เมื่อกลับถึงคอนโด ฉันไม่รอช้า เดินตรงไปหยิบขวดไวน์ที่ภูริเก็บไว้ในตู้ พร้อมรินมันลงแก้วตัวเองเต็มขอบ
จากนั้นก็กระดก… รวดเดียวเกือบหมดแก้ว
แก้มเริ่มร้อน ตาเบลอหน่อย ๆ แต่สติยังครบทุกอย่าง
ฉันวางแก้วลงบนโต๊ะ หันไปมองเขาเต็มตา
“พี่…เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติไหมคะ?” ฉันแค่นยิ้ม ไม่คิดว่าจะต้องพูดประโยคนี้ให้ใครฟังอีกนอกจากชนกันต์
ภูริชะงัก คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย
“คำถามแปลกดีครับ แต่ตอบตามตรง...ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง”
“งั้น…ถือว่าฟังนิทานเรื่องหนึ่งละกันค่ะ” ฉันสูดลมหายใจลึก
“จริง ๆ แล้ววี…” ฉันชี้ตัวเอง “วีคนนี้…ไม่ใช่วราลีหรอกค่ะ”
เขานิ่ง
“วีเป็น…อดีตสายลับที่…ควรจะตายไปแล้ว”
วินาทีนั้น ฉันเห็นประกายบางอย่างในดวงตาเขาไหววูบ
แต่เขาไม่พูดขัด ไม่แม้แต่จะทำท่าตลกหรือแสดงความไม่เชื่อ
ฉันเล่าต่อ...ทุกอย่าง ตั้งแต่ภาพสุดท้ายก่อนกระสุนนัดนั้นฝังเข้าที่กลางอก โดนยมทูต
