วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก

ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ

“อ๊ะ อ่าส์ คุณเรียวตะ แรงๆ กว่านี้หน่อยได้ไหมคะ” สาวสุดเซ็กซี่ที่ถูกเรียกตัวมา ถูกเปลืองผ้าเปลือยเปล่า และกำลังโยกไปตามแรงกระแทกที่ชายหนุ่มเจ้าของห้องมอบให้   

“เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อฉัน”

ตับ ตับ ตับ

“อ่าส์ อืมม ขอโทษค่ะ” สาวสุดเซ็กซี่พูดในขณะที่เขากำลังเร่งจังหวะและกำลังเข้าดายเข้าเข็มกับเธออยู่บนโต๊ะอาหารกลางเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูใจกลางเมือง และคล้องคอชายหนุ่มเพื่อต้องการสัมผัสริมฝีปากของเขา

“อ๊ะ หยุดทำไมเหรอคะ?” เธอถามออกมาด้วยความสงสัย เมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มสุดหล่อลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นที่สาวหลายๆ คนหมายปอง นั้นหยุดชะงักกิจกรรมเข้าจังหวะกับเธอเสียดื้อๆ

“เธอไม่ได้ฟังบอดี้การ์ดของฉันพูดก่อนมาอย่างนั้นเหรอ ว่าฉันซื้อตัวเธอมาชั่วคราว มีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้าง?”

“ขอโทษค่ะ พอดีอารมณ์ของลิลลี่มันพาไป” เธอพูดแก้ตัวออกมาอย่างตะกุกตะกัก จริงๆ แล้วเธอจำคำพูดของบอดี้การ์ดเขาได้เป็นอย่างดี แต่เธอก็อย่างจะมัดใจเขาให้อยู่มัด เพื่อที่อนาคตของเธอจะสบายไปทั้งชาติอย่างไงกันล่ะ

“อย่ามาล้ำเส้น ไสหัวออกไป”

“ลิลลี่ขอโทษค่ะ ทำต่อเถอะนะคะ” สาวสุดเซ็กซี่ที่โดนเรียกตัวมา

“ไสหัวออกไปซะ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

เพล้ง!!

จู่ๆ แก้วน้ำ ของคนที่เข้ามาใหม่อีกคนที่เข้ามาในเพนท์เฮ้าส์ก็ถูกเขวี้ยง เฉียดคิ้วของเรียวตะเจ้าของเพนท์เฮ้าส์ไปเพียงนิดเดียว และปลิวไปกระทบกับผนังจนแก้วนั้นแตกละเอียด

“เป็นบ้าอะไรของเธอ พลอยใส” เรียวตะ ที่กำลังหงุดหงิดอยู่ ก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว อย่างไม่อายทั้งหญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ภายในห้อง และเดินไปสูบบุหรี่อย่างหน้าตาเฉยๆ โดนไม่รู้สึกใดๆ

“ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม ว่าถ้าจะกินผู้หญิงอื่นให้ไปกินของนอก นายเอามาในห้องนี้ได้ยังไง พลอยใส” โมโหจนเลือดขึ้นหน้า และยืนชี้ด่าด่าชายหนุ่มอย่างเหลืออด

“คุณเรียวตะคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ?” ลิลลี่ที่ได้สติก็รีบวิ่งหอบเสื้อผ้าของตนเข้าไปยังห้องน้ำและเดินมากอดแขนของชายหนุ่ม

“เธอกลับไปก่อน ส่วนค่าตัวเธอ ฉันจะให้คนของฉันจัดการให้” เรียวตะพูดออกมาอย่างใจเย็น

“แต่ว่า...ลิลลี่เป็นเมียคุณนะคะ” เธอพูดออกมาเพื่อประกาศภายในห้อง ให้ผู้หญิงที่เข้ามาใหม่นั้นได้รับรู้

“อย่ามาล้ำเส้น ฉันให้เงินเธอ และเธอก็ขายตัวให้ฉัน เรื่องมีแค่นั้น ไสหัวออกไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้อะไรจากฉันแม้แต่บาทเดียว” ชายหนุ่มพูดเสียงทุ้มต่ำใส่หญิงสาวสุดเซ็กซี่ ทำให้เธอนั้นหน้าเหวอ และรีบเดินกระทึบส้นเท้าออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เงินหนาขนาดนี้ ถ้าเธอไม่รีบ มีหวังไม่ได้อะไรจากเขาแน่ๆ

ส่วนหญิงสาวอีกคนที่อยู่ภายในห้องก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก จึงเดินกระทืบส้นเท้าเข้าไปยังห้องนอนของเธอ

ปัง!!!

