Novels by หอมชา

ณ คฤหาสน์...หลังจากทานข้าวเสร็จชายหนุ่มก็รีบพาหญิงสาวและลูกของตนกลับไปยังบ้านทันที เพราะแม่ของเขานั้นโทรตามทุกๆ สามสิบนาที“เจ้าพี หลานย่า มาแล้ว” เมื่อรถจอดด้านหน้าคฤหาสน์ คุณหญิงมาลัยก็รีบวิ่งเข้ามาอุ้มเจ้าพีของเขาไปทันที“คุณแม่ ฝากเลี้ยงลูกผมให้หน่อยนะครับ”“จะไปไหนอีกตาคีย์” คุณหญิงมาลัยถามออกมาเขาได้ยินดังนั้นก็กระซิบข้างๆ ใบหูของแม่เขา ให้ได้ยินกันเพียงสองคน“ผมจะไปทำน้องให้เจ้าพีครับ เราจะได้แบ่งเจ้าตัวเล็กกัน คุณแม่จะได้ไม่เหงาด้วย”เมื่อคุณหญิงมาลัยได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาทันที“ไปสิ ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ แม่จะดูแลให้เอง” คุณหญิงมาลัยกระซิบบอกชายหนุ่ม และพากันหัวเราะออกมา“คุณแม่ ร้ายจริงๆ เลยนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มกับกับมารดาของตน พร้อมเดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องนอน“นานๆ ก็ได้นะ ออกมาพรุ่งนี้เช้าเลยยิ่งดี” คุณหญิงมาลัยตะโกนตามหลังไล่ชายหนุ่มไปแกร๊กกก.. แอ๊ดดดด…“อ้าว..พี่คีย์มาพอดีเลย หยีรบกวนเอาถุงเท้าไปใส่ให้ลูกหน่อยค่ะ”หญิงสาวที่เดินมาในห้องหลังจากลงจากรถก็เดินตรงดิ่งเข้าไปยังห้องนอนทันที เพื่อหาถุงเท้าใส่ให้กับเจ้าตัวเล็ก ที่ช่วงนี้อากาศเริ่มเข้าสู่หน้าหนาวแล้ว“เดี

หลังจากนั้นหนึ่งเดือนต่อมาหญิงสาวก็ได้ให้กำเนิดลูกชายสุดแสนน่ารักน่าชัง ชายหนุ่มและคุณหญิงมาลัยจัดจองห้องพิเศษสำหรับคลอดและให้หมอที่ดีที่สุดทำคลอดให้กับเธอตอนนี้เป็นเวลาสามเดือนแล้วที่เธอเลี้ยงดูลูกอยู่ที่บ้าน พร้อมกับสามีของเธอและคุณหญิงมาลัยพวกเขาทั้งสองปฏิบัติกับเธอและลูกของเธอดีมาก จนไม่รู้สึกถึงความรักที่ขาดหายไปเลยแม้แต่น้อยคิรินเห่อลูกชายเป็นอย่างมาก และซื้อของเล่นเต็มบ้านมาให้ลูกน้อย แถมยังทำเนรมิตห้องข้างๆ ที่ติดกันเป็นประตูเชื่อมถึงกัน เพื่อเตรียมห้องให้กับลูกชายตัวเล็กเมื่อโตขึ้นส่วนคุณหญิงมาลัยก็ไม่ได้น้อยหน้าเลยแม้แต่น้อย สั่งให้คนมาออกแบบข้างบ้านให้เป็นสนามเด็กเล่นทันทีจนบางครั้งเธอก็ต้องปล่อยเลยตามเลย ได้แต่ทำตามพวกเขาทั้งสอง เพราะเธอมั่นใจว่าเขาทั้งสองนั้นกำลังมอบสิ่งดีดีให้กับลูกของเธอแอ๊ดดดดด..“ยาหยี ลูกของเราหลับแล้วยังครับ” ชายหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากประชุมผู้ถือหุ้นประจำปีรีบเปิดประตูเข้ามาหาเธอหลังจากประชุมเสร็จวันนี้เขาอ้อนให้เธอและลูกมาให้กำลังใจเขาถึงบริษัท เพราะไม่อยากให้เธอและลูกห่างไปไหนตอนนี้เขาติดเธอเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะไปที่ไหนเขาก็ติดตามเธอไปตลอด

