เสียงจิ้งหรีดเริ่มขับขานเมื่อแดดยามบ่ายเริ่มคล้อย แสงสีทองส่องลอดช่องโรงเรือนเข้ามาในช่วงเย็นอย่างพอดิบพอดี ลุงเหมืองนั่งจัดต้นกล้าที่เพิ่งเพาะใหม่ ข้าง ๆ กันคือแพรที่กำลังถือโทรศัพท์มือถือในมือ พร้อมไม้ตั้งกล้องที่เธอเพิ่งสั่งมาจากแอปพลิเคชันสั่งของออนไลน์ได้ไม่นาน
“ลุงคะ ขอถ่ายคลิปหน่อย เดี๋ยวหนูจะลงคลิปรีล (Reel) ในเพจ”
“คลิปรีล มันคืออะไรอีกล่ะนั่น” ลุงเหมืองหัวเราะพร้อมกับทำหน้างง
แพรยิ้ม “มันก็คือคลิปสั้น ประมาณไม่เกินหนึ่งนาที ทำลงในเพจเฟซบุ๊กค่ะ คนสมัยนี้ชอบดูอะไรที่จบเร็ว ๆ สั้น ๆ ไม่ต้องยาวมาก ลุงก็พูดสั้น ๆ เหมือนที่ลุงคุยกับหนูปกติเลยก็พอ ไม่ต้องเกร็งนะ”
“เอ้า ลองดูก็ได้” ลุงเหมืองพยักหน้า
แพรช่วยบรีพคำพูดให้กับลุงเหมืองก่อนจะเริ่มกดถ่ายวิดีโอ เมื่อกล้องเริ่มถ่าย แพรเดินถอยหลังถ่ายลุงเหมืองที่กำลังยืนอยู่ข้างต้นมะเขือเทศที่พร้อมให้เริ่มเก็บเกี่ยวในอีกไม่กี่วัน
“สวัสดีครับ ลุงเหมืองนะครับ จากฟาร์มเหมืองแดง วันนี้อยากชวนทุกคนมาดูต้นมะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกของเราครับ พรุ่งนี้ก็จะแดงเต็มต้นแล้ว เดี๋ยวจะเริ่มเปิดรับพรีออเดอร์นะครับ ใครสนใจไว้เจอกันครับ”
เมื่อถ่ายเสร็จ แพรก็รีบเปิดดู จากนั้นก็ใส่เสียงดนตรีประกอบเบา ๆ ก่อนกดโพสต์ลงเพจ คลิปนี้เป็นคลิป Reel ที่ 5 ของเพจเรือนแดงหวาน หลังจากโพสต์ไปไม่ถึงชั่วโมงก็เริ่มมีคนมากดไลก์ กดหัวใจ และคอมเมนต์
“ลุงน่ารักมากเลย”
“อยากกินมะเขือเทศพันธุ์นี้จังค่ะ เปิดขายเมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ”
“ติดตามตั้งแต่โรงเรือนยังไม่เสร็จ ดีใจอ่ะที่ลุงมาไกลขนาดนี้แล้ว”
“รอซื้อเลยจ้า”
แพรยิ้มพลางมองลุงเหมืองที่ยังคงสงสัยเล็กน้อยกับสิ่งที่เธอทำ ถึงแม้ลุงเหมืองจะไม่ค่อยเข้าใจกับเทคโนโลยีสมัยใหม่สักเท่าไหร่ แต่เขาก็พร้อมที่จะเปิดใจเรียนรู้ และปรับตัวให้เข้ากับโลกในยุคปัจจุบัน
“คนเขาชอบลุงกันเยอะเลยนะ”
“จริงเหรอ ลุงก็นึกว่าจะมีแต่เด็กในหมู่บ้านมาดู”
“ไม่ใช่เลยค่ะลุง บางคนอยู่เชียงใหม่โน่น บางคนก็อยู่นครศรีธรรมราช บางคนบอกว่าอยากเอาไปทำสลัดที่ร้านคาเฟ่ด้วยนะ”
“โอ้โห มันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย”