เสียงปิดประตูห้องนั้นดังขึ้นมาจนไม่เกรงใจเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์หลังนี้แม้แต่น้อย

เรียวตะ ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น เรียนอยู่วิศวะปีสามของมหาวิทยาลัยชื่อดังของกรุงเทพฯ พ่วงด้วยทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัยแห่งนี้และยังเป็นผู้สืบทอดทายาทมาเฟียที่ญี่ปุ่นอีกด้วย ดีกรีของเขานั้นแรงเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาที่เหมือนหลุดออกมาจากในนิยาย นัยตาสีเทา ผมสีเทาควันบุหรี่ และผิวขาวซีด สูงถึง 185 แถมยังเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของบริษัทนำเข้าอัญมณีและรถสปอร์ตสุดหรูทั้งในประเทศไทยและประเทศญี่ปุ่น รวมถึงไนท์คลับ คาสิโนอีกหลายแห่งที่เข้าลงทุนทำกับเพื่อนๆ ทำให้รายวันต่อวินาทีนั้นหลั่งไหลเข้ามาอย่างมหาศาล

แต่สิ่งที่เขาหงุดหงิดและไม่พอใจที่สุดก็คือผู้หญิงที่ปิดประตูเสียงดังใส่เขาเมื่อสักครู่นี้นี่เอง เพราะเธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเพื่อนสนิทมารดาของเขา แต่ไม่ได้รวยเท่าเขา เพราะครอบครัวของเธอนั่นมีกิจการแค่ห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพและโรงแรมใจกลางเมืองอีกหนึ่งแห่งเพียงแค่นั้น และสิ่งที่เขานั้นไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ ก็เพราะว่าครอบครัวหญิงสาวนั้นฝากครอบครัวของเขาที่เห็นดีเห็นงามกับการที่ให้เธอและเขาดูแลกันและกันในฐานะเพื่อน และตอนนี้เขากับเธอต้องมาอาศัยอยู่ภายในเพ้นท์เฮ้าส์เดียวกัน เพราะเป็นความต้องการของทั้งสองครอบครัว ให้คอยดูแลกันและกันตั้งแต่เริ่มเข้ามหาลัยชั้นปีที่สอง

ผมอยู่คณะวิศกรรมศาสตร์ส่วนเธอนั้นอยู่คณะบริหารธุรกิจ แต่ยังอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน ทำให้ผมและเธอต้องเจอหน้ากันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ว่าได้

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

“พลอยใส เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

ปัง!! ปัง!! ปัง!! เสียงทุบประตูดังต่อเนื่อง เนื่องจากเขาไม่พอใจที่พลอยใส ลูกของเพื่อนแม่ทำพฤติกรรมใส่เขาเช่นนี้ หากเป็นคนอื่น เขาอาจจะใช้ปืนยิงทิ้งไปแล้วก็ได้

“ฉันไม่เปิด จะไปไหนก็ไป” เสียงตะโกนออกมาจากในห้องนอน ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวล้วน และภายในห้องนอนมองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยา ที่มีหญิงสาวร่างบาง ผมลอนสีน้ำตาล สูง 160 ใบหน้าเรียวสวย ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย ที่ถูกเลี้ยงเป็นลูกคุณหนูมาเป็นอย่างดี อยู่ในชุดนักศึกษาเสื้อรัดรูป กระโปรงยาว เหนือเข่าเล็กน้อย กำลังนั่งร้องไห้ด้วยความโกรธอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้ อย่าให้ฉันต้องโมโหนะพลอยใส” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ทำให้หญิงสาวที่ได้ยินไม่พอใจเป็นอย่างมาก และได้แต่ลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ

แอ๊ดดดด!!

“นายมีอะไร”

“จะมาทำไมไม่บอก?”

“ถ้าฉันบอก จะรู้เหรอว่าเธอกำลังลากผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่รู้มากินถึงในห้องอ่ะ”

“ก็คนมันอยาก จะให้ทำยังไง?”

“ส่ำส่อน อยากมากก็ไปเอากันที่อื่นสิ”

“เธอเป็นแค่คนอาศัย ไม่มีสิทธิ์มาต่อว่าฉัน”

“ขอโทษที่ฉันล้ำเส้น..และเข้ามาวุ่นวายชีวิตของนาย”