“ยาหยี…” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่แห่บพร่า“ไม่ต้องกังวลนะคะ หยีให้อภัยคุณแล้วค่ะ” หญิงสาวประคองหน้าของเขาขึ้นมา และใช้สายตาบอกเขาว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไรชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ และค่อยๆ ใช้มือของเขายกขึ้นประคองที่ใบหน้าของหญิงสาวเช่นเดียวกันทั้งสองประสานสายตาเป็นหนึ่งเดียวกัน และโน้มใบหน้าประกบริมฝีปากกันในที่สุด เธอและเขาจูบกันอย่างเนิ่นนานหลังจากที่โหยหากันมานานหลายเดือนชายหนุ่มค่อยๆ ใช้มือเลือนลงมาจากใบหน้าของหญิงสาวและวางลงที่หน้าอกของหญิงสาวและค่อยๆ นวดคลึงอย่างช้าๆ และใช้มืออีกข้างประคองหน้าท้องนูนเด่นเอาไว้“อือ พี่คีย์”หญิงสาวร้องครางออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มนั้นพอใจเป็นอย่างมาก เขาผละริมฝีปากออกอย่างช้าๆ และเลื่อนลงมางับที่ยอดอกสีชมพูของหญิงสาว“อ่าส์ อือออ” หญิงสาวหลับตาพริ้มและใช้มือขยำศีรษะของเขาเบาๆ จุ๊บ… จ๊วบ… “หน้าอกหยีมันโตเต็มมือผมพอดีเลยครับ” เขาพูดจบก็ก้มลงไปดูดหน้าอกของหญิงสาวต่อและขบทำรอยรักเต็มบริเวณหน้าอกของเธอจากนั้นก็ค่อยๆ อุ้มเธอวางลงบนเตียง และใช้มือทั้งสองจับขาเธอแยกออกจากกันทำให้เห็นกลีบกุหลาบของเธอโชว์เด่นอยู่ตรงใบหน้าของเขา“ทำไม

“ยะ ยาหยี ผะ ผมไปนอนข้างล่างดีกว่านะครับ เดี๋ยวหยีจะไม่สบายใจ”“ฮึก ฮืออออออ..” หญิงสาวที่ร้องเรียกชายหนุ่ม เมื่อถูกปฏิเสธ เธอก็ร้องไห้ออกมาทันที จนชายหนุ่มต้องวิ่งเข้ากอดเธอ“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวลูกจะร้องตามนะครับ คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม บอกผมสิ”“ฮึก คุณไม่นอนกับหยี”“โถ่..ทำไมผมจะไม่อยากนอนกับคุณล่ะครับ ผมเฝ้าโหยหาคุณตลอดเวลา”“แล้วทำไมไม่ขึ้นมานอนกับหยีในห้องละคะ”“ผะ ผม..เอ่อ..ผมกลัวว่าคุณจะรำคาญผม และพลอยทำให้คุณหลับไม่สนิท”“ฮึก ฮือออออ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีกครั้ง“ชู่ว ไม่ร้องนะครับคนดี เอาอย่างนี้ดีไหม..เดี๋ยวผมไปเอาฟูกข้างล่างมานอนตรงพื้นข้างๆ คุณ โอเคไหมครับ” ชายหนุ่มรีบตัดบทสนทนาทันที เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะร้องไห้ไปมากกว่านี้ เพราะเขาเคยศึกษามาคร่าวๆ ว่าคนที่ตั้งครรภ์จะมีอารมณ์ที่อ่อนไหวมาก เขาจึงไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ และกลัวว่าจะไปกระทบถึงเจ้าตัวเล็กในท้องอีกด้วย“โอเคค่ะ คุณลงไปเอาฟูกมานอนข้างหยีเร็วๆ นะคะ”ภายในห้องนอน…ชายหนุ่มที่เพิ่งไปนำฟูกมาจากข้างล่าง ก็จัดการวางลงข้างเตียงของหญิงสาวและจุดเทียนหอมเพิ่มเติมให้เธอได้ผ่อนคลายและหลับสบาย หลังจากนั้นก็ปิดไฟนอนและล้

