“จะออกไปไหนเหรอหนูช้องนาง”
ช้องนางที่หิ้วตะกร้าใบสวยอยู่ในมือชะงักเท้า ก่อนจะหันไปยิ้มหวานและตอบคำถามของแคทเธอรีนที่ผ่านมาเห็นเข้าพอดี
“นางจะออกไปธนาคารน่ะค่ะ”
แคทเธอรีนขยับเข้ามาหยุดใกล้ๆ ดวงตาจ้องมองข้าวของภายในตะกร้าสีหวาน แล้วก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้
“เอามื้อกลางวันไปให้พ่อชาร์ลเหรอ”
“เอ่อ... ใช่ค่ะ” คนตอบแก้มแดงระเรื่อน่ามอง
แคทเธอรีนอมยิ้ม และก็อดที่จะพูดออกมาด้วยความพึงพอใจไม่ได้
“ปกติพ่อชาร์ลไม่นิยมกินอาหารในกล่อง และชอบทานอาหารในภัตตาคารหรูๆ แต่เดี๋ยวนี้ลูกชายฉันเปลี่ยนไปมาก หนูช้องนางเก่งมากเลยรู้ไหม”
หัวใจของช้องนางอดที่จะอิ่มเอมไม่ได้ “ไม่ใช่เพราะนางหรอกค่ะท่านแม่ คุณชาร์ลคงจะอยากลองอะไรแปลกใหม่...”
“แต่ฉันคิดว่าเพราะหนูนั่นแหละ” แคทเธอรีนระบายยิ้มเอ็นดูช้องนาง “ไปเถอะ เดี๋ยวจะไปช้า พ่อชาร์ลจะหาเรื่องบ่นเอาได้”
“งั้นนางไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
ช้องนางเดินจากมา ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มตื้นตันใจ แม้จะไม่ได้เชื่อคำพูดของแคทเธอรีนนัก แต่กระนั้นลึกๆ แล้วก็อดที่จะดีใจไม่ได้
หล่อนนั่งประคองตะกร้าใส่กล่องอาหารคาวหวานที่ตนเองเป็นคนลงมือทำด้วยความทะนุถนอมมาตลอดเส้นทางจนแขนเกร็งไปหมด และเ
