็มีเสียงเล็ก ๆ ที่ฉันไม่ได้ยินมาเกือบเดือนดังขึ้น ฉันหันไปมองภาพตรงหน้า ลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉันจริง ๆ ด้วย หมูน้อยส่งยิ้มมาให้ฉัน พี่กองปราบลุกไปอุ้มลูกสาวมานั่งที่เตียง ความดีใจเพิ่มขึ้นทวีคูณรู้ว่าตัวฉันท้องความดีใจก็มีมากมายแล้ว ทว่าลูกสาวสุดที่รักตื่นมายิ้มให้ฉันยิ่งดีใจ ในที่สุดหมูน้อยของแม่ก็กลับมา“หมูน้อยของแม่” โน้มตัวลูกสาวลงมากอด ดีใจที่สุดเลย ฉันทั้งกอดทั้งหอมซ้ำ ๆ เพราะความคิดถึงที่สะสมมาเนิ่นนาน “แม่คิดถึงหนูมากเหลือเกิน”“แม่เบลล์ร้องไห้ทำไมคะ ไม่ร้องนะคะ แม่เบลล์กำลังมีน้องคุณหมอบอกว่าห้ามแม่เบลล์เศร้า” มือเล็กปาดน้ำตาที่อาบสองแก้มฉัน น่ารักเหลือเกินลูกสาวของฉัน หมูน้อยน่ารักที่สุด“แม่รักหมูน้อยมากนะลูก คิดถึงหนูสุดหัวใจเลย” ฉันโอบลูกสาวไว้ในอ้อมอก คือดีใจ ดีใจเหลือเกินที่เราได้กอดกันอีกครั้ง“ต้องรักพ่อด้วยนะครับแม่เบลล์ หมูน้อย” พี่กองปราบขยับเข้ามากอดฉันและหมูน้อย เราสามคนมองหน้าและส่งยิ้มให้กัน ในที่สุดฉันก็มีความสุขเสียที ในที่สุดครอบครัวของเราก็เป็นครอบครัวหลายเดือนผ่านไป...“พ่อปราบดูแลแม่เบลล์ดี ๆ นะคะ แล้วหมูน้อยจ

“หมอครับช่วยเมียผมด้วย” ผมตะโกนจนสุดเสียง สิ่งที่ผมกำลังประสบเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมาย ลูกสาวเพียงคนเดียวหยุดหายใจ หัวใจของผมก็แทบจะหยุดเต้นตาม แต่นี่เมียสุดที่รักจู่ ๆ ก็มาเป็นลมหมดสติในอ้อมกอดของผม ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ไร้เรี่ยวแรงเหมือนโลกของผมมันค่อยมืดลงเรื่อย ๆ หมอและพยาบาลรีบเข้ามาให้การช่วยเหลือเบลล์ ส่วนคนที่เหลือกำลังตรวจเช็กอาการหมูน้อยที่ลืมตาตื่นเดี๋ยวนะ! ลืมตาตื่น เฮ้ย ลูกสาวของผมฟื้นแล้ว เธอปลอดภัยแล้ว ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ส่งลูกสาวของผมกลับมาให้เป็นแสงสว่างในชีวิตผม“ลูกสาวของคุณฟื้นแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ส่วนภรรยาของคุณหมอจะดูแลอย่างเต็มที่ ขอตัวครับ” หมอหนุ่มหมอเจ้าของไข้ของหมูน้อยบอกกับผม จากนั้นไม่นานก็มีรถมาเข็นเบลล์ไป“เป็นยังไงบ้างครับคนเก่ง” ผมถามลูกสาวตัวน้อยที่กำลังมองมาทางผมตาปริบ ๆ ผมเลือกที่จะอยู่ดูอาการของลูกสาวก่อนแล้วค่อยไปหาเบลล์ ผมเชื่อว่าถ้าเบลล์รู้ว่าลูกของเราฟื้นแล้วเธอต้องอยากให้ผมทำแบบนี้เหมือนกัน“พ่อปราบ” น้ำเสียงแหบพร่าพยายามเปล่งเรียกชื่อของผม รอยยิ้มบาง ๆ ของหมูน้อยทำให้ผมยิ้มได้อย่างสุขใจ ลูกสาวที่ผมเฝ้ารอให้เธอตื่นขึ้นมาหาวันน