หนึ่งเดือนผ่านไป..หลังจากวันนั้นหญิงสาวก็ไปทำงานตามปกติ โดยมีชายหนุ่มคอยดูแลอยู่ไม่ห่างและเขายังทำทุกอย่างแทนเธอ ไม่ว่าจะเป็นซักล้าง กวาดบ้าน ถูบ้าน ทำอาหารให้เธอทาน คอยนวดฝ่าเท้าและจุดเทียนหอมให้เธอผ่อนคลายก่อนนอนและตอนนี้ยังเป็นคนขับรถให้เธอไปเรียบร้อยแล้วโดยบริษัททั้งหมดคุณหญิงมาลัยดูแลอาสาดูแลให้ ส่วนชายหนุ่มก็คอยปรนนิบัติและดูแลหญิงสาวไม่ห่าง เว้นแต่มีประชุมที่สำคัญจริงๆ เขาถึงจะปลีกตัวออกไป แต่ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเพียงแค่นั้นและตอนนี้หญิงสาวก็ยังไม่ให้อภัยเขาเหมือนเดิม แต่ความสัมพันธ์ก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังได้นอนชั้นล่างตรงโซฟาเหมือนเฉกเช่นทุกวันวันนี้เป็นวันที่เขานั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาจะพาหญิงสาวไปตรวจสุขภาพครรภ์ วันนี้เขาจึงตื่นเช้าเป็นพิเศษและเตรียมตัวทำอาหารตั้งแต่เช้าตรู่ และเตรียมของที่จำเป็นใส่กระเป๋าไปที่โรงพยาบาล“ยาหยีครับ ผมเตรียมของเสร็จแล้ว หยีทานอาหารเช้าเสร็จ เราไปโรงพยาบาลกันเลยไหมครับ”“ค่ะ วันนี้หยีไม่ไปดูงานร้านกาแฟนะคะ ถ้าหาหมอเสร็จแล้วอยากกลับมาพักอีกสักหน่อยค่ะ”“หยีเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่

“คุณยาหยีฝากผมมาบอกคุณด้วยครับ”“…”“ถ้าทานเสร็จแล้ว รบกวนออกไปจากร้านด้วยนะครับ รบกวนเวลาทำงานของพวกเราครับ คุณผู้ชาย”ชายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าเศร้าสร้อยทันทีจริงๆ แล้วเธอตั้งใจจะไล่เขากลับไปนี่เอง ไม่ได้ห่วงใยเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจึงใช้มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าและควักเงินแบงค์จำนวนสิบใบขึ้นมาและวางลงบนโต๊ะ“ฝากบอกคุณยาหยีด้วยนะครับ ขอโทษที่มารบกวน นี่เป็นค่าเสียเวลาของร้านนะครับ แล้วผมจะกลับมาใหม่”พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากร้านออกไปทันทีทิ้งให้พนักงานชายหนุ่มนั้นยืนงงงวยอยู่เพียงลำพัง และเดินกลับไปรายงานบอสของตัวเองชายหนุ่มที่ตัดสินใจเดินออกจากร้านก็ขับรถไปยังบ้านของตนทันทีเอี๊ยดดด…เสียงล้อรถเบรคดังทั่วคฤหาสน์จนคุณหญิงมาลัยและสาวใช้พากันวิ่งออกมาดู“เกิดอะไรขึ้น ตาคีย์”“เมียไล่กลับบ้าน” เขาพูดออกมาอย่างหงุดหงิดในขณะที่เดินลงมาจากรถ“เดี๋ยวก่อน”“ครับคุณแม่”“แม่บอกแกไว้ว่ายังไง หื้มมม…” คุณหญิงมาลัยพูดจบก็ใช้มือคว้าใบหูของลูกชายลงมาทันที“โอ๊ยยย คุณแม่ ผมเจ็บ ผมเจ็บครับ” ชายหนุ่มร้องออกมาเสียงดังลั่น เมื่อเจอคุณหญิงมาลัยดึงเข้าที่ใบหู“เจ้าลูกคีย์ แม่บอกว่ายังไง แม่บอกลูกว่า

