อาการปวดหัวตั้งแต่เมื่อคืนไม่ได้ลดลงเลย ยาพาราหลายเม็ดที่อัดเข้าไปร่างกายไม่เป็นผล กายแกร่งร้อนระอุเป็นไฟ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ ที่สะสมมาทั้งคืน ทำให้คนที่ไม่ได้ป่วยมานาน รู้สึกทรมานเหลือเกิน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาตามปกติที่นัดเอาไว้ มือควานไปตามเสียวที่อยู่ห่างออกไป แล้วดูเบอร์ที่โทรเข้ามา ด้วยความหงุดหงิด
“คุณอิทธิพัทธ์คะ ตื่นหรือยัง “ น้ำเสียงสดใสที่โทรเข้ามา ทำให้คนป่วย รู้สึกไม่ค่อยดีไปอีก อาการปวดทำให้หงุดหงิดเหลือเกิน
“ไม่ไป ลาป่วย “ คนป่วยบอกเสียงเรียบแล้วตัดสาย แต่คนที่โทรมา ยังไม่ยอมตัดใจ ยังโทรมาตื้ออย่างต่อเนื่อง
“คุณอิทธิพัทธ์ ป่วยการเมืองหรือเปล่าคะ มาช้าหน่อยก็ได้ แต่ต้องมานะคะ “ คนที่คิดว่าเค้าเกเรไม่มาเรียน ยอมให้เค้าเลทได้นิดหน่อยแต่ต้องมา เรียนและทำงานส่ง
“คุณทีเอ ผมป่วยจะตายอยู่แล้ว ไม่ได้ป่วยการเมือง แล้วคนอย่างผม ถ้าจะขาดก็ไม่ต้องโกหก รู้ไว้ด้วย
คนป่วยโมโหหัวร้อนอีกครั้งแล้วตัดสายไปทันที
ทีเอสาวเดินหน้าเจื่อนไปที่ห้องเรียน เธอไม่รู้หรอกว่าเค้าป่วยจริงป่วยเล่น ไม่รู้หรอกว่า เค้าเป็นยังไง แต่เธอจะลองเชื่อใจเค้าสักครั้ง
อาจารย์สุนทรมองลอดแว่น แล้วนิ่งเงียบไป คนอ