“สุขสันต์วันเกิดนะครับลูกสาวของพ่อ หนูรู้ไหมพ่อดีใจมากนะที่เราเกิดวันเดียวกัน ตื่นมาเป็นของขวัญวันเกิดให้พ่อสิครับคนเก่ง พ่อกับแม่คิดถึงหนูมากเลย” พี่กองปราบพูดคุยกับลูกสาวที่หลับใหลอยู่บนเตียงผู้ป่วยมานานเกือบเดือน วันนี้เป็นวันเกิดของหมูน้อยและเป็นวันเกิดของพี่กองปราบพี่กองทัพด้วย“อย่ามีน้ำตาสิคะคุณพ่อคนเก่ง วันนี้วันดีห้ามร้องไห้” ฉันเดินมาแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของพี่กองปราบเมื่อเสียงเขาสั่นเครือ“แต่หนูร้องแล้วนะตอนนี้” พี่กองปราบพูดพร้อมยื่นนิ้วมือมาปาดน้ำตาให้ฉัน ไม่ได้เรื่องเลยฉัน อยากจะปลอบเขาแต่ตัวเองร้องก่อนอีก“ก็เบลล์คิดถึงลูก อยากกอด อยากหอมตอนลูกตื่น อยากได้ยินเสียง อยากให้ลูกลุกขึ้นมาอ้อน ลุกขึ้นมาบอกรัก ลุกมาถามนั่นนี่” พร่ำบอกขณะที่พ่อของลูกโอบเอวฉันไว้ คือเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ไหม ต่อให้หมอบอกว่าลูกของฉันปลอดภัยดี ทว่าไม่อยากจะเชื่อเพราะถ้าปลอดภัยจริงลูกสาวของฉันต้องฟื้นขึ้นมาสิ“อย่าร้องสิเบลล์ พี่จะร้องตามแล้วนะ” เขาทำให้ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยใบหน้าอ้อน ๆ“วันนี้ที่บ้านของพี่นัดกันไปทำบุญไม่ใช่เหรอคะ” ฉุกคิดขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามเพราะพี่กองปราบต้องไปทำบุญกับครอบครัว คุณหญิงมณีโทร

“เบลล์จะไม่ถามพี่หน่อยเหรอ” เพราะทนกับความเงียบไม่ไหวจึงต้องเป็นคนเอ่ยปากถาม ก็เมียของผมเล่นเงียบไม่พูดไม่จา เธอนั่งกินข้าวเงียบ ๆ ไม่มองไม่ถามผมสักคำ ทำเอาคนที่มีความผิดติดตัวอย่างผมถึงกับร้อนรนทนไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายพูดฝ่ายถาม“ถามเรื่องอะไรคะ” เบลล์ยังคงก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อ ๆ ของผมสักนิดโอเคครับ ผมก็รู้ว่าผมผิดที่ตะคอกใส่เธอในวันนั้น ซึ่งมาทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่แปลกที่เธอจะเอ่ยปากถามเพื่อสร้างความเชื่อใจในตัวผม เพราะแซนมันส่งรูปของผมกับมันช่วงเวลาหลังจากที่มันปัดโทรศัพท์มือถือของผมทิ้งมาให้เบลล์ดู ถ้าผมรู้ ผมคงเลือกที่จะอธิบายมากกว่าพูดจาตะคอกถากถางแบบนั้น เพราะสิ่งที่ผมทำลงไปทำให้เบลล์คิดมาก ทำให้เบลล์เสียใจ“ก็ทุกเรื่องที่เบลล์กำลังรู้สึกไม่ดี”“ถามได้ด้วยเหรอคะ” ใบหน้านิ่งเฉยเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม เออ เบลล์แม่งกำลังย้อน ผมก็เข้าใจแหละ“เบลล์” ผมเรียกและมองด้วยสายตาที่รู้สึกผิด“ไม่เอาหรอกค่ะ ไม่อยากเสียความรู้สึกอีก” พูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ หยิบจานข้าวของตัวเองไปเก็บ ปล่อยให้ผมนั่งกินข้าวคนเดียว แทบจะกินไม่ลงเพราะจุกคำพูดของเมีย ผมรู้เรื่

