“ระยำ! นี่เธอกล้าดียังไงมาตัดสายฉันทิ้งเนี่ย ช้องนาง!”
ชาร์ลีตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล ตอนนี้อารมณ์มากมายกำลังอัดแน่นอยู่เต็มอก
โมโห
เดือดดาล
และโหยหา
บ้าฉิบ เขาควรจะปล่อยหล่อนไป อยากไปไหนก็เชิญตามสบาย แค่ผู้หญิงหน้าตาจืดๆ คนเดียวเท่านั้น ทำไมเขาจะต้องไปเสียดายไยดีด้วย
แต่...
เขาขาดหล่อนไม่ได้...
ชาร์ลีทรุดตัวลงนั่งบนเตียงกว้าง ดวงตาแดงก่ำ เมื่อตอนนี้รู้สึกว่าเตียงนอนมันกว้างเกินไปสำหรับการนอนคนเดียว เขาคุ้นเคยกับการนอนกอดช้องนาง และเมื่อไม่มีหล่อน เขาก็นอนไม่หลับ มันทรมานเหลือเกิน
ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผาก และก็ตัดสินใจได้แล้วว่าควรจะทำยังไงดี
แคทเธอรีนที่กำลังเลือกเครื่องประดับในกล่องใบสวยอยู่เงยหน้าขึ้นมองลูกชายด้วยความแปลกใจ
“ทำไมหน้าเครียดจังล่ะพ่อชาร์ล หรือว่าคิดถึงหนูช้องนาง แต่มันก็เพิ่งคืนเดียวเองนะที่หนูช้องนางกลับไปบ้านน่ะ”
ชายหนุ่มทรุดกายลงนั่งข้างมารดา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเครียดเขม็ง
“ผมจะลาพักร้อนสักเจ็ดวันครับ”
“อ้าว จะไปไหนล่ะลูก”
“ผมจะไปเมืองไทยครับ”
แคทเธอรีนยังไม่รู้เรื่องที่ช้องนางขอแยกทางกับลูกชายตัวเองก็ยิ้มพึงพอใจ และพูดแซว
“คิดถึงเมียจน
