Novels by หอมชา

ณ คฤหาสน์...หลังจากทานข้าวเสร็จชายหนุ่มก็รีบพาหญิงสาวและลูกของตนกลับไปยังบ้านทันที เพราะแม่ของเขานั้นโทรตามทุกๆ สามสิบนาที“เจ้าพี หลานย่า มาแล้ว” เมื่อรถจอดด้านหน้าคฤหาสน์ คุณหญิงมาลัยก็รีบวิ่งเข้ามาอุ้มเจ้าพีของเขาไปทันที“คุณแม่ ฝากเลี้ยงลูกผมให้หน่อยนะครับ”“จะไปไหนอีกตาคีย์” คุณหญิงมาลัยถามออกมาเขาได้ยินดังนั้นก็กระซิบข้างๆ ใบหูของแม่เขา ให้ได้ยินกันเพียงสองคน“ผมจะไปทำน้องให้เจ้าพีครับ เราจะได้แบ่งเจ้าตัวเล็กกัน คุณแม่จะได้ไม่เหงาด้วย”เมื่อคุณหญิงมาลัยได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาทันที“ไปสิ ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ แม่จะดูแลให้เอง” คุณหญิงมาลัยกระซิบบอกชายหนุ่ม และพากันหัวเราะออกมา“คุณแม่ ร้ายจริงๆ เลยนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มกับกับมารดาของตน พร้อมเดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องนอน“นานๆ ก็ได้นะ ออกมาพรุ่งนี้เช้าเลยยิ่งดี” คุณหญิงมาลัยตะโกนตามหลังไล่ชายหนุ่มไปแกร๊กกก.. แอ๊ดดดด…“อ้าว..พี่คีย์มาพอดีเลย หยีรบกวนเอาถุงเท้าไปใส่ให้ลูกหน่อยค่ะ”หญิงสาวที่เดินมาในห้องหลังจากลงจากรถก็เดินตรงดิ่งเข้าไปยังห้องนอนทันที เพื่อหาถุงเท้าใส่ให้กับเจ้าตัวเล็ก ที่ช่วงนี้อากาศเริ่มเข้าสู่หน้าหนาวแล้ว“เดี

หลังจากนั้นหนึ่งเดือนต่อมาหญิงสาวก็ได้ให้กำเนิดลูกชายสุดแสนน่ารักน่าชัง ชายหนุ่มและคุณหญิงมาลัยจัดจองห้องพิเศษสำหรับคลอดและให้หมอที่ดีที่สุดทำคลอดให้กับเธอตอนนี้เป็นเวลาสามเดือนแล้วที่เธอเลี้ยงดูลูกอยู่ที่บ้าน พร้อมกับสามีของเธอและคุณหญิงมาลัยพวกเขาทั้งสองปฏิบัติกับเธอและลูกของเธอดีมาก จนไม่รู้สึกถึงความรักที่ขาดหายไปเลยแม้แต่น้อยคิรินเห่อลูกชายเป็นอย่างมาก และซื้อของเล่นเต็มบ้านมาให้ลูกน้อย แถมยังทำเนรมิตห้องข้างๆ ที่ติดกันเป็นประตูเชื่อมถึงกัน เพื่อเตรียมห้องให้กับลูกชายตัวเล็กเมื่อโตขึ้นส่วนคุณหญิงมาลัยก็ไม่ได้น้อยหน้าเลยแม้แต่น้อย สั่งให้คนมาออกแบบข้างบ้านให้เป็นสนามเด็กเล่นทันทีจนบางครั้งเธอก็ต้องปล่อยเลยตามเลย ได้แต่ทำตามพวกเขาทั้งสอง เพราะเธอมั่นใจว่าเขาทั้งสองนั้นกำลังมอบสิ่งดีดีให้กับลูกของเธอแอ๊ดดดดด..“ยาหยี ลูกของเราหลับแล้วยังครับ” ชายหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากประชุมผู้ถือหุ้นประจำปีรีบเปิดประตูเข้ามาหาเธอหลังจากประชุมเสร็จวันนี้เขาอ้อนให้เธอและลูกมาให้กำลังใจเขาถึงบริษัท เพราะไม่อยากให้เธอและลูกห่างไปไหนตอนนี้เขาติดเธอเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะไปที่ไหนเขาก็ติดตามเธอไปตลอด

