รักสวมรอย

แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านรอยต่อระหว่างผ้าเนื้อหนาสองผืนที่ทิ้งชายลงบดบังไอร้อนด้านนอก ส่องกระทบเปลือกตาหญิงสาวที่นอนระทวยนิ่งกลางเตียงใหญ่ในห้องนอนสีควันบุหรี่หม่น เธอพลิกกายหลบแสงระคายตาอย่างอิดออด เพราะฤทธิ์มาการิต้ารสเปรี้ยวที่เผลอดื่มตามคำคะยั้นคะยอของเพื่อนในค่ำคืนที่ผ่านมากำลังสำแดงฤทธิ์เดชให้คนคออ่อนพ่ายแพ้อย่างราบคาบ พราวรุ้งพยายามจะลืมตาแต่เปลือกตาเธอหนักอึ้งเหมือนถ่วงด้วยหินแต่เธอก็พยายามแม้จะยากลำบาก หญิงสาวสูดลมหายใจลึกและผ่อนออกอย่างช้า ๆ พลางส่งเสียงครางแผ่วพร่า รับรู้ถึงความรวดร้าวแปลก ๆ บริเวณท้องน้อยไปจนถึงกึ่งกลางเรือนกายเมื่อขยับตัว อาการร้าวระบบค่อย ๆ แทรกซ่านไปทั่วสรรพางค์จนคนที่เพิ่งลืมตาขึ้นเผลอหรี่ตาลง กัดริมฝีปากก่อนจะลองขยับตัวใหม่ด้วยความยากเย็นร่างเปลือยเปล่านุ่มรื่นที่ขยับตัวเบียดเข้ามาเสียดสีเรือนกายกำยำปลุกเพลิงเพชรให้ตื่นขึ้นอย่างเกียจคร้าน เขากะพริบตาแผ่วเบา ขับไล่อาการพร่ามัวก่อนจะตื่นเต็มตาและต้องขมวดคิ้ว เมื่อเหลือบมองใบหน้าเหยเกของหญิงสาวที่นอนหนุนต้นแขนตนอย่างงุนงงอยู่ชั่วขณะ กว่าคิ้วจะคลายปมหลังลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้ในเวลาต่อมาดวงตากลมว

“บอกผมสิสาวน้อย ว่าผมทำให้คุณรู้สึกดีหรือเปล่า”เขาจับร่างอ่อนระทวยพลิกหงายขึ้นบนเรือนกายหลังเธอสิ้นแรงต่อต้าน ฝ่ามือกว้างช้อนบั้นท้ายนุ่มควบคุม และบงการเธอไปในจังหวะที่เขาต้องการ“มะ...ไม่” พราวรุ้งพยายามร้องปฏิเสธเสียงสั่นพร่า ลมหายใจหอบแผ่ว ฝ่ามืออ่อนแรงวางแปะอยู่บนบ่ากำยำ เรือนร่างเอนแนบสนิทกับร่างแกร่ง ดวงตาฉ่ำปรือประสานสายตาโชนไฟพิศวาสแรงกล้านั้นอย่างหวั่นไหว“หืม...ไม่อะไร ไม่ดีอย่างนั้นเหรอ” มุมปากหยักบิดเป็นรอยยิ้มหยอกยั่ว ขณะที่ฝ่ามือกว้างยึดบั้นท้ายกลมกลึงเริ่มขยับและบงการเธอให้ทำตามอย่างไม่อาจปฏิเสธ “ถ้าอย่างนั้นก็บอกผมสิ ทำให้ผมดูสิว่าคุณชอบและต้องการให้ผมทำยังไง”“อ๊า...ฉัน ได้โปรด...” เธอสะดุ้งและสั่นซ่านขึ้นอย่างสยิวในทุกจังหวะที่เขาบงการ ร่างกายอ่อนกำลัง ไม่ประสีประสาทำให้เธอไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกวาบหวามที่แทรกซ่านไปทั่วร่างตนเองได้อย่างที่คิด“ผมโปรดคุณแน่ที่รัก แต่คุณต้องบอกผมก่อน ว่าคุณชอบที่ผมทำให้ไหม” เขากระซิบแผ่วพร่าขณะหยอกล้อเธอด้วยปลายลิ้นที่ตวัดไล้ใบหูเธอเล่นอย่างยั่วเย้า “ว่ายังไง...”พราวรุ้งหายใจหอบกระเส่า ขยับตัวอย่างเคอะเขินประสาคนอ่อนประสบการณ์