ฉันกดวางสายพี่กองปราบแล้วปิดเครื่องทันที ฉันผิดมากใช่ไหมที่ถามไปแบบนั้นเพราะอยากจะรู้ความจริง ฉันแค่ไม่อยากเป็นคนโง่มันผิดมากหรือไง แค่ต้องการฟังจากปากของพี่กองปราบ อยากได้ยินจากเขา แค่เพียงเขาตอบกลับมาว่า ‘ไม่ใช่ พี่กับผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงเพื่อนกัน’ ฉันก็พร้อมจะเชื่อเขา แต่ก็ไม่เป็นแบบนั้น พี่กองปราบไม่ตอบแล้วเลือกที่จะโวยวายใส่ด้วยเมื่อเขาแสดงอาการแบบนี้ ฉันจึงจำใจต้องเชื่อรูปที่ส่งมาให้ฉันใช่ไหม ทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่าเข้าใจผิดรูปที่ส่งมาให้เป็นรูปที่พ่อของลูกยืนให้ผู้หญิงที่เขาบอกกับฉันว่าเป็นแค่เพื่อนหอมแก้มกอดคอ แบบนี้แค่เพื่อนจริงเหรอ ผิดมากหรือไงที่ฉันจะถามเอาความจริง ทำไมต้องตะคอกกันด้วยเบลล์ต้องเชื่อใช่ไหมว่าเขาเป็นแค่เพื่อนของพี่ แต่ว่า เพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ นี่มันเกิดเพื่อนแล้ว นั่งร้องไห้ในมุมมืดที่โซฟา ไม่อยากจะให้ลูกสาวที่หลับใหลรับรู้ว่าพ่อกับแม่มีปัญหากัน ถึงแม้เธอจะหลับแต่ฉันเชื่อว่าเธอต้องรับรู้เช้าวันต่อมา...“อาการโดยรวมของน้องคงที่นะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เราทำได้แค่รอน้องตื่น”“ค่ะ” ฉันตอบหมอเพียงแค่นั้น เพราะหมอพูดประโยคนี้จนฉันชินชา แต่ก็ยังดีท

“มึงทำอะไรของมึง” ถามด้วยความไม่พอใจเมื่อโทรศัพท์ในมือของผมตกลงไปในอ่างน้ำพุโดยฝีมือของเพื่อนที่มันเคยบอกว่ารักผมมากเกินกว่าเพื่อนและตอนนี้มันยังเป็นหลานสาวของบริษัทที่ต้องเซ็นสัญญาร่วมกัน ทว่าสัญญายังไม่ได้เซ็น“นั่นเหรอเมียมึง”“เออ มึงจะทำไม แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาปัดโทรศัพท์กูทิ้ง” ผมคว้าแขนของแซนแล้วบีบเน้นแรง ๆ ระบายความโมโห ใจอยากจะทำมากกว่านี้ แต่เพราะมันเป็นหลานคุณนิพล ผมถึงต้องใจเย็น“สิทธิ์ที่กูเป็นหลานสาวของคนที่จะทำให้บริษัทมึงก้าวหน้ากว่าตอนนี้ไงปราบ มึงลืมแล้วเหรอ” ผู้หญิงตรงหน้าแสยะยิ้มที่เหนือกว่าผมเคยคิดว่าแซนเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ผมไม่คิดแบบนั้นแล้วเพราะแซนมันดึงเวลาไม่ยอมให้ลุงของมันเซ็นสัญญา ทั้งที่คุณนิพลลุงแท้ ๆ ของมันจะเซ็นตั้งแต่เมื่อวันก่อน แต่ด้วยความที่แซนมันเป็นหลานสาวคนเดียวและคุณนิพลไม่มีลูก การตามใจจึงเกิดขึ้น แซนมันก็โตเป็นผู้ใหญ่แต่ทำไมมันกลับแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ ผมโคตรจะโมโหแต่ก็ต้องเก็บกดไว้ให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี“มึงต้องการอะไร” ผมว่าผมเริ่มจะเกลียดมันมากขึ้นเรื่อย ๆแซนยิ้มก่อนจะยกแขนขึ้นมาคล้องที่คอผม “กูก็ต้องการมึงไงป

