หลังจากจัดการมื้อเช้าเสร็จ ฉันเก็บจานลงซิงก์ ล้างเรียบร้อย ก่อนที่จะไปอาบน้ำ เตรียมกะละมังใส่น้ำอุ่นและผ้าขนหนู เมื่อออกมาที่ห้องนั่งเล่น ก็เจอคนเจ็บนั่งกอดอกรออยู่บนโซฟาอย่างสงบเสงี่ยม
เมื่อเช็ดตัวและเปลี่ยนผ้าก๊อซให้เขาเสร็จ ฉันก็ปล่อยเขานอนพักบนโซฟา แล้วไปหยิบแล็ปท็อปจากกระเป๋า กลับมานั่งข้าง ๆ เขา ก่อนจะเปิดเอกสารแน่นเอียดขึ้นมาทำงานต่อ แต่ยังไม่ทันจะพิมพ์อะไรได้เกินสามบรรทัด...
“น้องวี…”
“...”
“พี่เบื่อจังเลย”
“พักค่ะ” ฉันตอบโดยไม่หัน
“แต่พี่อยากคุยด้วย”
ฉันถอนหายใจ หันไปมองเขาที่กำลังเอาคางพาดหมอนบนพนักโซฟา มองฉันเหมือนลูกหมาโดนทิ้ง
“พี่ภู… พี่ต้องพัก ฟื้นตัวให้เต็มที่ก่อน”
เขายื่นมือมาจับชายเสื้อฉันเบา ๆ สายตาเว้าวอน
“น้องวีนั่นแหละยาดีที่สุดของพี่…”
โอเค...ฉันแพ้
ฉันวางแล็ปท็อปไว้บนโต๊ะกลางหน้าทีวี ปล่อยให้เขาเอนศีรษะลงบนตัก
“ตอนที่พี่ตื่นมา แล้วรู้ว่าน้องวีหายไป…&rdquo
