หมอพี...
"พ่อขา"
"ครับลูก"
"ทำไมพ่อกับอาอาร์ตถึงไม่ค่อยถูกกันล่ะคะหนูเห็นเจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันตลอดเลย"
"เรื่องมันยาวลูกอย่าไปรู้เลยเนอะว่าแต่ตอนนี้ลูกสาวพ่อหิวหรือยังครับ"
"หิวแล้วค่า อืมมมไม่รู้พี่พีคไปไหนหนูไม่เจอเลย" น้องพั้นช์มองหาพี่ชายตัวเอง
"น่าจะอยู่ข้างในบ้านมั้งลูกก็เราสองคนพากันเดินออกมานั่งเล่นข้างนอกถ้าหนูจไปหาพี่ก็ไปเถอะ"
"แล้วพ่อล่ะคะไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ"
"เดี๋ยวพ่อตามไปหนูเข้าไปก่อนเลยแต่อย่าลืมที่พ่อบอกนะลูก"
"ไม่ลืมค่า ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าแล้วก็คนหน้าไม่แปลกค่า^^"
"โดยเฉพาะ...."
"ผู้ชายค่า"
"ดีมากครับ" ผมยืนมองลูกสาวเดินเข้าไปในงาน หลายๆคนอาจจะมองว่าผมหวงลูกสาวของผมซึ่งผมก็ยอมรับว่าทั้งหวงทั้งห่วงเพราะแกเป็นเด็กไม่ค่อยพูดถ้าไม่สนิทจริงๆแกเป็นคนเข้ากับคนอื่นยากมากขนาดไปโรงเรียนแกยังไม่ค่อยมีเพื่อนเลยแกบอกว่าเพื่อนที่โรงเรียนชอบนินทาเพื่อนคนอื่นๆแกก็เลยไม่ชอบและชอบที่จะอยู่คนเดียว แกเหมือนผมแทบทุกอย่างเลยโดยเฉพาะนิสัยใจคอซึ่งผมก็หวังว่าแกจะไม่มีอารมณ์รุนแรงเหมือนผมเมื่อก่อนนะแต่ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ลูกสาวผมก็แค่คนเรียบร้อยพูดน้อยไม่เข้าสังคมก็แค่นั้นเอง ส่วนลูกชา