3 ปีผ่านไป…หลังจากคำมั่นสัญญาที่ชายหนุ่มให้ประกาศออกมา ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจอีกเลย และยังมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ วัน ตอนนี้มาร์คอฟได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของหญิงสาวแล้ว เหตุเพราะคุณพ่อของเธออายุค่อนข้างมาก เธอจึงอยากจะดูแลพ่อของเธอให้ดี และตอนนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็เปรียบเสมือนเจ้าหญิงภายในบ้าน ทั้งพ่อ พี่ชาย สามีของเธอ พากันประคบประหงมเธอเป็นอย่างดี และตอนนี้เจ้าลูกชายคนโปรดของเธอที่มีอายุครบสองขวบก็เป็นที่รักของทุกคนภายในบ้าน รวมถึงเหล่าบอดี้การ์ดอีกด้วย“ม่ามี๊ครับ ลูคัสหิวนม ขอหม่ำหม่ำหน่อยครับ” เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาลูกคนแรกของเธอ พยายามปืนป่ายขึ้นมาบนตัวเธอในขณะที่เธอกำลังนอนหลับอยู่ในตอนเช้า“อืมม แต่หนูเพิ่งกินไปเองนะครับ” “หิว หิวอีก” เด็กน้อยลูคัส ใช้มือเปิดเสื้อโชว์หน้าอกของเธอก่อนที่กำลังจะอ้าปากก้มดูดน้ำนมจากเต้าของเธอ“หยุดเลย เจ้าตัวแสบ อันนี้คือของป่าปี๊” มาร์คอฟที่กำลังนอนกอดหญิงสาวก็ลุกขึ้นมาจับเจ้าตัวเล็กออกจากภรรยาของเขาของเขาทันที“ฮืออออ โผม จะ นมม่ามี๊” “ไม่ได้ อันนี้ของป่าปี๊ ป่าปี๊หวง ของตัวเองอยู่ในตู้เย็นไปให้ลุงครามหาให้กิน”“ไม่

งานแต่งงานถูกจัดขึ้นยังโบสถ์ใจกลางเมืองกรุงเทพฯ ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาหญิงสาวสวมใส่ชุดเจ้าสาวลายลูกไม้แขนยาว กระโปรงบอลกาวน์ รวบผมประดับด้วยมงกุฏดอกไม้สีขาวอยู่บนศีรษะ ในมือถือดอกไม้สีขาวช่อพอดีมือ เดินควงแขนผู้เป็นพ่อเดินเข้าไปยังในโบสถ์ ท่ามกลางสายตาคนมาร่วมงามแสดงความยินดี เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆ และสง่าผ่าเผย ก็พบกับมาร์คอฟส่วมชุดทักซิโด้สีดำยืนรอเธออยู่ด้านในวันนี้ชายหนุ่มหล่อเป็นพิเศษ หลังจากวันนั้นเขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขากลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง โดยได้รับความช่วยเหลือจากคุณวินัยและคราม พาเขามายืนหยัดและมีสง่าขึ้นอีกครั้งภายในเวลาอันสั้นเพียงหนึ่งเดือน ชายหนุ่มได้แต่ขอบคุณและซาบซึ้งในน้ำใจของครอบครับหญิงสาวที่มีต่อเขา และตอนนี้เขาก็มีความสุขมากๆ เขาจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว ธุรกิจต่างๆ กลับมาฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว และมีหญิงสาวที่เขารักคอยให้กำลังใจอยู่ไม่ห่างชายหนุ่มยืนมองดูหญิงสาวด้วยความหลงใหล่ วันนี้เธอสวยมากๆ จนเขาไม่อยากจะละสายตาจากเธอเลย เขาอยากจะขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดในวันนี้เขากำลังจะมีเธอเคียงข้างกายพร้อมกับเจ้าก้อนเล็กๆ ที่อยู่ในท้องของเธอคุณวินัยพาหญิงสาวเข้ามาส่งชายหน

