บทนำ
ปึก! เสียงหนังสือพิมพ์ทั้งฉบับถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าอย่างแรง หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ที่นั่งทำงานอยู่ถอนหายใจพร้อมเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยและแปลกใจ “นี่ไงที่แกบอกว่าเขาหล่อนักหล่อหนา” วรรณรดาผู้เป็นเพื่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ ครั้นเมื่อมองใบหน้าของณัฐกฤตาที่รู้จักกันมาเกือบสิบปีที่ยังทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้ร้อนหนาวก็ยิ่งโมโหใหญ่ “ก็แล้วไงล่ะ? ฉันชอบเขา” ณัฐกฤตาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจกับข่าวตรงหน้าที่เพื่อนสาวนำมาให้ “แกชอบเขา แต่ฉันไม่ชอบ ฉันบอกแกเลยว่าอย่าไปคบเด็ดขาด!” วรรณรดาเอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียวเพราะเธอรู้ดีว่าน้องนิสัยเป็นอย่างไร แล้วอย่างนี้คนพี่จะเหลือหรือไง! “จะอะไรนักหนากันยัยดา แกรู้ได้ไงว่าคบด้วยไม่ได้ ฉันว่าเขาเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและเพอร์เฟ็กต์ จนฉันอยากอยู่ใกล้ทุกวันเลย” ณัฐกฤตาลุกขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนมองใบหน้าเพื่อนสาว “ก็...ก็อยู่กับผู้ชายที่เป็นเกย์เนี่ยนะ แกพูดออกมาได้ยังไง” วรรณรดาถามพลางมองใบหน้าของผู้เป็นเพื่อนสนิทที่ยิ้มระรื้อออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะส่ายหน้าถอนหายใจออกมา ถ้าไม่เป็นเพราะเจอโดยบังเอิญในวันนั้นอย่างที่เล่าให้ฟังป่านนี้คงไม่เพ้ออย่างนี้หรอก “เขาไม่ใช่!” ณัฐกฤตาสวนขึ้นทันที ดวงตากลมลุกวาวด้วยความขุ่นเคือง “แกก็อ่านข่าวสิ ฉันไม่ได้โกหกแกสักหน่อย บอกแล้วว่าสายตาฉันดูคนไม่เคยพลาด” วรรณรดาส่งหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานให้กับณัฐกฤตา หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ที่เพื่อนสาวยื่นส่งให้ ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อได้อ่านข้อความในหนังสือพิมพ์อีกทั้งยังมีรูปภาพประกอบเป็นหลักฐาน ณัฐกฤตาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับส่ายหน้ารัวอย่างไม่เชื่อสายตา บางทีข่าวที่เธออ่านจะเป็นแค่เรื่องโกหก ภาพที่เธอเห็นอาจะเป็นภาพตัดต่อก็ได้ “ทีนี้เชื่อฉันหรือยัง?” วรรณรดาถาม “ไม่!” ณัฐกฤตาตอบเต็มเสียงด้วยความมั่นใจ ตราบใดที่เธอยังไม่พิสูจน์กับตัวเธอไม่มีทางเชื่อว่าเขาเป็นเกย์อย่างแน่นอน! เรื่องราวทุกอย่างเริ่มขึ้นเมื่องานเปิดกองถ่ายละครเรื่อง ดวงหทัย ณัฐกฤตาหน้าที่เป็นผู้ออกแบบเสื้อผ้าของดาราดังหลายคน ซึ่งงานนี้เธอได้รับการไว้วางใจจากคนที่รู้จักให้ตัดชุดของนักแสดงแต่ละคน หญิงสาวจึงมีโอกาสที่ได้ใกล้ชิดดาราชื่อดังมากมายและนั้นก็คือจุดเริ่มต้นความรักของเธอนั่นเอง ในฤดูฝนเมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่เธอรีบเร่งออกจากห้องประชุมเพื่อเดินกลับไปที่ห้องเก็บของเตรียมกลับบ้านในตอนกลางคืน เกรงว่าจะไม่มีรถเนื่องจากว่ารถของเธอเพิ่งจะเข้าไปซ่อมที่อู่เพราะโดนขับชนท้าย ต้องกลับรถแท็กซี่ทุกวันในช่วงสัปดาห์นี้ ทั้งที่บิดาของเธอจะให้คนขับรถมารับแต่เธอไม่สามารถกำหนดเวลาที่แน่นอนได้บางครั้งเธอก็ทำงานที่ร้าน บางครั้งก็ต้องออกมานอกสถานที่แบบนี้ สามทุ่มกว่าๆ ที่จะเลิกงาน ณัฐกฤตาเก็บเอกสารและแบบชุดที่ทางกองถ่ายที่สั่งตัดเอาไว้ในแฟ้มเป็นอย่างดี ก่อนจะเดินออกจากห้องไป สายตาคู่สวยก้มมองนาฬิกาพร้อมกับรีบก้าวลงไปที่บันไดด้วยความรีบร้อนจนไม่ทันสังเกตเห็นชายหนุ่มที่เดินตรงมากำลังขึ้นบันได ตุบ! เสียงแฟ้มเอกสารและงานกระจายหล่นไปตามพื้น หญิงสาวย่อตัวลงก้มเก็บงานด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความหงุดหงิด ‘ขอโทษครับ’ ชายหนุ่มกล่าว อันที่จริงคนที่ผิดต้องเป็นณัฐกฤตาเต็มๆ อยู่แล้วเพราะเธอรีบร้อนจนไม่ดูว่ามีคนเดินสวนทางขึ้นมา หญิงสาวยังคงก้มหน้าเก็บของโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองหรือสนใจชายหนุ่ม มือของเขาเอื้อมมาพร้อมหยิบเก็บเอกสารที่ปลิวกระจายอยู่รอบๆ ตัวส่งให้กับเธอ ‘ขอบคุณค่ะ’ เธอรับของจากมือเขา ก่อนสอดงานเข้าในแฟ้มรวดเดียวโดยไม่สนใจและไม่คิดที่จะเงยหน้ามองชายหนุ่มเพราะตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เธอคงต้องรอรถอีกกว่าจะผ่านมาสักคัน ‘ไม่เป็นไรครับ’ เสียงนุ่มทุ้มตอบกลับ ณัฐกฤตาเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มใบหน้าเรียวขาวคมเข้มออกจีน คิ้วเข้มดวงตาเรียวคม จมูกโด่งเป็นสันรองรับกับริมฝีปากของเขาอย่างพอดี หล่อ! ดวงตากลมกะพริบจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเมอ แต่ก็เพียงชั่วครู่เมื่อสติของเธอเตือนว่าให้รีบกลับบ้านเร็วที่สุดแต่ใบหน้าของเขายังลอยเข้ามาในสมองของเธออยู่ ยิ่งคิดยิ่งเพ้อ เขาคือผู้ชายในแบบที่เธอต้องการ!
