หลังรับประทานอาหารค่ำร่วมกับบิดามารดาและอยู่สนทนากันต่ออีกไม่นาน ธมกรจึงเอ่ยขอตัวกลับ พราวรุ้งจึงลุกขึ้นเดินไปหอมแก้มลูกชายของเธอแล้วอุ้มเข้าไปส่งในห้องนอนของบิดามารดาจากนั้นจึงเดินตามธมกรลงไปขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับบ้านพักของเขาที่อยู่ท้ายซอย
“ความจริงรุ้งจะอยู่กับลูกที่นี่ก็ได้นะ” นายทหารหนุ่มมองคนข้างกายอย่างเห็นใจ
“แม่คงกลัวว่าชาวบ้านจะนินทาหนักกว่าเดิม ถ้ารู้กันว่ารุ้งกับอาธามแยกกันอยู่ แค่ตอนรู้ว่ารุ้งคลอดตาหนูคนก็จับผิดนับเดือนที่เราแต่งงานกันแล้วเอาไปลือกันว่าตาหนูไม่ใช่ลูกอาธาม รุ้งท้องหาพ่อให้แกไม่ได้เลยจับอาธาม ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริงเสียด้วยสิคะ” เธอตอบเสียงเศร้า
“ไม่เอาน่า ใครจะพูดยังไงก็ช่างเขาเถอะ รุ้งไม่ต้องคิดมาก แต่ถ้ามาพูดให้อาได้ยิน อาจะจัดการเอง ว่าแต่ไปทำงานเป็นยังไงบ้าง ยังไม่ได้เล่าให้อาฟังเลย” เขาถามอย่างชวนสนทนามากกว่าจะอยากซักไซ้พลางเคลื่อนรถออกจากบ้านนายทหารรุ่นพี่
คำถามของเขาทำให้เธอฝืนยิ้มแล้วตอบ “ก็ดีค่ะ รุ้งได้งานเลขา ช่วงนี้รุ้งยังอยู่ในช่วงฝึกงานค่ะอาส่วนใหญ่ก็เป็นงานเอกสารทั่ว ๆ ไป ไม่มีงานอะไรให้เหนื่อยเลยค่ะ”
เขาหันไปยิ้มให้คนข้าง ๆ เล็กน้อยก่อนหันกล