เมื่อหญิงสาวจากไป เขาก็นั่งอยู่ภายในห้องเงียบๆ คนเดียว เขานั่งต่อบุหรี่ในห้องมวนแล้วมวนเล่า เพื่อหวังว่าจะลดความเครียดได้ แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ผล เขารู้สึกแย่เอามากๆ ณ ตอนนี้เขาแทบไม่เหลืออะไรเลย และยังไม่มีกำลังใจที่จะทำมันด้วย ไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ไปเพื่ออะไร การแต่งงานของทั้งสองตระกูลระหว่างเขากับอันนา มีการสัญญาระหว่างผู้ใหญ่ไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งเขาก็รับรู้ตั้งแต่เด็ก เขาก็เลี่ยงและปฏิเสธมาตลอด และเมื่อถึงเวลาเขาพยายามที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ต้องแต่งงานกับอันนา เพราะเขาไม่ได้รักหล่อน การที่จะต้องแต่งงานกับหล่อนเขาก็เหมือนคนไร้ชีวิตและไม่มีความสุข เขามีความสุขและรักเพียงน้ำแข็งเท่านั้น ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าหลังจากเสียทรัพย์สินต่างๆ ในการยกเลิกการแต่งงานทั้งสองตระกูลจะกลับไปเมืองไทยและทำธุรกิจเล็กๆ ดูแลน้ำแข็ง แต่ทว่าตอนนี้เธอนั้นอยู่ไกลเกินเอื้อมเสียเหลือเกิน เขาไม่เหมาะที่จะเป็นผู้ชายของเธอเลย ทรัพย์สินของเขาในตอนนี้กำลังโอนให้กับตระกูลของอันนาห้าสิบเปอร์เซ็นต์และหุ้นส่วนใหญ่ๆ ของเขาก็ต่างพากันถอนหุ้นออกจากบริษัทไปกัน เหตุผลเพราะว่าเขาไม่ยอมแต่งงานสร้างสัมพันธ์ทางธุรกิจกับตระกูลของ

แกร๊ก !!แอ๊ดดดด!!“กูบอกให้พวกมึงออกไปให้พ้นหน้ากู” หญิงสาวเปิดประตูห้องที่คุ้นเคยเข้าไป ก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเธอเดินเข้าไปก็ตกใจ เพราะภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มกอดชักโครก ทรุดตัวลงอย่างหมดแรงและใบหน้าอิดโรย ร่างกายซูบผอม ใบหน้าของเขาที่ดูดีและเคยเกลี้ยงเกลา บัดนี้มีนวดเครารกรุงรัง บ่งบอกว่าเขานั้นไม่ได้ดูแลตัวเองเลยแม้แต่น้อยเธอยืนมองดูเขาอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร เมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องก็หันหน้ากลับมาต่อว่าอีกครั้ง“กูบอกให้พวกมึงออกไป อยากตายหรือไง...น้ำแข็ง” เขาหันมาก็พบว่าหญิงสาวยืนอยู่ต่อหน้าเขา ทำให้สิ่งที่กำลังด่าลูกน้องของตัวเอง ต้องกลืนคำลงไป ก่อนจะพูดชื่อของเธอออกมาอย่างแผ่วเบา“เธอมาที่นี่ทำไม” เขาถามพร้อมกับพยุงตัวเองออกมาจากโถ้ชักโครก แต่เขาก็ล้มเซไปจนหญิงสาวรีบเขาไปประคองร่างเอาไว้“คุณมาร์คอฟ ระวังค่ะ” “ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้ ““อย่าดื้อสิคะ ไปนั่งพักก่อนนะคะ” เธอพูดพร้อมพยุงเข้าไปนั่งลงบนเตียงนอน ซึ่งเขาก็พยายามขัดขืน แต่เมื่อเธอมองด้วยสายตาเขม็งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย” เธอพูดออกมา“ทำไม ฉันมัน