“ยาหยี…” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่แห่บพร่า“ไม่ต้องกังวลนะคะ หยีให้อภัยคุณแล้วค่ะ” หญิงสาวประคองหน้าของเขาขึ้นมา และใช้สายตาบอกเขาว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไรชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ และค่อยๆ ใช้มือของเขายกขึ้นประคองที่ใบหน้าของหญิงสาวเช่นเดียวกันทั้งสองประสานสายตาเป็นหนึ่งเดียวกัน และโน้มใบหน้าประกบริมฝีปากกันในที่สุด เธอและเขาจูบกันอย่างเนิ่นนานหลังจากที่โหยหากันมานานหลายเดือนชายหนุ่มค่อยๆ ใช้มือเลือนลงมาจากใบหน้าของหญิงสาวและวางลงที่หน้าอกของหญิงสาวและค่อยๆ นวดคลึงอย่างช้าๆ และใช้มืออีกข้างประคองหน้าท้องนูนเด่นเอาไว้“อือ พี่คีย์”หญิงสาวร้องครางออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มนั้นพอใจเป็นอย่างมาก เขาผละริมฝีปากออกอย่างช้าๆ และเลื่อนลงมางับที่ยอดอกสีชมพูของหญิงสาว“อ่าส์ อือออ” หญิงสาวหลับตาพริ้มและใช้มือขยำศีรษะของเขาเบาๆ จุ๊บ… จ๊วบ… “หน้าอกหยีมันโตเต็มมือผมพอดีเลยครับ” เขาพูดจบก็ก้มลงไปดูดหน้าอกของหญิงสาวต่อและขบทำรอยรักเต็มบริเวณหน้าอกของเธอจากนั้นก็ค่อยๆ อุ้มเธอวางลงบนเตียง และใช้มือทั้งสองจับขาเธอแยกออกจากกันทำให้เห็นกลีบกุหลาบของเธอโชว์เด่นอยู่ตรงใบหน้าของเขา“ทำไม

“ยะ ยาหยี ผะ ผมไปนอนข้างล่างดีกว่านะครับ เดี๋ยวหยีจะไม่สบายใจ”“ฮึก ฮืออออออ..” หญิงสาวที่ร้องเรียกชายหนุ่ม เมื่อถูกปฏิเสธ เธอก็ร้องไห้ออกมาทันที จนชายหนุ่มต้องวิ่งเข้ากอดเธอ“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวลูกจะร้องตามนะครับ คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม บอกผมสิ”“ฮึก คุณไม่นอนกับหยี”“โถ่..ทำไมผมจะไม่อยากนอนกับคุณล่ะครับ ผมเฝ้าโหยหาคุณตลอดเวลา”“แล้วทำไมไม่ขึ้นมานอนกับหยีในห้องละคะ”“ผะ ผม..เอ่อ..ผมกลัวว่าคุณจะรำคาญผม และพลอยทำให้คุณหลับไม่สนิท”“ฮึก ฮือออออ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีกครั้ง“ชู่ว ไม่ร้องนะครับคนดี เอาอย่างนี้ดีไหม..เดี๋ยวผมไปเอาฟูกข้างล่างมานอนตรงพื้นข้างๆ คุณ โอเคไหมครับ” ชายหนุ่มรีบตัดบทสนทนาทันที เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะร้องไห้ไปมากกว่านี้ เพราะเขาเคยศึกษามาคร่าวๆ ว่าคนที่ตั้งครรภ์จะมีอารมณ์ที่อ่อนไหวมาก เขาจึงไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ และกลัวว่าจะไปกระทบถึงเจ้าตัวเล็กในท้องอีกด้วย“โอเคค่ะ คุณลงไปเอาฟูกมานอนข้างหยีเร็วๆ นะคะ”ภายในห้องนอน…ชายหนุ่มที่เพิ่งไปนำฟูกมาจากข้างล่าง ก็จัดการวางลงข้างเตียงของหญิงสาวและจุดเทียนหอมเพิ่มเติมให้เธอได้ผ่อนคลายและหลับสบาย หลังจากนั้นก็ปิดไฟนอนและล้