“มากันแล้ว มา ๆ ลูกเข้าบ้านเร็ว” แม่ของผมกวักมือเรียกผมและภามเพื่อเข้าบ้านหลังจากที่เมื่อคืนผมโดนจัดชุดใหญ่ เพราะไม่ไว้ใจเก็บเรื่องไร้สาระของภามไปฝันเป็นตุเป็นตะ พอตื่นมาก็งี่เง่าเง้างอนนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกลับมาบ้านแล้วโดนกระหน่ำแทงเช้ามาภามมันเลยลากผมมาทานข้าวเช้าที่บ้านของผม เนื่องจากเมื่อคืนมันบังคับให้ผมโทรนัดครอบครัวซึ่งตลอดการเดินทางมาที่บ้านแม่ของผมนั้น ผมเกร็งมากครับ เกร็งกลัวไปหมด กลัวครอบครัวจะรับเรื่องของผมกับภามไม่ได้กลัวพวกท่านจะกีดกัน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นผมคงทนไม่ได้แน่นอน“พ่อแม่สวัสดีครับ” ภามยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ของผม ซึ่งพ่อนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหาร ส่วนแม่ท่านเพิ่งจะเดินไปนั่งที่ข้างกายพ่อ“นั่ง ๆ ภาม แล้วนี่นึกอะไรถึงพากันมาแต่เช้า” พ่อยิ้มรับและชวนให้นั่ง ต้องขยายความก่อนนะครับว่าภามมาที่บ้านของผมบ่อย มาในฐานะเพื่อนในความเข้าใจของครอบครัวผม“มีเรื่องจะพูดคุยกับพ่อแม่ครับ” ภามเป็นคนตอบ ส่วนผมยังยืนเกร็งเพราะกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดในเวลาอีกไม่นานที่จะถึง“ดูท่าจะซีเรียส งั้นกินข้าวกันก่อนค่อยคุยกันนะ นั่งทานลงทานข้าวสิเค” แม่ของผมบอกแล้วยิ้ม ผมจึงนั่ง

“เค เค เคด่วย ไอ้เค!!!” เสียงแว่วมาของไอ้ภามมันเอ่ยเรียกผมพร้อมกับแรงเขย่าแรง ๆ“ไอ้ภาม!!!” ผมเงยหน้ามองมันด้วยความตกใจ“เป็นบ้าอะไรของมึง เห็นกูทำไมต้องตกใจ มึงมีความผิดอะไร พูดมา” ไอ้ภามมันเดินมาที่โซฟาที่ผมนอนอยู่และนั่งลงข้างผมก่อนจะยื่นมือมาดึงจับที่ตัวผม“อย่ามาจับกู ไอ้เหี้ย มึงมันเลว ใจร้าย ทำร้ายจิตใจกู ที่ทำทุกอย่างก็แค่สงสารกู มึงไม่เคยรักกูเลย” ผมขยับตัวหนีออกจากมันปัก!ไอ้ภามมันตบที่หัวของผม“ไอ้เค รอบนี้อะไรพูดมา กูงอนเรื่องที่บ้านของมึง มึงถึงขั้นเก็บเอาไปฝันคิดว่ากูนอกใจใช่ไหม มึงถึงได้นอนร้องไห้อยู่แบบนี้”เวรแล้วครับ“อย่าบอกนะว่าทั้งหมดเพราะกูฝันเป็นตุเป็นตะ” ผมมองไอ้ภามแล้วทำหน้าอึ้งรอครับ เพราะรู้สึกเหมือนจะรู้คำตอบแล้ว“เออดิ กูเนี่ยนะจะนอกใจมึง ไอ้เหี้ย เรื่องนี้นี่คิดไม่เลิกสักทีเนอะ แล้วนี่ยังไง”“ยังไงอะไรภาม” เมื่อรู้ตัวว่าทุกอย่างคือความฝันที่ผมสรรค์สร้างมันขึ้นมา ผมก็รีบขยับตัวนอนหนุนที่ตักของคนที่ผมเรียกว่าแฟน รีบเตรียมแผนอ้อนมันเลยครับ“มึงให้ลูกค้าในร้านกอดทำไม”แต่เดี๋ยวนะ!!!เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้ผมจะนอนท่านี้ไม่ได้เหมือนจะไม่ทัน ผมรู้ตัวช