“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีฮะ ฉันจะปล่อยให้แกท้องไม่มีพ่อแบบนี้ได้ยังไง”ผู้เป็นแม่เอ่ยพึมพำอย่างเป็นทุกข์ แลถอนหายใจยาว ระบายความหนักอึ้งในอก ควบคุมอารมณ์อยู่นาน กว่าที่จะทำใจวางฝ่ามือลงบนศีรษะบุตรสาวหลังระงับโทสะสำเร็จ ความรักตามประสาแม่ที่มีต่อลูกทำให้ราตรีอภัยให้กับความผิดพลาดของลูกได้ไม่ยากนัก แต่เพื่อความแน่ใจ ราตรีจึงออกไปซื้ออุปกรณ์ตรวจการตั้งครรภ์มาให้บุตรสาวทดสอบ ซึ่งผลที่แน่ชัดยิ่งทำให้พราวรุ้งปวดร้าว รู้สึกผิดบาปต่อบิดามารดาจนเกิดความเครียดขึ้นอย่างรุนแรงบิดาของพราวรุ้งเป็นนายทหารยศนาวาอากาศเอก หากข่าวของเธอรั่วไหลออกไป ผู้เป็นพ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด เสียงซุบซิบของคนหลังบ้านเหล่าลูกน้อง ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาจะสร้างความขุ่นหมองให้บิดาของเธอมากแค่ไหน...ยิ่งคิดถึงหัวอกบิดา พราวรุ้งยิ่งเครียดจนตัดสินใจที่จะยุติปัญหาทั้งหมดอย่างคนสิ้นคิดแสงจันทร์คืนข้างขึ้นสว่างจ้าจนนายทหารหนุ่มที่เดินผ่านมา มองเห็นหญิงสาวที่กำลังเดินเหม่อจากริมตลิ่งลงไปในคลองน้ำ ลึกลงไป เรื่อย ๆ ทุกขณะอย่างแจ่มชัด หัวใจผู้กองหนุ่มหล่นวูบ รีบร้องตะโกนเรียกชื่อเธอออกไปสุดเสียงพร้อมกับออกวิ่งตามลงไปคว้าตัวเธอเอาไว

ดวงตากลมวาวภายใต้แพขนตางอนงาม และเปลือกตาแต่งสีสัน โฉบเฉี่ยวอย่างมีสไตล์ตามแบบฉบับสาวยุคใหม่ที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง ประกอบกับรูปหน้าเรียวรีล้อมกรอบด้วยเส้นไหมสีน้ำตาลแดงที่ถูกรวบสูง ทิ้งชายเป็นแส้หางม้า แสงฉานทอดสายตามองทรวดทรงอรชรงดงามได้รูปภายใต้เสื้อยืดพอดีตัวสอดชายในกางเกงยีนรัดรูปอวดรูปร่างงดงามชวนมองของเธอด้วยแววตาลุ่มหลง ก่อนเหลือบตาสูงขึ้นจับจ้องริมฝีปากอิ่มแต้มสีแดงสดที่เม้มสนิทของเธออย่างเว้าวอน“ฉันไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ และคุณก็ไม่มีอะไรตรงกับผู้ชายในอุดมคติของฉันสักอย่างเดียว ที่สำคัญที่สุดฉันเพิ่งเรียนจบ ยังไม่ทันได้เริ่มใช้ชีวิตวัยทำงานทำไมฉันต้องรีบหาห่วงมาผูกคอด้วยไม่ทราบ”เพียงดาวเอ่ยอย่างไม่เกรงใจสายตาของคนตรงหน้าเพราะเรื่องความเจ้าชู้ของแสงฉานเป็นที่โจษจันของคนในกลุ่มสังคมเดียวกัน โดยเฉพาะข่าวที่เขาเป็นต้นเหตุให้จรรย์อมลนักศึกษาสาวรุ่นน้องที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอฆ่าตัวตาย เป็นเรื่องที่เพื่อน ๆ ในกลุ่มของเธอต่างวิพากษ์วิจารณ์กันให้เซ็งแซ่และก่อให้เกิดอคติฝังแน่นในใจเธอชนิดที่สายตาเว้าวอนกับประโยคออดอ้อนของเขาไม่สามารถทำลายความรู้สึกต่อต้านในใจเธอลงได้เลย“พุทโ

นาวาอากาศเอกอาจหาญผู้เป็นพ่อ และสามีของราตรียืนมองภรรยากับบุตรสาวเดินห่างไปจนลับสายตาแล้วจึงหันกลับมามองสบตากับหนุ่มรุ่นน้องพร้อมเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย“เกิดอะไรขึ้น ทำไมแกกับยายรุ้งถึงได้กลับมาในสภาพนี้”“เราไปคุยกันในห้องกระจกดีกว่าครับ” เขาบุ้ยใบ้ไปที่ห้องขนาดไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็กนักซึ่งถูกกั้นไว้สำหรับต้อนรับแขกผู้พันวัยสี่สิบเศษพยักหน้าแล้วเดินนำไปในทิศทางที่กั้นเป็นห้องไว้ในบริเวณใต้ถุนบ้าน นำเข้าไปแล้วจัดการเปิดไฟจนสว่างไปทั้งห้อง เมื่อนายทหารรุ่นน้องเดินตามเข้ามาและปิดประตูเรียบร้อยเขาจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างใคร่รู้ “ทีนี้บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น นายกับยายรุ้งถึงกลับมาในสภาพเปียกปอนอย่างนี้”“ผมบังเอิญผ่านไปเห็นรุ้งยืนอยู่ริมแม่น้ำ ใกล้กองบินเรานี่แหละครับ ท่าทางรุ้งดูเลื่อนลอยแปลก ๆ แล้วอยู่ ๆ เธอก็เดินลงไป ทำเหมือนจะปล่อยให้ตัวเองจมหายไปในน้ำอย่างนั้นล่ะครับ”“เป็นไปไม่ได้...อยู่ดี ๆ ยายรุ้งจะเดินลงไปในแม่ทำไม” ผู้เป็นพ่อถามเสียงตระหนกและไม่เข้าใจนักเขามองตานายทหารรุ่นพี่ด้วยสายตาเคร่งเครียด “ตอนนั้นผมคิดได้อย่างเดียว รุ้งกำลังพยายามจะฆ่าตัวตาย”“ฆ่าตัวตาย! พูดเป็นเล่น ยายรุ้งจะฆ่า