หนึ่งเดือนผ่านไป..หลังจากวันนั้นหญิงสาวก็ไปทำงานตามปกติ โดยมีชายหนุ่มคอยดูแลอยู่ไม่ห่างและเขายังทำทุกอย่างแทนเธอ ไม่ว่าจะเป็นซักล้าง กวาดบ้าน ถูบ้าน ทำอาหารให้เธอทาน คอยนวดฝ่าเท้าและจุดเทียนหอมให้เธอผ่อนคลายก่อนนอนและตอนนี้ยังเป็นคนขับรถให้เธอไปเรียบร้อยแล้วโดยบริษัททั้งหมดคุณหญิงมาลัยดูแลอาสาดูแลให้ ส่วนชายหนุ่มก็คอยปรนนิบัติและดูแลหญิงสาวไม่ห่าง เว้นแต่มีประชุมที่สำคัญจริงๆ เขาถึงจะปลีกตัวออกไป แต่ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเพียงแค่นั้นและตอนนี้หญิงสาวก็ยังไม่ให้อภัยเขาเหมือนเดิม แต่ความสัมพันธ์ก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังได้นอนชั้นล่างตรงโซฟาเหมือนเฉกเช่นทุกวันวันนี้เป็นวันที่เขานั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาจะพาหญิงสาวไปตรวจสุขภาพครรภ์ วันนี้เขาจึงตื่นเช้าเป็นพิเศษและเตรียมตัวทำอาหารตั้งแต่เช้าตรู่ และเตรียมของที่จำเป็นใส่กระเป๋าไปที่โรงพยาบาล“ยาหยีครับ ผมเตรียมของเสร็จแล้ว หยีทานอาหารเช้าเสร็จ เราไปโรงพยาบาลกันเลยไหมครับ”“ค่ะ วันนี้หยีไม่ไปดูงานร้านกาแฟนะคะ ถ้าหาหมอเสร็จแล้วอยากกลับมาพักอีกสักหน่อยค่ะ”“หยีเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่

“คุณยาหยีฝากผมมาบอกคุณด้วยครับ”“…”“ถ้าทานเสร็จแล้ว รบกวนออกไปจากร้านด้วยนะครับ รบกวนเวลาทำงานของพวกเราครับ คุณผู้ชาย”ชายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าเศร้าสร้อยทันทีจริงๆ แล้วเธอตั้งใจจะไล่เขากลับไปนี่เอง ไม่ได้ห่วงใยเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจึงใช้มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าและควักเงินแบงค์จำนวนสิบใบขึ้นมาและวางลงบนโต๊ะ“ฝากบอกคุณยาหยีด้วยนะครับ ขอโทษที่มารบกวน นี่เป็นค่าเสียเวลาของร้านนะครับ แล้วผมจะกลับมาใหม่”พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากร้านออกไปทันทีทิ้งให้พนักงานชายหนุ่มนั้นยืนงงงวยอยู่เพียงลำพัง และเดินกลับไปรายงานบอสของตัวเองชายหนุ่มที่ตัดสินใจเดินออกจากร้านก็ขับรถไปยังบ้านของตนทันทีเอี๊ยดดด…เสียงล้อรถเบรคดังทั่วคฤหาสน์จนคุณหญิงมาลัยและสาวใช้พากันวิ่งออกมาดู“เกิดอะไรขึ้น ตาคีย์”“เมียไล่กลับบ้าน” เขาพูดออกมาอย่างหงุดหงิดในขณะที่เดินลงมาจากรถ“เดี๋ยวก่อน”“ครับคุณแม่”“แม่บอกแกไว้ว่ายังไง หื้มมม…” คุณหญิงมาลัยพูดจบก็ใช้มือคว้าใบหูของลูกชายลงมาทันที“โอ๊ยยย คุณแม่ ผมเจ็บ ผมเจ็บครับ” ชายหนุ่มร้องออกมาเสียงดังลั่น เมื่อเจอคุณหญิงมาลัยดึงเข้าที่ใบหู“เจ้าลูกคีย์ แม่บอกว่ายังไง แม่บอกลูกว่า