สามวันผ่านไป...สามวันผ่านไปแล้ว ชีวิตของผมก็ยังจมอยู่กับความเมา ผมเช่าห้องพักรายวันแล้วซื้อเหล้าเข้ามากินแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น นอกจากเรื่องราวที่ผ่านมาของผมกับไอ้ภาม ผมคิดซ้ำ ๆ วกไปวนมา คิดแล้วคิดอีกและเมาหลับไปผมโคตรเสียศูนย์ที่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้แต่วันนี้มันถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับใช้ชีวิตของผมแล้วครับเรื่องร้านที่ทำร่วมกันมา ถ้าหากว่ามันจะเอาคนรักของมันมาทำ ผมก็พร้อมจะเดินออกมาพร้อมเงินทุนและกำไรที่ผมสมควรได้เรื่องนี้คงต้องคุยกันอีกทีให้เข้าใจแต่ที่แน่ ๆ คือผมจะไม่กลับไปอยู่ในจุดที่มันสงสารผมแน่นอนครับสองชั่วโมงต่อมา...ณ ร้านอาหาร“สวัสดีค่ะคุณเค” พนักงานในร้านยกมือไหว้ผมเหมือนที่เคยทำตลอด แต่วันนี้มันแปลกไปตรงที่ผมไม่ยิ้มครับ คนที่ตกอยู่ในอารมณ์แบบผมคงไม่มีอารมณ์มาปั้นหน้ายิ้มหรอกใช่ไหมครับ ผมไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้นผมเดินผ่านพนักงานมาที่ห้องทำงานด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึม ซึ่งผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยตั้งแต่เปิดร้านมา จึงไม่แปลกที่จะเป็นจุดสนใจ เพราะผมก็หายไปสามวันเต็ม ๆผมเดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วนั่งดูยอดบัญชีการซื้อของเข้า และเมนูอาหารที่ขายออกไป ผมตรวจผมเช็กแบบที่ผมเคยทำ เพื่อ

ตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มนิด ๆ ครับ ผมกลับมาบ้านของภาม บ้านที่ภามมันซื้อไว้ก่อนที่เราจะรู้จักกัน เราอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยกัน และนาน ๆ ครั้งเพื่อนจะมาปาร์ตี้ โดยที่มีแจงเป็นสายเมาที่ชอบเต้นจนสุดเหวี่ยง และสุดท้ายก็น็อกกลางอากาศ ตั้งแต่ที่แจงมีลูกคนที่สอง การเที่ยวเตร่เมาแล้วเลื้อยของแจงก็น้อยลง หรือเพราะมีความเป็นแม่ที่มากขึ้นก็ไม่รู้นะครับ แจงถึงได้ดูกลายเป็นคนดีแต่กว่าจะดีได้ กว่าจะลงตัวกับคนที่เป็นผัวอย่างยิมก็ยากเอาเรื่องนะครับ ไหนจะเรื่องของจัสมินที่แจงปกปิดแม้กระทั่งเพื่อนว่าใครคือพ่อ ไหนจะผู้ชายที่ตามจีบ และยังเมียเก่าของยิมที่ยิมเคยรักมาก แต่ละปัญหาของทั้งคู่มันทำให้ผมเหนื่อยและท้อแทนเลยครับ“เฮ้อ” ผมถอดถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อขวดเหล้ามันกระจัดกระจายระเนระนาดไปหมด แล้วก็ต้องเป็นผมที่ต้องเก็บเป็นประจำตอนนี้คนเมาคงอยู่ในห้องนอนแต่เดี๋ยวนะ!!!ทำไมมีแก้วสองใบ ใครมาดื่มกับมันวะสองเท้าของผมรีบเดินมาที่ห้องนอน ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจแต่ผมแค่อยากพิสูจน์ และไม่อยากให้เป็นแบบที่ผมคิดแต่แม่ง...ไม่ใช่ไง มันไม่ใช่เมื่อเสียงที่ดังแว่วมาจากห้องนอน ตามทางเดินที่ผมกำลังก้าวไป ยิ่งผมเฉียดใกล้