ณ โรงพยาบาลหญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ภายในโรงพยาบาล มองดูรอบๆ ก็พบว่าพ่อและพี่ชายของเธอ รวมไปถึงเพื่อนสนิทของเธอนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง“คุณพ่อ พี่คราม พราว” “ตื่นแล้วเหรอน้ำแข็ง” พราวที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่ก็เงยหน้าและรีบลุกขึ้นมาจากโซฟาเดินตรงเข้ามาหาเธอทันที รวมถึงพ่อและพี่ชายของเธอด้วย“แกเป็นยังไงบ้าง” “ฉันโอเคแล้ว”“แกไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ฉันตกใจหมด” พราวยิ้มออกมาเศร้าๆ หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าสู่ในความเงียบอีกครั้ง โดยใบหน้าของพ่อเธอและพี่ชายของเธอราวกับมีบางสิ่งที่กำลังเป็นกังวลอยู่ภายในใจ“คุณพ่อกับพี่คราม มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ” น้ำแข็งถามออกมาด้วยความสงสัย“น้ำแข็ง หนูรักเขามากไหมลูก” คุณวินัยถามเธอออกมาในขณะที่ทุกคนตกอยู่ใยความเงียบเมื่อเธอนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ก่อนจะเป็นลมล้มลงไป ก็นึกขึ้นได้ว่ามาร์คอฟนั้นกำลังทุกข์ใจและตกอยู่ที่นั่งลำบาก เธอร้องไห้ฟูมฟายเพื่อขอให้พ่อแลละพี่ชายของเธอช่วยเหลือเขา เพราะเธอไม่อยากเห็นเขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้“รักสิคะ หนูรักเขามากๆ เขาเป็นเหมือนแสงสว่างในความมืดมิดของหนู ในช่วงเวลาที่หนูไม่เหลือใคร เขาดู

สองเดือนผ่านไป...หลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นมาร์คอฟก็หายไปจากชีวิตเธอเลย ไม่แม้แต่ส่งข้อความมา หรือโทรเหมือนครั้งก่อน[กลับมาเถอะน้ำแข็ง][วันนี้ฉันตกใจมากเลยรู้ไหม ที่เธอเป็นลูกสาวของคุณวินัย เธอแต่งตัวแบบนั้นทำไม ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่ควรใส่ชุดอะไรแบบนั้น…เธอสวยเกินไป][เธอจะทิ้งฉันไปจริงๆ ใช่ไหม] [ทำไมเธอใจแข็งจัง][วันนี้ฉันนอนที่ห้องเธอด้วยล่ะ คิดถึงตัวนุ่มๆ ของเธอ][ฉันคิดถึงเธอแทบจะขาดใจแล้ว] [ได้โปรดกลัยมาอยู่กับฉันนะ พนิดา ใจฉันจะขาดแล้ว]“ฮึก” หญิงสาวนั่งมองดูข้อความในมือถือที่ชายหนุ่มส่งข้อความมาหาเธอ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่นั่งอ่านมันไปเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาด้วยความคิดถึงครั้งนี้เธอไม่คิดว่าเขาจะห่างหายไปจากชีวิตของเธอจริงๆ เขาเงียบหายไปเลย เธอนั่งรถผ่านคฤหาสน์ของเขาก็เงียบสงัดไม่มีคนอยู่ ‘เขาคงกลับอยู่กับภรรยาของเขาที่เมืองมอสโคแล้วสินะ’“ขอบคุณความทรงจำดีดีที่คุณเคยมีให้น้ำแข็งนะคะ ถ้าวันนั้นคุณไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยปานนี้น้ำแข็งก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร แต่คุณใจร้ายกับน้ำแข็งมากไปเหลือเกิน มีว่าที่ภรรยาอยู่แล้วไม่ยอมบอกเธอเลยสักคำ ให้เธอตกหลุมรักจนหัว