จุ๊บ!! “น่ารักมาก จำชื่อผัวตัวเองได้ด้วย” มาร์คอฟยิ้มและจูบไปที่ริมฝีปากเธอเบาๆ ทำให้เธอนั้นตกใจและมองเขาตาปริบๆ สายตาเธอจ้องมองเขาเหมือนตกอยู่ภวังค์‘ทำไมเขาหล่อและดูดีขนาดนี้กันนะ ไม่!! น้ำแข็ง มันไม่ใช่เวลาที่เธอต้องมาปลื้มเขา เธอต้องออกห่างเขาให้มากที่สุด เขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้’“คุณไม่ใช่สามีหนู ปล่อยนะ” หญิงสาวที่ได้สติก็ดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ทำให้ชายหนุ่มนั้นสามารถยกตัวเธอขึ้นมานั่งบนตักแกร่งภายในรถอย่างง่ายดาย“คุณจะทำอะไร คุณปล่อยหนูนะ” พรึ่บ!!! จู่ๆ ชายหนุ่มก็กอดรัดตัวเธอเอาไว้เบาๆ และเอาคางเกยไหล่ของเธอ“หืม อยู่นิ่งๆ ฉันกำลังชาร์จพลัง” เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็หยุดดิ้นทันทีคุณ“คุณ…”“ถ้าเธอยังพูดอีกฉันจะไม่หยุดแค่กอดแล้วนะ” เธอได้ยินดังนั้นก็ปิดปากของตัวเองไว้อย่างดี แล้วก้มหน้าลงมุดไปที่ไหลของชายหนุ่ม ทำให้เขาถึงกับคิ้วขมวดออกมาทันที“เป็นอะไร??”“..” หญิงสาวที่ได้ยินคำถามก็เงียบไม่ยอมตอบ“ฉันถามว่าเป็นอะไร??”“...”“ถ้าเธอไม่พูดฉันจะจับเธอมาจูบนะ” “หนูอาย”“อาย??”“อือ อายพี่ๆ เขาที่อยู่ในรถ” หญิงสาวตอบเบาๆ และก้มหน้าซบลงไหล่เขาอีกครั้ง เพราะตอนนี้

สามเดือนผ่านไป...มาร์คอฟใช้เวลาเคลียร์ปัญหาจากเหตุระเบิดโกดังในวันนั้นค่อนข้างนาน เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากเมื่อสิ่งที่เขาต้องการจัดการไม่สามารถจัดการได้ภายในทีเดียวทั้งหมดในระยะเวลาอันสั้นเขาคิดว่าอาจจะใช้เวลาแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้นในการจัดการ แต่กลับยืดยาวมาถึงสามเดือน"นายท่านครับ อีกสองวันเรามีนัดกับคุณเรียวตะ หุ้นส่วนของเราในการเจรจาผลกำไรไตรมาสแรกครับ" วูฟรายงานมาร์คอฟที่กำลังนั่งหลับตาอยู่เก้าอี้ทำงานภายในห้องทำงานขนาดใหญ่"อืม ช่วยเตรียมของให้ฉันด้วย ฉันต้องการเดินทางไปประเทศไทยล่วงหน้าก่อนหนึ่งวัน""รับทราบครับนายท่าน" วูฟรับคำสั่งก็เดินออกจากห้องเพื่อเตรียมการให้มาร์คอฟทันทีเมื่อวูฟเดินออกไปจากห้องทำงาน มาร์คอฟก็ยกมือเลื่อนดูโทรศัพท์ทันที เขาใช้สายตามองดูหน้าจออย่างหลงใหล เมื่อพบกับรูปหญิงสาวที่ส่วมใส่ชุดนักศึกษายิ้มแป้นอย่างสดใสสมวัย'ใช่' เขาสั่งให้ลูกน้องของเขาที่เมืองไทย คอยจับตาดูเธอเอาไว้ ตั้งแต่วันที่เขาบินกลับมาที่เมืองมอสโก"เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว พนิดา"พนิดาคือชื่อจริงของหญิงสาว และในตอนนี้น้ำแข็งก็ทำงานอย่างขะมักเขม้นจนแทบไม่มีวันหยุด เพื่อส่งเสียตัวเอง