สวัสดีครับ เรียกผมว่า ‘เค’ อย่างที่แจงเรียกก็แล้วกันนะครับผมมีแฟนครับ ชื่อ ‘ภาม’ เป็นเจ้าของร้านอาหารที่เราสองคนร่วมกันสร้างขึ้นมาเพื่อเลี้ยงชีพของเราทั้งสอง กิจการร้านอาหารของเราดำเนินไปได้ด้วยดีครับคงจะเพราะเจ้าของร้านทั้งสองคนหล่อกันทั้งคู่ จะว่าผมหลงตัวเองไม่ได้นะครับ เพราะส่วนใหญ่ลูกค้าที่มาทานอาหารร้านผมนั้นเป็นสาว ๆ กันซะมากกว่าคงไม่ต้องบอกพวกคุณที่ตามแจงมาก็คงจะรู้ว่าผมกับภามเป็นคู่รักร่วมเพศ เป็นคู่เกย์กันขอสารภาพตามตรงนะครับว่าตอนแรกผมก็ไม่คิดที่จะชอบผู้ชายด้วยซ้ำ เพราะที่ผ่านมาผมชอบผู้หญิงมาตลอด แต่แล้วจู่ ๆ ชีวิตที่เจอแต่ความผิดหวังก็ทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป อาจจะเพราะจุดเริ่มต้นมันมาจากการประชดชีวิตที่คบใครก็มีแต่โดนทิ้ง โดนหักหลังมาตลอดผมก็เลยลองมองหาผู้ชายดู เผื่อว่าจะได้ไม่ต้องเจอกับความเสียใจ เหมือนตอนที่คบกับผู้หญิงจุดเปลี่ยน จุดแปลกใหม่ในชีวิตของผมเกิดขึ้นเมื่อผมต้องมากลายเป็นฝ่ายรับจากผู้ชายที่เพิ่งจะรู้จักกัน ตอนนั้นขอเรียกเป็นวันไนท์สแตนด์แล้วกันนะครับที่เรียกวันไนท์สแตนด์ก็เพราะอยากจะทดลองก่อนที่จะเริ่มมีคนรักที่เรียกว่าเพศเดียวกันและผู้ชายคนแรกที่ไ

“พวกแกจะบ้ากันหรือไง ทำอะไรกันอยู่ กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!!!” แม่พูดเสียงสั่นดวงตากำลังเอ่อคลอด้วยน้ำตา ท่านกำลังมองฉันและพี่ชาย“แค่เรารักกัน ทำไมแม่ไม่เข้าใจ”“รักกันฉันเข้าใจ แต่พวกแกจะรักกันแบบนี้ไม่ได้ พี่น้องจะรักกันแบบนี้ไม่ได้”“แม่…”“หยุดเรื่องน่ารังเกียจนี้ซะยัยแพท แกเป็นถึงครู แกไม่ควรให้เรื่องนี้เกิดขึ้น” แม่หยิบยาดมขึ้นมาสูดดม“เรารักกันครับแม่ ผมรู้ว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ แต่เรื่องของหัวใจมันบังคับกันได้เหรอครับ แม่ครับ…”“เงียบปากไปเลยพีค นี่พวกแกเป็นบ้ากันหรือไง กำลังทำอะไรอยู่ ทำอะไรทำไมไม่คิดถึงใจฉันบ้าง” แม่ของฉันเริ่มหลั่งน้ำตาฉันกับพี่ชายกำลังทำให้แม่บังเกิดเกล้าเสียใจ เพราะเราทั้งสองตัดสินใจกลับมาบ้านและบอกเรื่องราวที่เราสองคนได้แอบทำร่วมกันมาเป็นเวลาเกือบ 20 ปี เมื่อแม่ได้ยินเรื่องที่พี่ชายเป็นคนเอ่ยปากเริ่มเล่า ท่านก็เริ่มหน้าซีด และหลั่งน้ำตาน้ำตาของแม่ทำให้ฉันรู้สึกผิดมาก แต่เมื่อพูดออกไปแล้วคงจะแก้ไขอะไรไม่ได้อีก และคงต้องยอมรับความจริงซึ่งมันดูเหมือนเราทั้งคู่บีบบังคับให้แม่ยอมรับเรื่องของเราเรื่องระยำที่เราแอบทำ“แม่คะ แพทขอโทษ แต่