ชาร์ลีเต็มไปด้วยไปความแปลกใจ หลังจากที่ตัวเองกลับมาบ้านแล้วทราบจากมารดาว่า ช้องนางบินด่วนกลับเมืองไทยไปแล้ว โดยให้เหตุผลว่าพ่อป่วยหนัก
เขาหย่อนกายลงนั่งกับโซฟาตรงข้างมารดา สมองกำลังสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ช้องนางกลับเมืองไทยหรือครับ” เขาถามมารดาซ้ำถึงสามครั้งกว่าจะเข้าใจทุกอย่าง
“ใช่ เห็นว่าทางครอบครัวโทรมาหาบอกว่าพ่อป่วยมาก และมันก็เป็นเรื่องความเป็นความตาย แม่ก็ไม่รู้จะรั้งเอาไว้ทำไม”
“แต่เธอไม่ได้บอกผมเลยครับ”
น้ำเสียงของชาร์ลีแผ่วเบาและยังคงเหลือเชื่อกับสิ่งที่กำลังเผชิญตรงหน้า เขาเอนตัวพิงกับพนักโซฟาอย่างอ่อนแรง
“เธอควรจะบอกผมสักหน่อย แค่โทรบอกผมสักนิดก็ยังดี”
“แม่เห็นหนูช้องนางร้องไห้ แล้วก็รีบร้อนมาก แม่ก็เลยไม่ได้ทักท้วงอะไร แต่พ่อชาร์ลไม่ต้องกังวลหรอกนะ เดี๋ยวหนูช้องนางก็กลับมา”
คำพูดของมารดากลับไม่ได้ทำให้สิ่งที่กำลังเต้นระริกอยู่ในสมองเบาบางลงเลย
ความรู้สึกบอกว่าหล่อนจะไม่กลับมาแล้ว...
หัวใจของเขาเกิดรูกลวงขนาดใหญ่ และในรูกลวงนั้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เขากลัวว่าหล่อนจะไม่กลับมา
“งั้นผมขอตัวขึ้นห้องพักก่อนนะครับ”
“ไปเถอะลูก”
ชาร์ลีไม่รู้ว่าตัวเองเดินขึ้นมาถึงห้องนอนตั้