ในช่วงสายๆ อีกวัน…หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา และมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ภายในห้องของชายหนุ่มที่เธอและเขาเพิ่งจะพบเจอกันเมื่อวานตอนนี้เธอปวดระบมตามตัวเป็นอย่างมาก แต่ทว่าพิษไข้ของเธอกลับหายเป็นปลิดทิ้ง และตอนนี้เธอก็รู้สีกว่าบริเวณช่วงท้องหนักอึ้งเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเธอมองสำรวจดูตัวเองก็พบว่ามีแขนของชายหนุ่มกอดเธอเอาไว้ และเธอมองดูใต้ผ้าห่มก็พบว่าตัวเธอนั้นเปลือยเปล่าเธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ทว่าก็กลัวว่าผู้ชายตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาเธอจึงใช้มือทั้งสองข้างของเธอยกแขนชายหนุ่มออกอย่างเบามือ และค่อยๆ ย่องลงจากเตียงและรีบเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่ตามพื้นมาส่วมใส่แล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันทีเมื่อออกมาจากห้องเธอก็พบว่าบริเวณที่อยู่นั้นมันไม่ใช่บ้านเลยสักนิด แต่ทว่ามันคือคฤหาสน์ที่ใหญ่มากๆ เธอรีบก้าวเท้าลงจากชั้นสองของตัวคฤหาสน์รีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด แต่ทว่ามันกลับรู้สึกใช้เวลานานเป็นอย่างมาก เมื่อเดินมาถึงประตูด้านหน้าตัวคฤหาสน์ก็พบกับชายหนุ่มชุดดำหลายสิบคนยืนอยู่ด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง เว้นแต่คนที่ขับรถเหยียบน้ำใส่เธอเมื่อวานนั้นกับยิ้มออกมาเบาๆ“อรุณสวัสดิ์ครับ” วูฟกล่าวทักทายออกไป“ค่ะ ส

หลังจากที่ชายหนุ่มพูดออกมาเธอก็อ้าปากค้างทันที ไม่คิดว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่บ้าระห่ำขนาดนี้เขาจะรวยมาจากไหนกัน ทำไมถึงพูดเงิน แค่หนึ่งล้าน ออกจากปากมาอย่างไม่เสียดาย แต่นั่นก็ทำให้เธอนั้นสงสัยอยู่ได้ไม่นาน เพราะสิ้นเสียงพูดของชายหนุ่ม เขาก็ยัดแก่นกายที่เหลือเข้ามาในร่องรักของเธอทันที ทำนั้นรู้สึกเจ็บกลีบกุหลาบของเธอเป็นอย่างมาก“คุณ กรี๊ดดดดด หนูเจ็บ อึก เอามันออกไปนะ” เธอที่ร่างกายระบบไปด้วยพิษไข้ที่กำลังเล่นงาน แถมยังต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก มันทำให้เธอนั้นรู้สึกเจ็บมากขึ้นเป็นเท่าตัว มือของเธอที่ดันหน้าอกแกร่งของเขาก็กลายเป็นกอดรัดชายหนุ่มและใช้เล็บมือจิกเข้าไปที่แผ่นหลังของชายหนุ่มเพื่อระบายความเจ็บปวดออกมา เพราะเธอพยายามดิ้นหนี เขาก็ยิ่งใช้มือหนารั้งเอวบางของเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับ“เจ็บ คุณ หนูเจ็บมาก ฮืออออ” ตุบตับ!! ตุบตับ!! เธอใช้กำปั้นเล็กๆ ของเธอทุบตีแผ่นหลังเขาอย่างรุนแรง แต่ก็เหมือนว่าชายหนุ่มนั้นจะไม่รู้สึกระคายเคืองผิวเลยแม้แต่น้อย“อย่าดิ้น ถ้าเธอยิ่งดิ้นมันจะยิ่งเจ็บ”“ฮึก แล้วหนูต้องทำยังไง คุณมันบ้าที่สุด” เธอร้องไห้ออกมา น้ำตาเอ่อล้นดวงตาและไล่รินลงมายังแก้มขาวๆ ขอ