วันถัดมา แพรจัดโต๊ะไม้เล็ก ๆ ข้างโรงเรือนเป็นมุมสำหรับถ่ายภาพสินค้า เธอเอาผ้าพื้นสีขาวมาปูรอง วางกล่องลังไซซ์เล็ก ๆ ที่ห่อกระดาษคราฟต์ ผูกด้วยเชือกป่าน พร้อมแปะโลโก้ของฟาร์มที่เธอวาดเอง
“หนูแพร แบบนี้มันไม่มากไปเหรอลูก” ลุงเหมืองถาม ในขณะยืนมองแพรจัดมุมกล้องถ่ายภาพอย่างมืออาชีพ
“ไม่เลยค่ะลุง หนูเชื่อว่าถ้าเราจะส่งของไปถึงมือลูกค้าสักคน มันควรจะมีความตั้งใจแปะอยู่ในกล่องนั้นด้วย เพื่อสร้างความประทับใจให้ลูกค้า”
หลังจากถ่ายเสร็จ แพรก็เขียนโพสต์ใหม่โพสต์ลงในเพจ นี่เป็นโพสต์สำคัญที่สุดตั้งแต่เปิดเพจมา
เปิดรับพรีออเดอร์แล้วจ้า!!!
มะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกจากฟาร์มเหมืองแดง
ปลูกแบบธรรมชาติ ไม่มีสารเคมี
เก็บสดจากต้น ส่งตรงจากฟาร์ม
จัดส่งรอบแรกวันศุกร์นี้ (จำกัดเพียง 20 กล่อง!!)
สนใจสั่งซื้อ Inbox มาได้เลยนะคะ
แพรแนบรูปกล่องที่ห่อเสร็จเรียบร้อย พร้อมคลิป Reel ที่ถ่ายลุงเหมืองอธิบายเกี่ยวกับพันธุ์มะเขือเทศของฟาร์มอย่างสั้น ๆ เพิ่มเข้าไปด้วย
หลังจากโพสต์ไปไม่ถึงสามสิบนาทีก็มีเสียงจากข้อความแรกดังขึ้น
ติ๊ง!!
“สวัสดีค่ะ ขอสั่งมะเขือ 2 กล่องค่ะ อยู่จังหวัดสุราษฎร์ธานี จัดส่งได้ไหมคะ ค่าส่งเท่าไหร่”
แพรเบิกตากว้าง รีบเปิดข้อความนั้นทันที และพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นาน เธอก็ตะโกนเสียงดัง
“ลุง” เธอร้องเสียงตื่นเต้น “มีออเดอร์แรกเข้ามาค่ะ”
“จริงเรอะ”
“จริงค่ะ นี่ไง ลูกค้าโอนเงินมาแล้วด้วย โอนไวมาก”
แพรเปิดสลิปโอนเงินที่ลูกค้าส่งมาให้ลุงเหมืองดู เงินจำนวน 250 บาทเข้าบัญชีธนาคารเรียบร้อย
แม้ว่าจะเป็นเงินจำนวนไม่มาก แต่สำหรับแพรและลุงเหมืองแล้ว เงินยอดแรกจากการขายออนไลน์ในครั้งนี้ มันกลับเหมือนเงินล้านที่อยู่ในใจ
“หนูแพร” ลุงเหมืองพูดเสียงเบา
“ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”
แพรยิ้มกว้างแบบสุด ๆ กว้างกว่าทุกครั้งที่เธอเคยยิ้ม
“ใช่ลุง นี่เป็นออเดอร์แรกจากต่างจังหวัดเลยนะคะ”
ลุงเหมืองเดินออกไปข้างโรงเรือน สายตาทอดมองแปลงมะเขือเทศสีแดงสดที่พร้อมเก็บเกี่ยว
มือที่หยาบกร้านสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น ชายวัยกลางคนยกมือขึ้นพนมไหว้ต้นมะเขือเทศราวกับว่ากำลังขอบคุณผู้มีพระคุณในชีวิต
“ลุง” แพรเอ่ยเรียกเบา ๆ
“ดีใจไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามต่อ
“ดีใจมากกว่าตอนที่ต้นมันออกดอกซะอีก” ลุงเหมืองตอบพลางหัวเราะ
หลังจากนั้นไม่นาน ออเดอร์ที่สองก็เข้ามา ต่อด้วยออเดอร์ที่สาม สี่ และห้าตามมาติด ๆ ถึงแม้จะไม่ได้มากมายหลายร้อยกล่องแต่สำหรับพวกเขาแล้ว มันคือก้าวแรกที่เต็มไปด้วยความหวัง และนั่นก็เป็นวันที่ทำให้ลุงเหมืองรู้ว่าการขายของมันมีหลากหลายช่องทางมากกว่าการเอาไปขายที่ตลาด และยังทำให้ลุงเหมืองได้เรียนรู้การใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีในยุคปัจจุบัน
เย็นวันนั้น ลุงเหมืองนั่งแพ็กของกับแพรอยู่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน บนโต๊ะมีกล่อง 12 กล่อง เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ในแต่ละกล่องมีมะเขือเทศสีแดงสดคัดเกรดลูกสวยไม่ช้ำ และยังมีการ์ดเขียนด้วยลายมือว่า ‘ขอบคุณที่สนับสนุนฟาร์มเหมืองแดง ด้วยรักจากลุงเหมืองและหนูแพร’
ก่อนส่งของ ทั้งสองคนก็ได้ถ่ายภาพคู่กับกล่องทั้งสิบสองกล่องไว้เป็นที่ระลึก แพรโพสต์ภาพลงบนเพจพร้อมกับแคปชั่นว่า
12 กล่องแรกของฟาร์มเหมืองแดง
ออเดอร์แรกจากสุราษฎร์ธานี และอีกหลายจังหวัดที่พวกเราไม่เคยไป พรุ่งนี้ทุกคนที่ปลายทางจะได้ลิ้มรสความหวานของเมือเทศที่ไม่เหมือนใครจากแปลงเล็ก ๆ แห่งนี้แล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
หลังจากโพสต์ไปได้ไม่ถึงชั่วโมง ทั้งยอดกดไลก์ กดแชร์ และคอมเมนต์ก็หลั่งไหลเข้ามามากมาย
“ภูมิใจแทนลุงจัง”
“รอบหน้าจะสั่งอีกนะคะ”
“ช่วยแชร์แล้ว ของดีต้องสนับสนุน”
“เสียดายรอบนี้สั่งไม่ทัน รอเปิดพรีรอบหน้าอยู่นะคะ”
ลุงเหมืองนั่งอ่านทุกคอมเมนต์ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
ชายวันเกือบห้าสิบปีพูดเบา ๆ ว่า
“ตอนแรกก็คิดว่าจะปลูกไว้กิน ไว้ขายที่ตลาดเหมือนผักหลายอย่างที่ปลูกก็แค่นั้น แต่วันนี้มันไปไกลกว่าที่ลุงเคยฝันเอาไว้ซะอีกนะ”
แพรยิ้ม “เราจะไปให้ไกลกว่านี้อีกค่ะลุง ไม่ใช่แค่นี้”
ในค่ำคืนนั้น สายลมเย็นของฤดูหนาวเริ่มพัดเข้ามาแทนที่ฤดูฝน ท้องฟ้าเปิด ดวงดาวเริ่มส่องแสงระยิบระยับ และที่ฟาร์มเหมืองแดงแห่งนี้ บ้านหลังเล็ก ๆ ของลุงเหมืองแห่งนี้ ไฟของความหวังก็กำลังสว่างอย่างมั่นคงเช่นกัน...
