หลังจากเลิกคลาส…
พลอยใสก็จัดการลากเกรซไปทานข้าวด้วยทันที
“นี่นัยพลอย ฉันไม่อยากไป แกไปกับไรอันสองคนได้ไหม ฉันไม่อยากยุ่งด้วย แค่เห็นสายตาของนายเรียวตะนั้น ฉันก็ไม่อยากไปแล้ว พูดแล้วขนลุก”
เกรซพูดพร้อมทำท่าทางขนลุกให้เพื่อนดู
“ไปเถอะนะ เธอเป็นเพื่อนรักของฉันนะยัยเกรซ”
จริงๆ เธอก็ไม่ค่อยอยากไปเสียเท่าไหร่ เพราะเรียวตะก็เหมือนที่เกรซพูด มันเป็นความจริงทุกประการเลยล่ะ แค่สายตาของเขาก็สามารถฆ่าคนได้ แต่ที่เธอไม่อยากปฏิเสธพี่ไรอันก็เพราะว่าเธอนั้นเกรงใจ เขาอุตส่าห์เป็นห่วงเธอและยังนำช่อดอกไม้ช่อโตมาให้ โดยที่เธอไม่ลืมจะถือมันมาด้วยเหมือนกัน
พี่ไรอันเป็นคนดีมากจนเธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธ แต่ก็ไม่กล้าที่จะท้าทายเรียวตะด้วยเหมือนกัน และเพื่อทางที่ดีเธอจึงพาเกรซเพื่อนรักของเธอไปด้วย อีกอย่างเธอก็ยังไม่ได้บอกเลิกเขาเลย ทั้งที่เพิ่งได้เป็นแฟนกันแค่เพียงสามวัน
“ฉันว่าแกปฏิเสธไปเถอะนะ บอกว่าอาการไม่ดีขึ้น อะไรก็ได้”
“ไปกับฉันนะเกรซ ขอครั้งนี้ครั้งเดียว น๊า” พลอยพยามอ้อนวอนเพื่อนสนิทของเธอ
“เห้อ ก็ได้ ก็ได้ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” เกรซพูดพร้อมทำหน้าเซ็งๆ
“โอเคงั้นเราไปกัน พี่ไรอันน่าจะรอเราที่หน้าคณะแล
