อาการของมาเฟียหนุ่มดีขึ้นตามลำดับ ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้เร็ว แต่ก็ต้องใช้เวลาในการรักษานานพอสมควรถึงจะหายเป็นปกติ
"พาย" เสียงทุ้มออดอ้อน
"พี่แทนจะเอาอะไรคะ" เพียงได้ยินเสียงเรียก พรพระพายละมือจากสิ่งที่ทำ มาหามาเฟียหนุ่มแทบจะในทันที
"จะเอาพาย"
"พี่แทน! พูดบ้าไรเนี่ย หมอสั่งห้ามนะคะ จนกว่าหัวใจของพี่แทนจะกลับมาเป็นปกติ" พรพระพายโวยวายคนป่วย เจ็บหนักขนาดนี้ยังมิวายคิดเรื่องแบบนี้ เขานี่มันหื่นจริงๆ
"พี่แค่จะให้พายขึ้นมานอนข้างๆ พี่ พายนั่นละคิดอะไรอยู่" มาเฟียหนุ่มเอ่ยก่อนที่จะใช้มือตบที่ว่างข้างเตียงเบาๆ พลางยิ้มขำกับท่าทางของหญิงสาว
"ไม่ได้ค่ะ" พรพระพายก้มหน้าตอบ ตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงซ่านเพราะคำพูดของตนเองเมื่อครู่
"ขอนอนกอดเฉยๆ ...นะพาย แค่กอดเฉยๆ"
"กอดเฉยๆ นะคะ"
"กอดเฉยๆ"
พรพระพายยอมใจอ่อนขึ้นมานอนบนเตียงกับแทนไท ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของมาเฟียหนุ่ม ไล่ลงมาที่ปลายจมูก แก้มสองข้างอย่างรักใคร่ ปิดท้ายด้วยริมฝีปากหนาที่เธอบรรจงจูบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆ ละริมฝีปาก สบตาหวานซึ้ง เธอทำแบบนี้ทุกคืน ต่างกันก็แค่คืนนี้เธอขึ้นมานอนอยู่บนเตียงข้างเขา
"ฝันดีครับ"
"ฝันดีค่ะ" แขนเรียวเล็กวาง