‘แล้วทำไมเขาจะต้องมาสนใจเด็กคนนี้ด้วยนะ’ ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนักและไม่นานรถหรูของเขาก็เคลื่อนตัวเข้ามายังบ้านที่ประเทศไทยของเขามาร์คอฟค่อยๆ อุ้มเธอเดินเข้าไปในตัวบ้าน ท่ามกลางความแปลกใจของเหล่าบอดี้การ์ดหลายสิบคนที่ยืนรอต้อนรับเขากลับบ้าน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายของเขาพาผู้หญิงเข้าบ้าน แถมยังอุ้มอยู่ในอ้อมแขนเอาไว้ไม่ห่างด้วย“ให้ผมเปิดห้องรับรองแขกให้เธอไหมครับ” วูฟถามออกไป“ไม่ต้อง ให้เธอนอนกับฉันนี่แหละ ส่วนนายช่วยจัดการเอาน้ำใส่กะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนเล็กขึ้นไปบนห้องให้ฉันด้วย”“รับทราบครับนาย”หลังจากมาร์คอฟออกคำสั่งออกไป เขาก็อุ้มเธอเดินตรงเข้าไปยังห้องของเขาทันทีเขาวางเธอลงบนเตียงนอนสีขาวอย่างเบามือ“ฮือ แม่คะ น้ำแข็งคิดถึงแม่จังเลยค่ะ” หญิงสาวละเมอพูดมาออกมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่ที่ยังอยู่ในรถ และตอนนี้ไข้ของเธอก็รู้สึกว่าจะเริ่มสูงขึ้นด้วย แต่เมื่อเขากำลังจะสั่งให้คนไปเรียกหมอมาที่บ้าน ก็พันนึกถึงคำพูดของเธอขึ้นมาว่าเธอนั้นไม่ชอบหาหมอและกลัวเข็มฉีดยาดังนั้นเขาจึงได้มองกะละมังที่วูฟเพิ่งเอาขึ้นมาให้ และเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำและเช็ดตัวให้เธอแต่ทว่า ชุดของเธอก็ดูเหมือนจะเกะ

“คุณทำอะไรของคุณ บ้าที่สุดเลย” หญิงสาวด่าทอเขาออกไป และรีบเอามือเช็ดริมฝีปากของตัวเอง แล้วคว้าแก้วเตกีล่าที่วางอยู่บนโต๊ะ ขึ้นมาดื่มทันที“เห้ย!!!” มาร์คอฟตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นว่าเธอนั้นยกแก้วเหล้าของตนดื่มเข้าไปแล้วและเมื่อเธอสัมผัสรสชาติที่ขมของเหล่าเข้าไปปากก็เบ้หน้าออกมาเหมือนคนจะร้องไห้ทันที“ฮือออ ทำไมมันขมอย่างนี้คะ??” น้ำแข็งที่ก่อนหน้านี้รู้สึกว่าน้ำลายของตัวเองขมจากที่ชายหนุ่มป้อนยาเธอ เธอก็คิดว่าการดื่มน้ำตามจะทำให้หายขม แต่ทว่าเหล้าแก้วนี้มันกลับขมกว่าเดิมเป็นอีกเท่าตัว แถมเมื่อกลืนลงไปในลำคอก็รู้สึกเหมือนโดนแผดเผ่าเข้าไปในท้องของเธอ“ใครบอกให้เธอดื่มเหล้ากับยา ห๊ะ!!!” มาร์คอฟหัวเสียเป็นอย่างมาก ‘ยัยเด็กนี่ไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอ’ เขากุมขมับและคิดอยู่ในใจ“ขะ ขอโทษค่ะ แก้วเหล้าแก้วนี้ หนูจะจ่ายเองนะคะ ฮือออ” เธอร้องไห้ออกมาต่อหน้าชายหนุ่มอย่างไม่อาย เมื่อมาร์คอฟเห็นก็งงเป็นไก่ตาแตกทันที“เธอร้องไห้ทำไม??” เขาที่ไม่เคยปลอบใจใครเลยก็ตกใจ เมื่อเด็กสาวที่เขาเพิ่งป้อนยาไปร้องไห้อย่างหนักออกมา“ฮือ หนูปวดตัว หนูปวดหัว ยาก็ขม เหล้าก็ขม ฮือออ หนูไม่ชอบเลย” “หยุดร้อง เดี๋